Morgen word ik 36

Morgen word ik 36, op naar de 40. De avond voor je verjaardag was vroeger spannend…trakteren op school, nieuwe kleren aan, kadootjes ontvangen. Naarmate je ouder wordt gaat die spanning er een beetje vanaf en kijk je soms huiverig tegen de dag op…
Weer een jaar ouder en de jaren lijken ook steeds sneller te gaan. Als je 15 bent wil je 16 zijn want dan mocht je brommer rijden als je 17 bent en uiteindelijk geen scooter hebt gekocht want je hebt een vriendje aan de haak geslagen met zo’n ding dan wil je 18 zijn om je rijbewijs te halen. Vanaf daar ga je een beetje bedenken wat je met je leven wilt en hoe het over een paar jaar eruit zal zien. Mijn idée was om rond mijn 26ste toch wel huisje, boompje, beestje te hebben. Een leuke baan als dansdocent en wat rond huppelende kinderen in de tuin met een knappe, rijke (niet onbelangrijk) man aan mijn zijde….

Wat blijkt, mijn leven is compleet anders gelopen dan bedacht. Toen ik 26 was had ik niets van dit alles, geen man, geen hond, geen kinderen en al helemaal geen huis.
Op mijn 26ste begon mijn Oeganda avontuur en ik had nooit bedacht dat ik 10 jaar later nog steeds mijn verjaardag in dit prachtige land kan vieren. Ja, soms loopt het leven heel anders dan verwacht en inmiddels woon ik in een mooi huis, heb een knappe man, iets meer dan twee kids die in de tuin huppelen en 5 honden. Wat wil je nog meer?

Men viert hier bijna nooit een verjaardag. Ten eerste weet men niet wanneer men jarig is. Als er een identiteitskaart gemaakt moet worden dan is diegene automatisch op 1 januari geboren als men geen geboortedatum weet. Geen poespas met ladingen boodschappen in huis halen en kaas, worst of biterballen serveren, terwijl iedereen gezellig in een kringetje aan het kletsen is de woonkamer. In een woonkamer hier passen gemiddeld 4 mensen en er zijn geen stoelen (scheelt weer ruimte). Geen Hema slagroomtaart of kadootjes om een nieuw jaar leven te vieren (scheelt weer geld). De verjaardag gaat stilletjes voorbij en daardoor vergeet men ook vaak hoe oud ze nou eigenlijk zijn (oma is al jaren 47). Geen traktaties op school want in een klas zitten zo’n gemiddeld 80 a 90 kinderen die altijd wel trek hebben en je dus niet met een doosje rozijntjes kan aankomen of een zakje Croky chips (voor de “gemakkelijke” ouder) nee… niets van dit alles, maar we missen het ook niet. Het maakt het leven een stuk gemakkelijker, zonder stress om nog om 12 uur ‘s-nachts slingers op te hangen, verjaardags traktaties in elkaar te knutselen of te bedenken wat je nu weer voor kadootje moet geven…..

Ik heb mijn verjaardag vaak niet gevierd, vond het niet zo nodig en zag er tegenop om weer een jaartje ouder te worden. Vooral de 30, dat was echt niet leuk om 30 te worden. Maar dat hebben we ook weer overleefd en het leven gaat gewoon verder. Nu bijna 36 en ik ga het vieren….Vorig jaar heb ik het samen met mijn lieve vriendin Kim gevierd, met wat vrienden in de garage een heerlijke lunch gehad en een bijzondere yoga les op de heuvel. Dit jaar is de vriendenkring wat uitgedund maar dat mag de pret niet drukken. Ik wil mijn verjaardag vieren, ik mag 36 worden! Afgelopen jaar zijn er dierbare vrienden overleden en het heeft mij doen inzien om nog meer te genieten en te leven!

Na een verdrietige periode en wat psychologische hulp (kan nooit kwaad) kijk ik er naar uit om mijn verjaardag te vieren, morgen ochtend met een high tea en ‘s avonds cake met mijn meiden. Ja, we maken er een gezellige dag van en we gaan een jaar genieten van 36, niets mis mee en eigenlijk alleen maar mooi om ouder te mogen worden :-).

Liefs uit Oeganda,
Kim