Op vakantie in Uganda

Op vakantie…..

Ja ja eindelijk zijn we op vakantie. Het was natuurlijk een hele entourage voordat alle tandenborstels, kleding, schoenen, spelletjes, medicijnen en andere prularia in de tassen te proppen maar zondag zijn we dan eindelijk met een afgeladen wagen, drie kinderen 6 Mazoengoes (een Australisch stel, Nederlands stel een ander Nederlands meisje en ik), chauffeur en Salongo (mijn vriend de boer en voor deze reis afdinger, gids en een vertrouwenspersoon voor de jongens) vertrokken om nou eens te zien wat Uganda te bieden heeft.

Na een lange, stoffige trip en een lekke band kwamen we dan eindelijk aan bij Lake Mburo waar we veel zebra’s, koeien, aapjes, baboens en andere beesten waar ik de naam niet van weet, ik zou zeggen verschillende soorten herten, hebben gezien. Heerlijk gegeten aan het schitterende meer waar een paar nijlpaarden zich lieten zien en ons even waarschuwden voor hun enorme grote tanden. Het was erg gezellig en ’s avonds hebben we in een prima, goedkoop hotelletje geslapen om de volgende ochtend weer fris naar de volgende plaats te rijden. De jongens vonden het allemaal schitterend….samen slapen in een groot bed en eten bestellen als je zin hebt, wat wil je nog meer. Salongo is geweldig voor de jongens en probeert ze op hun gemak te stellen zodat ze eindelijk hun verhaal kunnen vertellen.

Frank heeft zijn indrukwekkende verhaal verteld en het is hartverscheurend om te weten wat deze jongen allemaal heeft moeten doorstaan. Ik realiseer me dat dit natuurlijk maar het begin is maar alle beetjes helpen en we zijn in ieder geval een stap verder zodat we nu meer onderzoek kunnen gaan doen naar Frank zijn familie. Het blijkt dat Frank nog een zusje heeft en hij mist haar…..zijn moeder is overleden direct na de geboorte van een tweeling en de tweeling is daarna ook overleden. We gaan op zoek naar het zusje en als het blijkt dat ze in een slechte omgeving bivakkeert dan ga ik er alles aan doen om haar daar weg te halen om haar ook een kans op een goede toekomst te bieden.
Saige blijft stil en wil niet over de gebeurtenissen praten. Soms is hij met zijn gedachte heel ver weg en dan vraag ik me af waar die aan denkt…..

De volgende ochtend zijn we met alle volgepropte tassen vertrokken naar onze volgende bestemming…Lake Bunyoni. Daar zouden we heel veel verschillende vogels zien en de omgeving moest lijken op een paradijsje volgens de Lonely planet. Na een aantal uur rijden, plaspauzes en supermarkt bezoekjes bereikten we het meer. We hadden trek en wilden wel op een van de eilandjes slapen. Dat kon natuurlijk geregeld worden door zo’n lokaal vissersmannetje. Nadat we onze boterhammetjes hadden weggewerkt kregen we te horen dat het geen probleem was als we op een eiland wilden slapen er was genoeg plek voor ons. Een half uur later was er nog voor 4 mensen plek in een bed en de rest moest in een tent…Geen probleem we zijn flexibel als we maar konden slapen. Na nog een half uurtje wachten bleek dat er helemaal geen plek meer was voor ons en we moesten dus maar op zoek naar een onderkomen voor de nacht op het vaste land. Uiteindelijk vonden we ons paradijsje…..leuke huisjes met een uitzicht op het meer en we waren de enige in het park dus het rijk voor ons alleen. De kinderen vonden het prachtig en hadden alle ruimte om te spelen en natuurlijk om weer een baal eten te bestellen.

