Manden met koeienpoep op mijn hoofd
Hallo allemaal,
Druk, druk druk ja zelfs hier in Oeganda. Ik zit regelmatig af te geven op de westerse maatschappij dat we geen tijd voor elkaar hebben maar hier is het leven op dit moment ook lekker hectisch. Mijn huis is een grote puinhoop en er moet grondig schoongemaakt worden. De dagen dat ik met Maureen kralen zat te draaien en een loopje naar het volgende dorp kon nemen voor melk zijn voorbij. Nu scheur ik op de brommer of in de auto van hot naar her en probeer alles in goede banen te leiden. Het land vergt veel tijd en eindelijk gaat ook de afdeling in het ziekenhuis vorm krijgen. Dan moet er ook nog een gezin gerund worden en dat betekent lange dagen maar wel heel veel voldoening.
Er is een vriendin uit Nederland voor twee weekjes op bezoek geweest en die had allemaal lekkers (appelstroop, ontbijtkoeken en stroopwafels) meegenomen. Anneke is flink aan het werk gezet en heeft een groot deel van het huis geschilderd. De garage en de slaapkamers hebben een nieuw kleurtje en het fleurt lekker op. Natuurlijk was het ook erg gezellig om even iemand in huis te hebben.
Een keer in de maand ga ik nog met Be More mee naar Entebbe om daar nieuwe, enthousiaste vrijwilligers op te halen. Dat is even “me time”, uitslapen en soms heerlijk een boekje lezen aan het zwembad. Afgelopen keer werd ik pas om half een ‘s middag’s wakker, wat zalig, geen hondjes, poesjes, kinderen die op tijd moeten eten en gewoon mijn ding doen… Die luxe hebben veel moeders hier niet, die kijken niet uit naar een vakantie of een dagje vrij. Eerder naar een feestje in de buurt waar ze lekker kunnen swingen.
De dagen vliegen voorbij en het is zo gaaf om te zien dat alles een beetje gaat draaien.
Er zijn 3 personeelsleden aangenomen voor het ziekenhuis en die hebben net een training op een ondervoede kinderen afdeling in een ziekenhuis in Masaka afgerond van een maand.
Ze zijn klaargestoomd om zelf aan de slag te gaan en ik ben blij met dit team.
2 Leuke zusters en een therapeut die ook fungeert als contactpersoon en helpt met de administratie. Ook Maureen heeft de training gedaan en die gaat in de communities aan de slag. De afdeling is geschilderd door vrijwilligers en is erg mooi geworden. Nu nog bedden, matrassen, kookgerei en natuurlijk patientjes. Ik hoop dat we in januari officieel van start kunnen gaan. Ik moest voor Schotland (de grote donateur) een jaarverslag schrijven, oh wat heb ik daar een hekel aan. Vooral als je erachter komt dat je enorm achterloopt met de administratie en dus alles moet gaan uitzoeken. Gelukkig helpt mijn vriendin uit Schotland enorm en maakt van de hele chaos een mooi verhaal… nu duimen dat we het budget voor dit jaar krijgen…
Op het land wordt hard gewerkt. Eindelijk kwam de regen en daarna de tractor.
5 Familieleden van gezinnen met een ondervoedt kind die we de afgelopen jaar in de regio hebben geholpen komen 3 keer per week zich helemaal uit de naad werken. Ongelooflijk hoe sterk de vrouwen zijn en ze zijn allemaal enorm gemotiveerd en enthousiast. Ze willen leren en onderdeel zijn van een project. De zaden worden gepland en we hopen op een goede oogst. De koeienpoep wordt niet meer gestolen nu we een security guard hebben die het allemaal in de gaten houdt. Er is een klein huisje voor hem gebouwd en hij draagt ook zijn steentje bij door overdag grote termietenheuvels plat te slaan om er dan achter te komen dat er 3 mega slangen in huisden…
We zijn nu bezig om een groter huis te bouwen waar mensen die te ver wonen een bepaalde tijd kunnen blijven en op het land kunnen werken, zonder elke dag enorme afstanden af te leggen. Er wordt een gat gegraven voor het toilet… ongelooflijk diep, erg gevaarlijk en zwaar werk en dat voor 2 euro de meter… het gat is zo’n 20 a 30 meter diep.
In het begin liep ik mee met manden koeienpoep op mijn hoofd om de dames en heren te helpen. Nu is het even te druk maar ik hoop in de toekomst dat we veel activiteiten kunnen plannen zoals trainingen en workshops. De mensen leren hoe en wat ze het beste kunnen planten en handvaten kunnen geven voor hun eigen gezinsleven. Natuurlijk hoop ik ze ook een beetje te kunnen verwennen. Ik zie het al voor me om de vrouwen een beautydag aan te bieden, gaan we fijn nageltjes lakken en modeshows houden met alle achtergebleven kleding van vrijwilligers. Ik ben erg blij met de therapeut in het team, hij kan naar hun verhalen luisteren en advies geven. Vele gezinnen hebben zorgen en problemen en een luisterend oor kan nooit kwaad.
Op dit moment is het team vooral bezig met het introduceren van het project. We gaan langs lokale burgermeesters, klinieken en vrouwengroepen en vragen hun om ons te contacten als er ondervoede kinderen gespot worden. We willen de communities erbij betrekken. Van de week hadden we een hele goeie meeting. 35 Vrouwen kwamen opdagen. Ze kregen een voedseltraining en daarna informatie over voorbehoedsmiddelen (pil, spiraal, staafje in arm die hormonen afgeeft). De vrouwen waren erg dankbaar en wel 10 gingen voor de bijl om een staafje in hun arm te laten zetten zodat ze de komende 5 jaar niet zwanger zullen worden. Sommige moesten dat stiekem doen want vele mannen zijn er tegen. De vrouwen zijn moe van het zwanger zijn en zijn er wel klaar mee na 7 kinderen. Uiteindelijk zijn zij toch vaak degenen die voor het hele gezin zorgen. Er was zelfs een vrouw die een spiraaltje wilde, geen probleem mevrouwtje, gaat u maar even op deze salontafel liggen in dit huisje en met wat licht van een zaklamp werd er professioneel een spiraaltje ingebracht. Daar heb je helemaal geen steriele doktersruimte of afspraak voor nodig, gewoon zo in de village op een woensdagmiddag in een huis met amper meubilair.
Ja het leven blijft mooi hier, lange dagen maar met heel veel voldoening. Op dit moment hebben we een drieling in het ziekenhuis in Masaka liggen. Twee zijn zwaar ondervoedt, eentje heeft een opgezwollen tong en kon vanaf de geboorte al niet normaal drinken, vandaag is hij geopereerd. Toen we de moeder voorzichtig vroegen of zij na 7 kinderen ook niet aan de family planning wilde antwoorde ze “Ik ben moe van het kinderen krijgen maar als mijn man er nog eentje wilt dan ben ik bereid.”, ongelooflijk… die vent kraait niet naar zijn gezin en wij zijn degene die nu de zorg dragen. Volgende week gaan we die meneer eens eventjes opzoeken en flink de oren wassen.
Ik hoop dat de plantjes lekker gaan groeien en dat we een goede oogst tegemoet gaan. Terwijl de muggen in mijn oren zoemen neem ik afscheid en duik zo lekker mijn bedje in… Morgen weer een mooie dag!
Kus