Leven in de brouwerij
Het nieuwe jaar is begonnen en zoals elk jaar heb ik me weer eens voorgenomen om regelmatig op mijn website te gaan schrijven. Er is nog genoeg leven in de brouwerij hier en ik moet soms gewoon even de tijd nemen om onze Oegandese avonturen te vertellen want er is blijkbaar nog steeds animo om een kijkje te nemen in ons Oegandese leven.
De afgelopen 11 jaar hebben we heel wat meegemaakt en heb ik een familie bij elkaar geschaard, Frank, Peter, Rosias, Noe, Betty, Veronica, Babi en Rosah behoren tot de vaste clan die hier in huis zijn opgegroeid en waar ik dagelijks voor zorg. Er zijn nog vele anderen op mijn pad gekomen en ik ben er dankbaar voor dat ik nog steeds in dit prachtige land mag wonen en werken……..Al hebben we natuurlijk ook onze troubles…
Vannacht kreeg ik een telefoontje van de zuster, onze buurman was overleden in het ziekenhuis. Zo’n 2 maanden geleden vonden we hem in zijn huis, hij had al dagen niet gegeten en gedronken omdat hij zo ziek was en hij woont alleen dus niemand die voor hem zorgde of even aan de bel trok. Die arme man had vreselijke pijn aan het zaakje daar beneden en het stonk verschrikkelijk dus hup met behulp van andere buren de man in mijn busje gehesen en op naar het ziekenhuis. Hij had een flinke infectie en er bleek niet veel van het zaakje te redden en dus moest er geopereerd worden. De dokter kon geen garanties geven maar heeft voortreffelijk werk afgeleverd en de oude man kwam levend uit de operatie kamer. Gelukkig hoefde hij met zijn 78 jaar geen kinderen meer op de wereld te zetten maar het was een zeer pijnlijke ingreep met een lange revalidatie voor de boeg.
Een lieve buurvrouw met net zo weinig tanden in haar mond als de buurman nam liefdevol de zorg op hem in het ziekenhuis want hier moet dag en nacht een verzorger bij je zijn om (voor) je te wassen, te koken en met andere dingen te helpen. Geen familielid die even op ziekenbezoek kwam of een bijdrage leverde aan de verblijfs kosten. De buurvrouw kreeg dagelijks geld van mij voor eten en onderhoud en ik wist dat ik ook de klos was met de eind rekening van het ziekenhuis. Maar dat geeft niet want als je iemand kan helpen dan speelt geld geen rol.
Het ging langzaamaan beter en hij kon ook weer een beetje lachen. Als ik op bezoek kwam ging gelijk de deken omhoog zodat ik het helings proces letterlijk mocht aanschouwen, dat hoefde voor mij niet perse maar hij was blijkbaar trots op het resultaat en het betekende dat het de goede kant op ging.
Helaas was opa erg verzwakt en niet opgewassen tegen de buikpijn die de afgelopen dagen meester van hem maakte en hem fataal werd. Ik was gefrustreerd want hier kan je (bijna) nooit achter de ware oorzaak van de pijn komen en de dokter was met “kerst vakantie” en de rest rommelt maar een beetje aan naar mijn idee, maar ja wie ben ik?
Alsof de doos van Pandora is open getrokken komt er dan toch opeens familie opdagen om het lichaam op te halen, staan ze ineens met bosjes te huilen aan het bed van de man waar ze toch zoveel van hielden maar in werkelijkheid nooit naar om keken. Begrijp me niet verkeerd, er zullen heus oprecht verdrietige mensen zijn maar ik ben nogal sarcastisch geworden in de afgelopen jaren en ben er wel achter gekomen dat het vaak een grote hypocriete vertoning is. Er zijn soms zelfs patienten die aan de dokter vragen om ze nog niet te ontslaan uit het ziekenhuis want daar wordt tenminste naar ze omgekeken en voor ze gezorgd door familie en daar heeft men blijkbaar behoefte aan. Na al die jaren hier zou ik me er eigenlijk niet meer over moeten verbazen maar ik vraag me toch altijd weer af waar deze mensen opeens vandaan komen.
Morgen gaan we met z’n allen afscheid nemen van de Mzee, zoals we hier mannen op leeftijd noemen. Waarschijnlijk vertrekt het vrachtwagentje afgeladen met dorpelingen die de begrafenis willen bijwonen niet op de afgesproken tijd want we zijn hier altijd te laat en op dit moment is er eigenlijk nog niets echt geregeld. We gaan lekker een hobbelige, oncomfortabele rit van zo’n 2 uur achter in de vrachtwagen tegemoet want hij wordt begraven op familie land en niet op zijn eigen stek naast mijn huis…
Ik heb gedaan wat ik kon, dat weet ik en alles beter dan alleen in je huisje dood gaan maar ik had zo gehoopt dat we hem op konden lappen en nog een paar mooie jaren konden geven. We waren zelfs al grapjes aan het maken dat hij maar met die lieve single buurvrouw moest trouwen als hij weer beter was. Dat had toch een veel leuker begin van het jaar kunnen zijn…
Dit is misschien niet het allerleukste verhaal om het nieuwe jaar mee te beginnen maar wel en verhaal uit mijn dagelijks leven. Volgende keer een wat vrolijker verhaal en hopelijk hoeven jullie daar geen jaar op te wachten.
Met het verzoek om deze posts ook in het Nederlands te vertalen ….
De Nutrition Unit is een veiling begonnen en vandaag is weer tijd om de veiling klok te laten lopen……Het is een druk jaar geweest op de afdeling, meer dan 100 patientjes zijn behandeld op de afdeling. Gemiddeld verblijft een patient 2 a 3 weken in het ziekenhuis met de verzorger die getraind wordt in het bereiden van voedzame maaltijden, counselling krijgt en continue voor het kind zorgt. Om de drempel laag te houden voor verzorgers om met het zieke kind naar het ziekenhuis te komen en men vaak vreest voor hoge kosten vraagt de Nutrition Unit alleen een eigen bijdrage van 5 euro voor brandhout per opname van de verzorger.
De medische kosten per patient zijn 30 euro voor de hele behandeling (medicatie, voedsel, röntgen, laboratorium testen, consult etc).
Ons doel is om 120 patientjes te behandelen in 2018.
Het zou geweldig zijn als we een totaal bedrag van 3600 euro op kunnen halen om deze kostenpost te kunnen dekken. Eenmaal……Andermaal……..