De nacht was iets minder gezellig. De jongens lagen met z’n tweeën in een bed en ik en Babirye deelden samen een klein, gammel veldbedje met een te groot matras. Jo en Mike (australisch stel) lagen ook bij ons op de kamer. We vonden een gezellige, dikke en zeer angstaanjagende spin in de badkamer. Ben ondertussen wel wat gewend maar deze zou ik niet graag in mijn bed willen hebben. Alles had geplast voordat ze naar bed gingen, plastic matten waren uit de tassen gesleept en over het matras gelegd zodat als er in bed geplast zou worden de rest droog zou blijven. Ik probeerde te slapen maar lag zo oncomfortabel dat de slaap niet wilde vatten. Twee uur later kids wakker gemaakt om een pie pie te doen…ging allemaal prima. Wekkertje weer gezet zodat ik ze twee uur later weer wakker kon maken maar helaas ben ik niet wakker geworden. Rond zessen was ik zo goed als wakker en vond Saige aan de andere kant van het bed…allles nat inclusief de vloer. Ja kan natuurlijk niet boos worden…jongetje is aan zijn piemeltje opgehangen door zijn vader omdat ie in bed had geplast, dan kan ik niet uit mijn stekker gaan en hem nog een extra trauma bezorgen. Babirye was ook zeiknat en ik dus ook en mijn matras, dekens en lakens. Het was een feestje om ’s ochtends om zeven uur te staan klooien onder een douche om alles een beetje schoon te laten ruiken. Heb ook een potje staan brullen hoor…’t is zo frustrerend om al maanden bezig te zijn om de kinderen te trainen en het lukt gewoon niet…nog niet, we blijven volhouden. En op zo’n moment mis je ook iedereen nog meer en is je zelfmedelijden ook groot. Kortom na alle was en schoonmaak bezigheden dacht ik mezelf te kunnen gaan wassen maar toen ik de wc zag en daarna de kleding van Saige wist ik dat ik nog een wasje te doen had. Ik heb geen idee hoe die het voor elkaar heeft gekregen maar het toilet zat onder de poep en de achterkant van zijn kleren was ook besmeurd met poep. Dus kind weer uitgekleed onder de douche gezet, geschrobd, geboend en weer aangekleed (met schone kleren natuurlijk) Weer een heerlijk geurende was gedaan en mezelf ook maar grondig schoongemaakt voordat ik eindelijk ook kon gaan ontbijten.

Na het ontbijt hadden we een boottochtje gepland. Iedereen in het zwemvest gehesen en daar gingen we dan. De jongens vonden het schitterend en kregen eens een andere manier biologieles dan in de klas. Babirye vond het allemaal niet zo interessant en viel al snel in slaap. Het was een mooie omgeving en het was een leuk tochtje. Weer alle zooi in de tassen gepropt en de bus in op naar de volgende bestemming. Onderweg de supermarkt ingedoken op zoek naar chocola (om alle frustratie weg te eten) en andere lekkere dingen die je in mijn kleine dorpje niet kan krijgen. Hup in de bus op weg naar Queen Elisabeth National Parc, waar we hopelijk eindelijk leeuwen en olifanten krijgen te zien. Dat haalden we net niet voor het donker dus zijn we gestrand in een schattig hotelletje (natuurlijk met een koude douche). We dachten gezellig ergens te gaan eten maar het gezellige was er na anderhalf uur wachten op het eten wel af en toen we niet kregen wat we hadden besteld was het helemaal niet gezellig meer. Uiteindelijk hebben we afgedingd op de rekening en dachten dat alles wel ok was… totdat we na het verlaten van het restaurant achtervolgd werden met de melding dat we niet de gehele rekening hadden betaald. Wij uitgelegd dat we niet tevreden waren en dat de ober akkoord was gegaan met onze prijs…. Uiteindelijk waren wij Mazoengoes natuurlijk de boemannen en zoals ze hier zeggen een “bad character”……

Nu zit ik hier op mijn bedje…. De jongens hebben een lekkere koude douche gehad en Babi spetterde gezellig mee in het teiltje. Alles is schoon en ze slapen. Saige hangt half uit bed en ik heb ‘m al drie keer in bed moeten leggen omdat ie er telkens uitglijdt en anders met zijn koppie hard neerkomt op de stenen vloer. Mijn prinsesje ligt aan mijn voeteneind en ziet er heel tevreden uit. Alle drie zijn ze heerlijk in dromenland niet wetende dat ze over een paar minuten wreed gestoord zullen worden voor een bezoekje aan de toiletpot. Ik ben aardig moe maar voldaan. Frank en Saige genieten met volle teugen en openen zichzelf eindelijk. Frank pikt de engelse taal goed op en ik heb het gevoel dat hij zich goed op zijn gemak voelt en zich eindelijk een beetje kan ontspannen. Saige is wat moeilijker te peilen maar ik weet dat ie geniet. De kinderen lachen veel en doordat ze alle aandacht en liefde krijgen voelen ze zich belangrijk… wat zo hoort. Babirye geniet van alle aandacht en voert het hoogste woord. Staat de hele dag met haar vingertje te zwaaien en verteld iedereen in haar eigen kindertaaltje wat wel en niet mag, schitterend. Ja ga er maar een eind aan breien en mijn bed opzoeken… red het misschien nog net een paar bladzijden te lezen voordat m’n ogen dichtvallen en ik in dromenland ben. Over twee uurtjes het wekkertje weer voor een plassessie…… iedereen welterusten en een dikke kus uit mooi Uganda!

