Er is altijd wel wat aan de hand in “Villa Vogel”

Mensen mensen ik schaam me diep, ik heb weer eens zo lang niets van me laten horen. De tijd vliegt gewoon en ik heb een soort van mini mini crisisje met mezelf gehad. Ik moet altijd in de mood zijn voor het schrijven van een update anders wordt het maar een saai en depressief verhaal en dat is helemaal niet leuk om te lezen…….Er is natuurlijk weer heel van alles gebeurd de afgelopen drie maanden dus ga er maar even voor zitten met een bakkie thee of koffie.
De laatste tijd vraag ik me regelmatig af waar waarom dit alles mij is overkomen (daar was ik natuurlijk zelf bij) en of het mijn lot is om 24 uur opruimmachine annex moeder te zijn en of ik het nou echt verdien om gesponsord te worden en zoveel support te krijgen (ik bedoel een huismoeder in Nederland krijgt ook geen geld van familie en vrienden om haar werk te doen) en of ik nou echt wel genoeg doe om de mensen te bedanken, of ik nou echt niet aan het aankomen ben en of ik uberhaupt mezelf nog wel eens aandacht schenk( het een keer in de maand mijn benen laten harsen even vergeten)of de kinderen echt wel de juiste hoeveelheid aandacht krijgen en waarom ik nou eigenlijk niet kan genieten van het moment.
Mijn gedachten draaien altijd op volle toeren en op het moment dat ik wakker wordt in de ochtend zit het schema al in mijn koppie…..als mijn schema verstoord wordt ben ik geirriteerd en voelt mijn dag niet compleet….Kortom ik ben er dus achter gekomen dat ik een control freak ben en dat vind ik eigenlijk best wel erg…..er is nooit rust in mijn koppie en ik ben dus ook niet het type wat gezellig een uur achter elkaar met mijn kindertjes kan spelen want ik moet altijd een afwasje doen, naar het volgende dorp lopen voor verse koeienmelk, nog honderduizend brieven schrijven en nog zesduizend excuzen om niet rustig te hoeven zitten en mezelf wat rust te gunnen en over de zin van het leven na te denken( Lees:Eat, Pray, love van Elizabeth Gillart).

Het is zo zonde dat ik eigenlijk een hoop mooie tijd voorbij laat schieten zonder er echt van te genieten. Rust vinden in jezelf is denk ik ongelooflijk moeilijk dus ik zal nog even door struggelen. Elke dag neem ik me voor op de heuvel te gaan zitten (voor minstens een half uurtje en zonder kinderen) en te mediteren (voor zover ik weet hoedat moet dan…iets met ademhaling….) Het komt er (natuurlijk) uiteindelijk nooit van want er is altijd wel wat aan de hand in “Villa Vogel” en ik mag blij zijn als het hele kroost om 9 uur het bed in duikt en de ogen sluit. Behalve Rosah dan, deze dondersteen heeft een gigantisch uithoudingsvermogen. Tegenwoordig loopt ze en niets is dus meer veilig in huis. Deze draak staat nog heerlijk te brabbelen en te geinen als we allemaal op een oor liggen. De dame laat het kaas niet van haar brood eten en weet het hele huishouden te manipuleren. Had ik eerst dramatische huilbuinachten, waar geen einde aan leek te komen, nu hebben we daarvoor een heerlijk takke gejengel voor in de plaats gekregen en als mevrouw haar zin niet krijgt weten we dat allemaal (oh supernanny mag een kind van 1 al naar de stoute hoek?). Ze is een geweldige actrice,vooral op het gebied van nep tranen eruitpersen en nepvallen (waarna altijd de neptranen volgen).
Voor Babirye is ze helemaal niet zo lief maar ze is gek op de hond en de katten die ze heerlijk van haar eigen bordje voert en ze regelmatig de staart bijna uit hun kont trekt. Ze eist een hoop aandacht en soms voel ik me schuldig tegenover Babirye. Babi en ik waren altijd een team, altijd samen en ze ging overal mee naartoe. Nu moet ik mijn aandacht verdelen en merk soms dat ik er gek van word als Babi 24uur achter me aan loopt en zich overal mee bemoeit. Er zijn niet veel kindertjes in de buurt waar ze mee kan spelen en groeit dus vooral op tussen de volwassenen en vind het geweldig om af te wassen, te strijken, te koken en de was te doen omdat ze niets anders ziet en doet. Een of twee keer in de week gaat ze met de securityguard achterop de fiets mee naar zijn dorp en daar speelt ze dan met haar nieuw verworven vriendinnetjes en komt uitgeput thuis met mooie verhalen. Na wat onenigheden met de school waar ik gewerkt heb kom ik daar niet meer zo vaak en Babi is dus ook niet meer zoveel onder haar leeftijdsgenootjes en dat vind ik wel sneu. Dat dat schuldgevoel knaagt wel……ondanks dat ik nog steeds geloof dat het goed is voor de kinderen (niet altijd voor de mams) dat de moeder thuis is voor ze en zich dus altijd veilig en beschermd voelen(al schreeuwde ik altijd hard dat ik geen thuisblijfmoeder zou worden).

