Een man aan de haak slaan

Hallo allemaal,

Ja we zijn weer en waar zal ik eens beginnen? Er is weer heel wat gebeurd in de laatste twee maanden vandaar dat het ook even geduurd heeft voordat deze update klaar was. Echt ik ben jullie niet vergeten maar mijn leventje staat op het moment een beetje op z’n kop door een baby.
Ongeveer twee maanden geleden kreeg ik te horen dat er in de kerk een ja hoe zal ik het zeggen een advertentie hing. Het ging om een baby van anderhalve maand die door haar moeder (meisje van 17) in de wc (hier is wc een latrine= gat van 10 meter diep in de grond) gegooid was. Het arme wurmpje heeft drie uur lang de longetjes uit haar lijfje geschreeuwd totdat ze ontdekt werd. Ze hebben de wc opengebroken en zijn naar beneden gedaald met een touw om haar te redden. De moeder was nergens te bekennen en heeft haar waarschijnlijk onderweg naar de bus gedumpt. Mijn hartje was al gebroken na het horen van dit verhaal en dus op de brommer om deze baby eens van dichtbij te zien. Alle mensen lief….we vonden haar in een lemenhutje wat van een grote regenstorm al in elkaar zou zakken samen met de grootmoeder, de overgrootvader en nog 8 andere kinderen, het was ongelooflijk maar waar. De grootmoeder (een schat van een vrouw van 40 jaar, ja ja grootmoeder) kreeg dus haar kleinkind kado om voor haar te zorgen, nadat ze in de wc was gegooid en de moeder (haar dochter) nergens te bekennen is. De arme vrouw heeft helemaal niets behalve 4 kinderen en 5 van haar broer die is overleden., dus 9 in totaal. Ze hebben geen matrassen, leven in een lemenhutje en er is amper te eten laatstaan melk voor een baby. Kon de baby daar niet laten….de hygiene was dramatisch en er was nul komma nul voorziening voor een baby en die arme grootmoeder……Dus de volgende dag werd de baby op school afgeleverd. Ik had besloten om voor haar te zorgen. Bij deze wil ik dan ook even medelen dat ik moeder ben geworden van Rosah. Ik weet het ik ben nogal impulsief en denk niet na over de consequenties, zoals slapeloze nachten een hoop poep, pies en gekrijs. Alle goden wat kan dit kind schreeuwlelijk maarja wat wil je ze is getraumatiseerd. Hoe klein ze ook is ze herrinert ze de donkerte en de val, dat zeker. De eerste paar weken waren dramatisch. Ik snapte er helemaal niets van waarom ze nou huilde en wat ik moest doen. Gelukkig kreeg ik een hoop hulp van de headmistress en de vrouwen van het dorp. Wassen met speciale bladeren en kruiden, hoeveel eten enz enz. Maar de nachten waren echt dramatisch. Ik kreeg amper slaap…meestal huilde ze tot 3 uur ‘s nachts….dan waste ik in een uur alle beddengoed wat was ondergepiest en gescheten en dan 2 uurtjes slapen want dan begon het hele feest weer. Dan hebben we ook nog Babirye die gewassen en gevoed moet worden. Daarnaast waren we druk bezig met een huis voor de organisatie, vergunningen en meer rompslomp. In Afrika gaat alles langzaam dus er zat niet echt schot in de zaak…..Na een paar weken was ik versleten en vroeg mezelf af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was…….(voorlopig) geen babies meer voor mij. Ik moet bekennen dat ik er niet zoveel aan vind aan zo’n baby en enorm veel respect heb voor alle ouders die door al drama’s zijn gegaan en nog steeds lachend rondlopen op deze aarde…..Petje af!
Natuurlijk is de situatie hier niet zo comfortabel als thuis waar je de melk even in de magnetron opwarmt in plaats van een kooltjes (die nooit willen branden als het nodig is) koker en thermosflessen met gekookt water. De melk komt van de koe en die staat niet naast de deur, dus elke dag naar het volgende dorp op de brommer voor melk. Geen papa of mama die even een avondje kan oppassen en zo goed opletten op muggen, hygiene en andere gevaarlijke dingen voor een baby. Ik zit een half uur van het ziekenhuis en heb geen vervoer dus als er wat gebeurd ben ik nergens. Een baby kan hier binnen een uur sterven aan malaria (je moet er toch niet aan denken), dus we moeten voorzichtig zijn. We zijn nu een paar weken verder en we zijn nu aan elkaar gewend. Ze is nog wel veel wakker ‘s nachts maar het schreeuwen is gereduceerd en ik begrijp nu haar ritme en haar signalen. We komen er wel en ik moet toegeven ze is een beauty ik ben best trots op haar. Soms word ik beloond met een glimlach en ze begint al aardig geluidjes te maken dus we gaan de goede kant op.