We zijn weer een paar dagen verder en vandaag zijn we in Kampala aangekomen. Het grut ligt weer te slapen. Na een lekker (koud) bad met z’n drietjes en een groot waterballet in de badkamer ligt het allemaal weer heerlijk te ronken. Vermoeid van het rijden en alle indrukken die ze deze dagen opdoen. Vandaag deel ik mijn bed met Frank en Babirye dus weinig plek voor mezelf in ons bed. Saige valt elke nacht regelmatig uit z’n bed en heeft de laatste drie nachten op de grond geplast. Ik zet mijn wekker wel om de 2 uur maar soms ben ik zelf te moe op eruit te gaan en ja dan is het ’s ochtends weer een hoop was en schoonmaak werk maar ooit zal het me lukken om hem ’s nachts ook wakker te maken..geduld…geduld..geduld.

We zijn naar het Queen Elisabeth National Parc geweest om daar wilde dieren te bezichtigen. Het was geweldig! Wilde olifanten, herten, wrattenzwijnen en buffalo’s. Helaas hebben we geen leeuwen en chimpansees gezien maar we waren heel blij om gewoon lekker door de mooie natuur te rijden en om te zien wat een geweldig land Uganda is. Het is zo groen en vruchtbaar, de mensen zijn zo vriendelijk en natuurlijk vind je overal matoke (gesmashte banaan) en rijst en bonen natuurlijk.
Gelukkig valt hier over vanalles te onderhandelen en blijkt alles zo currupt als de pest. Zelfs de rangers in het national park zijn omkoopbaar en zo konden we een prima deal sluiten (we zijn zo blij met onze boer Salongo die alles voor elkaar krijgt) en zo voor een prikkie een rondleiding krijgen ipv 200 dollar betalen en eigenlijk uiteindelijk niets zien. Zelfs de hotelkamers zijn onderhandelbaar. Zolang Salongo in de buurt is krijgen we de beste kortingen en worden we als een koning behandeld.

Moet toegeven dat ik wel gesloopt ben hoor van die paar dagen reizen met de kinderen. We moesten vele uren in de auto zitten, lekker opgepropt tegen elkaar aan zitten in die hitte omringd door onze mega tassen en andere frutsels die we onderweg hebben gekocht (ja kan het niet laten hoor). Bezoekje aan de dokter gebracht..ik heb een ontstoken hand, Babirye is ontzettend aan het hoesten en Frank heeft een ontsteking aan z’n arm. Babirye had al een heerlijke poep in haar broek gedaan voordat ik mijn verhaal kon doen bij de dokter en regelmatig vinden we in een restaurant een verassing van deze meid omdat ze nog niet echt aangeeft dat het tijd is om naar de wc te gaan. Een tas vol medicijnen meegekregen en allemaal aan de antibiotica…
In een heerlijk rustig hotelletje geslapen en ’s avonds een filmpje gekeken op de computer gekeken. We hebben een gezellig gezelschap en ik leer elke dag weer nieuwe dingen.

De kinderen vinden het zalig en de jongens kunnen heel goed met Salongo opschieten. Frank z’n Engels verbeterd met de dag en ik kan zien dat hij geniet. Saige bloeit helemaal op. Hij is veel aan het spelen, praat veel en is helemaal weg van de kleine meid. Mevrouw wordt erg eigenwijs en voert het hoogste woord, is de hele dag aan het zingen en is heel vrolijk.

’t Is wel frappant…nu ik dit schrijf hoor ik Brigitte Kaandorp op de achtergrond die even vertelt waarom je geen kind moet nemen…grappig en herkenbaar. ’t Kost mij ook een halve ochtend om alles gereed te krijgen en ook om nog mezelf ook nog te wassen en eten te geven. En ja moeders hebben altijd een typische lucht om zich heen hangen…poep, pies en chanel 5. Maar ik doe het met alle liefde en is ben zo voldaan als ik die kinderen zo blij zie en in korte tijd zie groeien en opbloeien.