Nu ik zo aan het schrijven ben weet ik ook weer waarom het zolang geduurd heeft voordat ik kan schrijven….Schrijven is ook wel een confrontatie met jezelf en omdat er de laatste tijd zo’n hoop schuldgevoel en geknaag in mij omgaan is dat moeilijk te bekennen aan de buitenwereld. Ik kan natuurlijk heel leuk een update over koetjes en kalfjes schrijven maar mijn schrijven is ook een uitlaatklep en dus klepper is er maar gelijk alles uit wat me dwarszit en zo hou ik het ook nog een beetje persoonlijk en lekker confronterend met mezelf dan vooral (voor kritieken en adviezen sta ik natuurlijk altijd open). Soms ben ik bang dat ik van mijn voetstuk val als ik opbiecht dat het soms effe niet zo lekker gaat of nu ik een kind terug naar huis heb gestuurd.

Voor mijn gevoel heb ik gefaald…..ik moet toegeven dat ik deze jongen niet kan helpen. Rosias stond in februari zomaar voor de deur met een triest verhaal (mama, papa dood, stiefmoeder een draak, nul eten, huis op instorten) en we besloten om hem in huis te nemen. Na onderzoek kwamen we erachter dat hij tegen ons gelogen had (mama, papa springlevend, stiefmoeder geen draak, huis ok en beetje eten) en vroegen we af waarom hij in hemelsnaam naar ons was gekomen en hoe hij zo heeft kunnen liegen. Natuurlijk in bittere tijden doe je van alles om je situatie te verbeteren maar zo bitter was zijn situatie niet en van zijn ouders begrepen we al dat het geen gemakkelijke jongen was om mee te leven. Toch proberen want een uitdaging op z’n tijd is wel leuk. In het begin ging het erg goed, hij ging naar school, luisterde en kon goed met de andere kinderen op schieten. Maar al snel kwam zijn ware aard naar boven en aangezien hij al 13 is heb je niet meer zo invloed op zijn gedrag. Hij prefereerde een leven zonder regels en was niet zo geinteresseerd in school. We hebben het geprobeerd maar hij toonde absoluut geen respect voor mij of de regels die we hanteren in het huishouden. Ik merkte dat hij me ging irriteren en ik moest altijd wel een keer boos worden op hem voordat hij deed wat er gevraagd werd. Nou snap ik ook wel dat je hem een kans moet geven en dat zijn opvoeding nou ook niet echt de meest geweldige dus kan je zo’n jongen normen en waarden aanleren in een korte periode.
Echt hij hoeft niet elke avond op z’n knietjes om ons te bedanken maar een beetje respect vind ik toch wel op z’n plaats. Er zijn heel veel kinderen die in zijn schoenen zouden willen staan en zich wel willen aanpassen aan onze regels en normen en waarden. Nu stoppen we tijd, energie en geld in een jongen die het niet lijkt te waarderen en het alleen maar fijn vind dat we lekker eten hebben, een film op zaterdag en licht voor ‘s avonds in huis, nou sorry maar daar ben ik helaas niet alleen goed voor.
Ik hoopte hem een gevoel te kunnen geven dat hij deel uit maakt van een familie en het gezellig vind om bij ons te wonen maar helaas het is me niet gelukt. We zijn erachter gekomen dat hij rare verhalen de wereld inbracht en dat hij niet gemotiveerd is zich aan te passen. Ik vind het zo erg en vraag me af of ik hem wel genoeg tijd en ruimte heb gegeven om te acclimatiseren. Toch merk ik dat ik veel rustiger en veel minder geirriteerd ben. Ook met Frank en Saige gaat het veel beter zonder zijn invloed en ik ga wel een beetje geloven dat het een goede keus is geweest. Wat hebben de kinderen eraan als ik altijd geirriteerd ben en als alle aandacht naar zijn negatieve gedrag gaat? Van de week kwam zijn moeder smeken of hij alsjeblieft terug mocht komen want zij kon niet voor hem zorgen (nou daar had ze dan maar aan moeten denken toen ze zwanger werd) de jongen zag er nou niet uit dat hij blij was om ons weer terug te zien en er was geen enkel teken van hem dat hij weer bij ons wilde komen wonen. Ik heb ze samen weer teruggestuurd want ik ben er nog niet klaar voor om een definitief besluit te maken maar zoals het er nu uit ziet denk ik niet dat ik het nog een keer ga proberen.