Genoeg over babies…ander wereldschokkend nieuws. Ik heb een man aan de haak weten te slaan. Ja het wonder is geschied en wie had er ooit gedacht dat ik op een Ugandees zou vallen (helaas zonder bolle negerbillen), ik niet. Zijn naam is Sunday en hij is erg lief voor mij (zeer belangrijk). Moet toegeven het is best moeilijk om een relatie te hebben als je begint als ouders. Normaal gesproken heb je gezellig wat jaren waarin je lekker naar de bios kan gaan, stappen en andere dingen met z’n tweetjes doet maar we stappen meestal afgepeigerd in bed en hebben weinig tijd voor elkaar. Hij leert me veel over de Ugandese cultuur ( soms onbegrijpelijk. Babies mondjes dichtknijpen als ze geeuwen anders krijgen ze later een hele brede mond, en spuug op het voorhoofd wrijven als ze de hik hebben…???) en hoe de Afrikaanse kinderen worden opgevoed. Ik probeer het een beetje te mixen met de Nederlandse cultuur. Dus we praten Ugandees, Engels en ik Nederlands tegen de kinderen, we eten met een vork en ik kook soms op de Europese wijze wat niet echt gewaardeerd werd de eerste en dus was het ook gelijk de laatste keer dat ik mijn kookkunsten mocht vertonen. Hij helpt me ook met de organisatie…er zijn zoveel dingen die geregeld moeten worden. Ik heb bijvoorbeeld nog niet eens een werkvergunning en mijn visum verloopt eind november. Ik hoop niet dat ik het land uitgezet word. Ik heb het erg druk en ben de hele dag bezig maar niet echt met de dingen die ik wil doen. Ik wil soms lekker creatief bezig zijn, regelmatig nog op de school aanwezig zijn en andere dingen doen. Soms voel ik me net een huissloof en ben er achter gekomen dat ik niet de moeder ben die de hele dag thuis kan zijn met de kids. Ach geduld hebben…. en dat is iets wat alle Ugandesen hebben geduld. Ik ben, vind ik, zeer geduldig hier maar soms gaat het toch nog net effe te langzaam. Dus geduld zal ik hebben en in verloop van tijd zal ik hopelijk de dingetjes kunnen combineren en helemaal happy zijn.

Ja en het leven gaat hier door. Regelmatig begrafenissen en bruiloften (die tot 7 uur in de ochtend doorgaan). Kerst komt eraan en iedereen is aan het sparen voor een goed kerstdiner (rijst, koe/kip en natuurlijk gesmahste banaan). Ik mis iedereen en mis soms zelfs de koude winerdagen met de verwarming op 30 graden en warme chocolade melk. Ik denk heel veel aan jullie hoor maar heb gewoon geen tijd om te schrijven. Er zal nog wel veel meer gebeurd zijn hier de afgelopen 2 maanden maar dat ben ik allemaal vergeten. Ik ga zo mijn bed in, zie een lange nacht tegemoet (baby sliep al vroeg in de avond, dus zeker wakker vannacht). Iedereen ontzettend bedankt voor alle steun en hopelijk is mijn volgende verslag er sneller dan deze…..

Weltrusten zoals ze hier zeggen sulabelungi en een dikke kus.