Salongo heeft mooie verhalen maar ook een trieste achtergrond. Hij zat al in het leger toen hij 14 jaar was. Hij vechtte voor Museveni (de tegenwoordige president) en heeft ontzettend veel meegemaakt. Hij was dus eigenlijk een kindsoldaat. Jarenlang heeft hij gevochten en hij heeft mensen zien doodgaan en zelf ook een periode gehad dat ie zelf ook liever dood dan levend was. De laatste paar dagen zijn we door het gebied gereden waar hij heeft gevochten en hij heeft het er erg moeilijk mee. Vandaag stonden de tranen in zijn ogen toen hij vertelde dat een van zijn commandanten op de plek waar we stonden was overleden. Het leger heeft hem heel hard gemaakt en een groot trauma achtergelaten. Het is een gevoelige man en schaamt zich er (gelukkig) niet voor. Ik vind het wel heel sterk en ik heb heel veel respect voor deze man. Hij is zo vastberaden en heeft zoveel kennis van dingen. Niets weerhoudt hem ervan te doen en te krijgen wat hij wil. Hij kent zo ontzettend veel mensen en heeft veel respect verdiend. Hij is een geweldige gids voor deze reis en zorgt altijd voor een goed onderkomen voor ons. Van de week had ie iets wat teveel biertjes op en heeft de gasten van het hotel tot aardig laat wakker gehouden omdat ie zo gezellig maar veel te hard aan het kletsen was……

Voorlopig blijf ik nog even in Kampala. Ik moet een paspoort regelen voor Babirye en dat is een enorm gedoe. Ook ben ik bezig om een werkvergunning te krijgen en dat is ook niet zo makkelijk om te krijgen. Gelukkig is alles hier te (om) koop en heb ik er vertrouwen in dat het gaat lukken. Ik heb sinds een week een huis gehuurd (dichtbij de school) en hoop daar na onze vakantie in te kunnen trekken en dan kan ik echt starten met mijn organisatie. ’s Avonds in mijn bedje vraag ik me af of het me allemaal wel gaat lukken en vooral of ik genoeg fondsen kan werven om de organisatie draaiende te houden. Salongo stelt me gerust door te zeggen dat het allemaal goedkomt en dat ik me geen zorgen moet maken maar ja makkelijker gezegd dan gedaan.

Nou ga er maar weer eens een eind aan breien. ’t Is nu bijna één uur en gelukkig kan ik morgen uitslapen, tenminste… als de kinderen ook een beetje uitslapen. Heb alle was in de badkuip gedaan dus de hele hotelkamer hangt vol druppende kleding en overal liggen plasjes, water mijn handen zien eruit als een vrouw van negentig van al dat wassen. Heb mezelf ook maar weer eens een grondige schoonmaakbeurt gegeven. Het is ongelooflijk hoeveel viezigheid er van mijn lichaam en haar afkomt. Ben ondertussen wel gewend aan de koude douches en vind t het eigenlijk wel lekker. Ben nog geen lekkere neger met mooie, bolle negerbillen tegengekomen maar wie weet wat er nog in het verschiet ligt. Ik denk heel veel aan mijn vrienden en familie in Nederland en mis iedereen. Vind het vervelend dat ik niet zoveel van me kan laten horen maar weet allemaal dat ik aan jullie denk, echt waar.

De dagen vliegen voorbij en ik doe een hoop indrukken op. Ben de afgelopen twee dagen vrij down geweest. Het is echt slopend met drie kinderen opgescheept zitten de hele dag en ik kan nergens heen want kan de kinderen niet op de hotelkamer laten. Gisteren even snel met de boys de stad ingegaan toen Babi lag te slapen. De stad is hier complete chaos en voor je het weet ben je 3 keer overreden en mis je minstens 6 ledematen. Gelukkig hebben we het overleefd maar de jongens wilden absoluut niet luisteren en deden niet wat ik vroeg. Ik krijg steeds meer problemen met Frank en realiseer me dat er meer dan liefde en aandacht nodig is om deze jongen op het juiste pad te houden. Hij is een vechtersbaasje en heeft waarschijnlijk echt een verschrikkelijke jeugd gehad. Mijn hartje is de laatste paar dagen meerdere malen gebroken omdat ik zie dat hij niet gelukkig is en ik kan er helemaal niets aan doen. Aan de andere kant wil ik ook wat respect van hem. Ik bedoel ik help hem zoveel ik kan en probeer zoveel mogelijk aan zijn behoeftes te voldoen…ik vind dat hij me in ieder geval wel netjes mag behandelen. Maar over het algemeen krijg ik boze gezichten en weet ik even niet meer wat ik moet doen. Het doet me veel verdriet om zo machteloos te staan en dit kind zo moeten te zien lijden.