Ik ontpop me deze dagen tot een ware boerin en scout. Ik ben een kei met het houtvuur aanmaken en sprokkel dan ook zelf het brandhout uit de gevaarlijke ondoorgaanbare Oegandese bossen.Het gezin reduceert met het kinderaantal, daarentegen hebben we een werkelijke dierengezinsuitbreiding We hebben onze crazy hond “George of the jungle” een beetje aan de magere kant maarja we hebben hier dan ook geen kant en klare Pedigree Pal. Vorige week waren zijn jagerskunsten duidelijk nog te zien in de voortuin die bezaaid was met veren en een cadaver nog lekker vers. Dan hebben we babynieuws van onze poes genaamd “Trouble”, mevrouw had zich laten bezwangeren van de enige mannelijke kat in het dorp en dus lekker veel inteelt. Twee schattige kittens vol van vlooien die ze heerlijk door het huis en je bed (ook al doe je de deur 30000 keer dicht) verspreiden. ‘s Ochtends hangen ze in mijn benen, gekmiauwend voor melk……nu blijkt moeder is weer zwanger….oh wat een drama nog meer van die vlooienbalen. Helaas is hier geen dierenarts in de buurt ( ja alleen een voor koeien, geiten en varkens, want wie houdt er nou in hemelsnaam katten in huis????)dus een kans op sterilisatie is nul en ik ga me er zelf niet aan wagen vandaar dan ook de oproep: Weg te geven…schitterende poesjes uit ver Oeganda…zij zullen uw leven verrijken en het mooie weer uit Oeganda meebrengen…..Gratis af te halen! Nou ik kan me zo voorstellen dat jullie allemaal massaal deze kant opkomen…………
Ik mag zeker niet mijn nieuwste aanwinst, de geit genaamd Gulu Gulu, vergeten. Achterop de fiets vastgebonden werd ze per direct bij ons afgeleverd. Het was eigenlijk een aankoop voor de kerstdagen zodat we geitenvlees konden eten maar als ik een dier langer dan een dag in huis heb dan ben ik er al zo emotioneel mee verbonden dat ik zeker niet met kerst mijn nu dierbare geitje en kippetjes kan eten.