Vandaag zijn we met de hele bubs naar een opvanghuis voor gehandicapten kinderen gegaan. Ben de laatste paar dagen naar wat doktoren gegaan en ze vertelden allemaal dat Frank plastische chirurgie nodig had… ja ja dat weet ik ook wel maar heb er totaal geen geld voor. Dus wij hup met z’n allen in de auto en ik ken iemand die een hoge pief is van dat tehuis dus hij begeleidde ons. We werden direct geholpen door een Italiaanse vrouw die daar al 10 jaar werkt en die geweldig werk doet. We werden naar de (mazoengoe) plastisch chirurg gestuurd en toen we Frank zijn wonden wilden laten zien ging Frank helemaal door het lint. Schoppen, schreeuwen en absoluut niet meewerkend. Ik stond daar een potje te brullen in dat ziekenhuis omdat het me gewoon allemaal teveel werd en ik niet meer weet wat ik moet doen. De dokter vertelde dat plastische chirurgie op dit moment niet op de eerste plaats komt maar vooral fysiotherapie. Ik ga proberen om elke dag met Frank te trainen en hopelijk komt er enige verbetering in zijn spieren door regelmatig te trainen. Over een paar maanden ga ik terug en dan hoop ik dat ze plastische chirurgie kunnen uitvoeren….Nogmaals wordt mijn geduld aardig op de proef gesteld.

Met Saige was alles ok….moet veel met hem gaan spelen. Dus ben gelijk de supermarkt ingedoken en heb lego en puzzels gekocht. Dmv spelen zal hij op dit moment veel meer leren dan in de klas en ik mag hem niet pushen om iets te doen dat zal alleen maar averechts werken. Hij heeft de hele avond heerlijk zitten spelen en ik kan zien dat ie ervan geniet als ie iets gefabriceerd heeft en dat trots aan ons laat zien.

We waren een beetje bang dat Babirye de ricket ziekte zou hebben. Deze ziekte ontstaat door een gebrek aan vitamine D, te weinig of geen borstvoeding en te weinig licht. Alle symptomen die we op internet vonden klopten. Ze is jengelig, gaat helemaal uit d’r dak als ik de kamer verlaat, onrustig, haar beentjes staan krom en de ruggenwervel is wat krommig. Gelukkig kon de dokter ons mededelen dat ze de ziekte niet had en dat ze nu in de fase zit van een kind die 8 maanden is. Ze heeft dus wel een achterstand.

‘Het opvanghuis heeft heel veel indruk op me gemaakt. Kinderen met polio, waterhoofden en andere rotziektes. Ondanks dat zie je heerlijke, schattige poepjes, met hun benen in de schroeven, lachen en zich aanpassen aan hun situatie om er weer bovenop te komen na een operatie. Gelukkig kan er veel gedaan worden voor de kinderen in het tehuis en er zijn daar veel doktoren met kennis en ervaring. Deze mensen werken zo hard en het is heel zwaar werk vooral geestelijk denk ik. Als ik daar zou werken zou ik hele dagen met rode huilogen lopen want je ziet schreinende gevallen waar weinig aan te doen valt. Aan de andere kant kunnen veel kinderen wel geholpen worden en dan is het is fijn om te weten dat deze kinderen uiteindelijk een kans op een toekomst hebben dmv gratis medische verzorging. Je hebt geen idee hoeveel kinderen er gehandicapt zijn omdat je ze maar weinig op straat ziet maar als je dan in zo’n tehuis komt word je even met je neus op de feiten gedrukt en realiseer je je weer dat mensen hier nog steeds sterven aan de meest simpele ziektes zoals griep….