Tegenwoordig maak ik ook gebruik van mijn kantoor. Ja ja een heus kantoor waar een computer staat die het niet doet (de rat vond het wel een geschikt huis en knabbelt heerlijk aan de bedrading) een secretaresse zit die haar kind borstvoeding geeft en anders kettingen aan het maken is. We hebben wel mooie posters opgehangen over kindermisbruik en kindermishandeling maar eigenlijk waren we nog niet echt aan het werk. Dus elke woensdag kom ik nu naar de stad en aangezien het nieuws van een Mazoengoe die HULP bied hier als een lopend vuurtje gaat zat binnen de kortste keren het hele kantoor vol. Velen met de vraag “Kunt u alsjeblieft het schoolgeld betalen”, helaas moet ik menigeen teleurstellen….Ik ben geen rijke Mazoengoe en ik geef geen geld. Ik wil investeer in iets waardoor ze geld kunnen verdienen en daarmee hun schoolgeld of andere kosten kunnen betalen. Want ja als ik iedereen maar geld geef (wat ik niet heb) en ik leg morgen het loodje dan hebben ze weer een geldprobleem, dus investeren….
De meest schrijnende verhalen, natuurlijk weeskindertjes, meisjes die verkracht zijn en zwanger zijn geraakt, mensen die geen eten hebben en waar hun hele wereld van is ingestort en dus geen hoop meer hebben.
We luisteren naar hun verhaal, nemen foto’s en gaan dan op onderzoek…..Sunday en de securityguard trotseren de meest onbegaanbare wegen om de mensen thuis op te zoeken om erachter te komen of ze wel de waarheid spreken en wat de beste oplossing voor hun probleem kan zijn.
Zo geven we varkens aan mensen, daar profiteren de varkersverkopers weer van en als men eenmaal een varken heeft dan kan dat varken weer nieuwe babietjes krijgen die verkocht kunnen worden en van de opbrengst kan dan weer schoolgeld worden betaald. Ook geven we zaden zodat ze die kunnen planten en na de oogst weer wat geld hebben. Soms neem ik voor een week of twee een kind of moeder en kind in huis om ze te informeren en om ze even lekker te verwennen want ja dat verdienen sommigen wel. Het voelt heel goed om dit soort dingen te doen al moeten we erop letten dat we niet teveel uitbreiden want ja heel Oeganda heeft hulp nodig en ik wil het graag persoonlijk houden.
Met een hele kleine investering kan je al iemand helpen en blij maken.
Zo hadden we hadden het geval van Nasejje, een moeder van 2 kindertjes en er was een week van tevoren gebleken dat ze besmet is met het HIV Virus. Geen vader van de kids in de buurt, nul geld en dus zeker geen geld voor de toekomst van de kinderen of om HIV medicijnen te krijgen. We hebben een soort van mini van bomengemaakt stalletje voor haar gemaakt en ervoor gezorgd dat ze daar tomaten, bananen, uien, suikerriet en vis kan verkopen. Mensen het loopt…natuurlijk geen vetpot maarja we zijn pas in de beginfase. Het vrouwtje is dolgelukkig dat ze iets voor haarzelf heeft en heeft weer geloof in de toekomst want ze had weinig hoop meer.
Kato(12jr) heeft epilepsie, vele mensen weten niet dat het een ziekte is die met medicijnen te behelpen is. Nee hier betekent het dat je behekst bent dus niemand wil voor je zorgen en al helemaal geen geld of energie in je steken. Hij was met zijn tweelingbroertje Waswa naar het kantoor. Ik vind het niet erg of een- of tweemalig medicijnen te betalen maar zoals ik al schreef ik ben geen betaalautomaat en het helpt de mensen uiteindelijk niet als ze afhankelijk zijn van mij. Maarja de vader van Kato snapt niet waarom hij medicijnen zou betalen voor een kind waar hij toch niets van terugkrijgt en die niets voor hem kan doen. Hij kan niet naar school en niet op het land werken dus waarom investeren? De medicijnen van Kato zijn 15 euro per maand, ok niet goedkoop voor Oegandese begrippen maar sinds dat ie de medicijnen slikt heeft hij nog maar een aanval gehad, dat is geweldig. We zijn nog steeds aan het zoeken naar een oplossing en hoop dat we ere en vinden. Elke keer krijg ik een dike knuffel van Kato en ik merk dat hij het fijn vind om een beetje aandacht te krijgen. Ja ik zou hem zo in huis nemen maar besef ook heel goed dat het geen optie is want het is een wel een speciaal gevalletje en aangezien ik het nu al moeilijk heb al mijn aandacht en liefde eerlijk te verdelen zou het niet eerlijk zijn tegenover hem……
Zo hebben we nu ongeveer 25 zaken. Ik wil proberen (maar ben een kneus met de computer) om een overzichtje te maken met verhalen en foto’s en dit op mijn website zetten. Dan weten jullie allemaal dat jullie geld niet alleen naar een benenhars sessie een keer in de maand gaat of alleen naar de kindertjes thuis, maar ook naar andere mensen die de hulp enorm waarderen.

Natuurlijk is er veel meer gebeurd in de afgelopen drie maanden…maar ik word ook een dagje ouder en mijn geheugen blijkt soms een grote zeef. Verjaardagen, het spijt me, ik heb een mooie kalender hangen in de keuken, ik kijk er alleen nooit op. Het is een lange tijd slecht gegaan tussen mij en de school, omdat is ervan beschuldigd werd vrijwilligers te stelen en er andere rare praktijken op na te houden. Dat heeft me wel heel erg gekwetst. Ik heb me uit de naad gewerkt voor die school en dit mijn bedankje? Toch mis ik de kinderen en het contact…zo helemaal alleen als Mazoengoe in een dorp is nou niet gezellig. Na een flinke confrontatie en een gesprek heb ik weer beter contact en dat vind ik wel fijn.
Het is een waar drama met mijn werkvergunning en ik ben het allemaal zo zat maarja geduld, geduld. Mijn papieren zijn allemaal verlopen en die moeten vernieuwd worden met behulp van het bestuur van onze organisatie HULP. Aangezien het bestuur ook niet zo gezellig met elkaar omgaat zakt bij mij de moed in de schoenen. Al dat papierwerk en dan de mensen die niet mee willen werken. Zodra ik immigratie binnenstap krijg ik spontaan knikkende knieen en kruipen de zweetdruppeltjes over mijn rug. Deze mensen hebben macht en kunnen je dus ook zo naaien als je niet in hun straatje ligt. Zoals ze hier zeggen”Laten we maar flink bidden dan komt alles goed” voor Nederlandse begrippen “Allemaal even voor me duimen voor ik weet niet hoelang” (alvast bedankt).
Ik wil me er niet teveel zorgen om maken maar ik moet er toch echt even niet aan denken om het land uitgezet te worden (al mis ik iedereen enorm en zou ik het geen probleem vinden om met een privejet even in Nederland te zijn met Sinterklaas of kerst) en ik word gek van die afhankelijk van anderen…..nouja genoeg geklaag.