Ben van plan om morgen mijn hotelkamer in te ruilen voor een iets rustiger plekje. Kan het natuurlijk niet laten om even een kijkje te nemen op de 2e hands markt en wie weet vind ik daar wel een 2e hands man die met me wil trouwen. Dat was het dan wel weer uit druk en vies Kampala…ik hou jullie op de hoogte en voor nu een dikke kus

Tijdens het tandenpoetsen even snel een update van alle dingen die er gebeurt zijn. Ben verhuisd naar een ander stekkie. Alle tassen, dozen en nog meer rotzooi staan nu in een gezellige kamer net buiten de stad. Voor 5 eurie per nacht slapen we weer met de hele familie in twee bedden. Het personeel hier is super vriendelijk en behulpzaam. Elke ochtend staan we aan de kant van de weg om vervolgens in een volgeladen volkswagenbusje te stappen waar ik natuurlijk regelmatig commentaar krijg als alleenstaande moeder met drie donkere kindjes. Ik krijg voortdurend leuzen zoals “Give me my baby”en “Mazoengoe is that your baby”? naar mijn hoofd geslingerd. Voel me oncomfortabel maar kan natuurlijk niet aan iedereen de achtergrond van de kindertjes vertellen. Meestal gaan we naar het kantoor/speelkamer/slaapkamer van Salongo. Al het personeel kent me intussen al en de kinderen zijn daar kind aan huis. Alles kan en alles mag. Ze maken er een enorme bende van en slapen heerlijk op de bank tussen de middag.
Iedereen is behulpzaam en ik wordt ’s avonds altijd weer thuisgebracht door een overbezorgd personeelslid. Het zijn allemaal een soort vaders voor me en voor de kinderen suikeroompjes.

Ik ben vooral aan het wachten, wachten en wachten maar morgen ga ik dan eindelijk shoppen voor de organisatie en ze gaan zonnepanelen installeren in mijn huis zodat ik electriciteit heb als ik terugkom. Ben helemaal afgemat….Frank heeft verschrikkelijke buien en ik ben bang dat ik hem misschien wel moet gaan loslaten. Hij toont totaal geen respect en heeft woede aanvallen. Ik kan het alleen niet aan en ben erg blij dat Salongo en zijn medewerkers me helpen met de opvoeding en hem eens even vertellen wat wel en niet kan. Het doet veel pijn om hem te horen zeggen dat hij dood wil en dat we niets om hem geven maar ik kan er op dit moment niets aan doen. Ik geef alles maar dat is niet genoeg. Hij heeft professionele hulp nodig en ik hoop dat hij op het juiste pad blijft. Soms heeft hij een blik in zijn ogen waar ik bang van word. Ik kan hem moeilijk iets kwalijk nemen, het ligt vooral aan zijn opvoeding dus hij weet niet beter. Voorlopig komt hij niet in mijn huis. Ik laat hem op de school en dan moet hij zelf ondervinden of hij me mist en bij ons wil komen wonen als hij zich normaal kan gedragen. Hij pest Saige en Babirye erg en deze raken daar weer helemaal van over de rooie.

Saige is een schatje en geniet van de dingen die we met hem doen. Hij is zachtaardig en een beetje klungelig. Van de week had ik Saige en Frank samen naar de bios gestuurd….de mannen waren niet echt onder de indruk van de film maar ik was allang blij dat Saige in de zaal was blijven zitten. Ook zijn we naar een soort van grote speeltuin geweest. Vonden ze helemaal geweldig in de rups, zweefmolen, botsauto’s en andere misselijk makende octopussen enzo. ’s Avonds waren ze lekker snel moe dus rustig voor mij.

Babirye heeft een verschrikkelijke hoest en ik loop alle doktors af maar krijg steeds nieuwe antibiotica of meer van die troep. Het lijkt elke keer of ze stinkt en het breekt haar helemaal op. Ze is veel moe en is niet de vrolijke meid die ik ken. Ga van de week naar een goede kinderspecialist want het is echt zielig en mijn nachtrust wordt heftig verstoord door gehoest of een gevecht tussen Frank en Saige die een bed delen.

Ondanks dat ik soms heel moe wordt van de hele dag “Nee niet doen, nee niet aanraken, vingers uit je mond, moet je plassen, wil je eten, niet vechten, luister naar me”voel ik me happy. Helaas geen man aan de haak kunnen slaan op de tweede hands markt maar er is wel een kleine romance aan de gang… meer details zullen volgen. Tot zover het reisverslag. Ik hou jullie op de hoogte van alle (spannende) avonturen. Voor nu truste zoals we zeggen sulabelungi en een dikke kus vanuit mijn bed.