Gisteren werden we even opgeschrikt door een huilende Frank die overstuur binnenkwam tijdens lunchtijd. De docenten hadden hem met een stok geslagen (niets vreemds hier) maar wel zo hard en niet op de bibs nee op zijn rug en oor (je moet er toch niet aan denken dat ze hebben per ongeluk op zijn littekens slaan) en het was niet mis wat we zagen. De docent had hem (weer) bedreigd “Als je naar groep 4 komt dan vermoord ik je”. Nou ik was witheet, ik bedoel Frank is niet altijd de liefste maar hij zal nooit liegen en de wonden op zijn rug en zijn mega oor logen er niet om. Ik dus met Frank naar school en mijn verhaal gedaan. De directrice vond het verschrikkelijk en dus docent op het matje geroepen. Die ontkende glashard Frank ergens anders geslagen te hebben dan op de bips en hij had hem zeker niet te hard geslagen. Ja ja helaas blozen mensen hier niet als ze liegen en zo te zien was hij heel zelfverzekerd van zijn verklaring.
Uiteindelijk vroeg hij om vergiffenis…nou Amehoela met die vergiffenis hij meent er niets van…Ik zou hem aan moeten geven bij de politie want dit is al langere tijd aan de gang en het bedreigen wordt alleen maar erger, maar zo slecht ben ik dan ook weer niet.. De zaak (Frank zijn lichaam) werd geshowed aan de andere docenten als waarschuwing. De docent moet nu naar de directeur die hem waarschijnlijk uiteindelijk niet zal ontslaan want ja waar haal je zo snel een andere docent vandaan en hij zal er vanaf komen met een reprimande. Leuk als Frank volgend jaar bij hem in de klas komt…..gezellig met al die bedreigingen. Gelukkig is het een sterke jongen maar ik kan me goed voorstellen dat hij misschien niet op deze school wil blijven maar ja waar moet ie dan heen, hier is niet zoveel keus. Nou ja laten we er nog maar niet aan denken. Straks eerst drie maanden kerstvakantie………..

Wie weet win ik de loterij, kan ik al mijn schulden afbetalen, een leuk optrekje kopen in Entebbe en daar mijn backpackers/guesthouse waar tienermoeders kunnen komen werken openen. Ik weet dat het gaat lukken maar waarschijnlijk zal ik er iets langer geduld voor moeten hebben.
He heerlijk, het schrijven lucht me al weer heel wat op…….het is helemaal niet zo somber en dramatisch als het soms in mijn hoofd is. Nu alleen nog het genieten gedeelte en het op de heuvel zitten mediteren en dan zal het allemaal goedkomen.
Ik merk gewoon de enorme invloed die onze wereld op ons heeft. Tijd is geld en we moeten vooral maar erg druk bezig zijn want als je dat niet bent word je bestempeld als lui. Nou dan zijn er heel veel luie mensen hier maar die leven met de dag en zijn al blij als ze te eten hebben en morgen weer wakker worden.
Waarom mag ik niet eens een keer lui zijn, waarom altijd maar doorgaan en doorgaan en aan wie wil ik me nou bewijzen? Mooie vragen voor de komende tijd…Hopelijk een antwoord in mijn volgende update………………

Ik ben nog steeds op zoek naar mensen die geinteresseerd zijn om ons met 5 of 10 euro per maand te sponsoren. Dit kan heel makkelijk automatisch worden ingesteld via internetbankieren. Mijn Postbank/gironummer is: 6156561 tav Kim Vogel/Oeganda.

Natuurlijk ben ik ook nog steeds gewoon blij met een mailtje, smsje, kaartje, brieven, fanmail en of andere communicatiemogelijkheden. De kettingenverkoop gaat goed en het is misschien een leuk idee voor een kerstkadootje, voor meer info neem contact op met moeder Vogel. Dan hebben we ook nog de DVD en de flyer die gratis te bestellen/ af te halen zijn ook bij Huize Vogel Vlaardingen.

Ik wil iedereen, bedrijven en individuelen, graag persoonlijk bedanken want de hele dag zit er een lijst in mijn hoofd ( ja daar gaan we weer) die moet ik nog schrijven, die moet ik nog bedanken etc. Maar ik kom er gewoon niet aan toe…..sorry. Moeder Vogel vertelt me dan nogmaals dat niet iedereen een bedankje verwacht en ze willen me gewoon steunen en het echt wel begrijpen dat ik andere dingen aan mijn hoofd heb. Ik ben gewoon enorm blij met de steun en wil dit persoonlijk laten weten maar het is een hoop werk en aangezien ik nu aan het proberen ben om te leren genieten moet ik het werk soms even laten wachten…………

Geniet van elke dag!!!!

Dikke kus
Kim