Bezoek van een nijlpaard

Ojee ojee wat is het alweer een tijd gelee, dat ik een update heb geschreven maar er gebeurd zoveel in mijn leven en ik denken dat het een beetje saai zou worden na mijn terugkomst uit Nederland, maar ik ben in de afgelopen maanden weer in veel avonturen en natuurlijk drama’s beland……..

Nadat ik veilig was aangekomen en gelukkig door de douane was doorgelaten met als limiet 60 dagen entrée (amehoela….visum kost 100 eurie) kon ik de volgende dag mijn vriendinnetje Elodie welkom heten in Oeganda. Heerlijk als er mensen komen. Na een laatste warme douche in Entebbe werd het eindelijk tijd om naar huis te gaan en mijn kroost op te zoeken. Ik werd met grote blijdschap door mijn koters belaagd toen we na een lange en natuurlijk een veel te volle bustrip eindelijk bij mijn huisje (ook wel heuse villa genoemd voor nederlandse begrippen) tussen de bananenbomen arriveerden. Maureen had voor een heel weeshuis gekookt en de vrijwilligers van de school kwamen ook gezellig een biertje drinken. Het was een warm welkom en ja dan realiseer ik me weer waarom ik dit werk wil doen en hoe mooi dit land is.

Omdat vriendinnetje ook wel wat van het land wilde zien en de kinderen vakantie hadden besloten we een tripje te maken naar Murchison Falls, waar ze ons leeuwen, olifanten, giraffen en ander wild beloofden. Dus wij met de hele familie in een busje voor een uurtje of 9 en onderweg heel veel baboons (apen) gezien, die hilarische tafeleren vertoonden (ja de mens verschilt echt niet zoveel van de aap). Tijdens het avondeten kwam er op nog geen 10 meter afstand een hippo (nijlpaard) op z’n gemakkie uit het water en het deed me herinneren aan de poster in het toilet. Er worden jaarlijks heel wat mensen veroberd door deze hippo’s dus netjes aan tafel blijven zitten en vooral ‘s nachts niet uit je tent komen want de kans dat je een hippo of wild zwijn tegenkomt onderweg naar het toilet is groot en het zou het einde van een gezellig tripje kunnen betekenen.
De volgende dag rondgereden in het park en de kinderen hadden zo hun eigen ideeen over de dieren bijvoorbeeld de groep buffalo’s werd benoemd tot “You see the cows” en Babirye was helemaal onder de indruk van de “grote” hond wat eigenlijk een hele gevaarlijke leeuw was. Een veel te warm boottochtje erachteraan geplakt waar we nog veel meer krokodillen, hippo’s en ander wild hebben gespot. De kinderen waren erg onder de indruk van alle dieren en de schitterende natuur dat hun eigen land te bieden heeft. Ik vond het geweldig en kan iedereen aanbevelen om naar Oegande te komen, gewoon om mij te bezoeken en omdat het zo’n schitterend land is.

We besloten verder naar het noorden te trekken op naar Gulu waar de meeste vluchtelingenkampen te vinden zijn. De vluchtelingen wonen hier al tien jaar en hebben hier hun leven opnieuw opgebouwd dus eigenlijk willen velen van hun niet terug naar hun geboorteplaats omdat ze daar weer vanaf nul moeten beginnen. Het was niets van wat ik van een vluchtelingenkamp had verwacht, geen trieste, lekkende tenten met uitgehongerde kindjes en met dikke buikjes en vliegjes allover, geen vieze, smerige riolen en zeker geen 1000 mensen op elkaar gepropt. Natuurlijk bestaan deze vluchtelingenkampen want wij zien ze dagelijks op tv maar ik was verrast toen ik keurig gebouwde hutjes, met lachende kinderen en een prima sanitair aantrof. Gelukkig maar want dat geeft een heel ander perspectief en laat zien dat het niet allemaal ellende is. Natuurlijk hebben deze mensen een verschrikkelijk verleden en hebben ze mensonterende dingen gezien en meegemaakt maar het zag er allemaal heel vredig en een soort van gezellig uit. De vluchtelingen hebben een nieuw leven opgebouwd en de situatie is Gulu is nu stukken minder gevaarlijk en de stad is aan het groeien zowel economisch als structureel.
Na een nachtje in onze gids zijn zus haar huis te hebben geslapen keerden we terug naar ons dorp. We hebben honderdduizend van die verschrikkelijke verkeersdrempels overleefd (geen idée wie dat verzonnen heeft want de weg was ‘in the middle of nowhere’ en ik kan jullie verzekeren, de Oegandese verkeersdrempels zijn hoog en komen na elke 2 meter) tijdens onze tour terug en onderweg moesten we stoppen omdat de bus er gewoon mee stopte, omdat de benzine op was…….( ja ja we zijn nog steeds in Afrika).

Helaas komt aan gezellige tijden soms een eind en mijn vriendinnetje moest na drie weken Oeganda weer terug naar huis en dat maakte me wel verdrietig. Het is zo fijn om soms lekker te kunnen kletsen over je gevoelens en al je frustraties want geloof me de Oegandandees is niet zo spraakzaam, emotioneel, gevoelig, spontaan en begripvol. Natuurlijk is dat een groot cultuurverschil en daarom is het zo fijn om mensen om je heen te hebben bij wie je effe lekker je hart uit kan storten, een flinke huilbui kan hebben of weer eens zoveel lacht dat je bijna in je broek piest (familiekwaaltje) en iemand die je advise geeft en je leert hoe je kinderen leert op tijd naar bed te gaan ( bedankt elodie!!!).
Rosah gaat nu om 9 uur naar haar nestje en ja mensen, eindelijk is het me gegunt om een normale nachtrust te hebben, wat is dat zalig…….alleen word ik niet meer wakker om Saige te laten plassen, dus nog steeds nat bed in de morgen, maar hopelijk gaat dat ooit een keer over.

De vakantie was over en de jongens gingen weer naar school. Al de tijd dat ik in Nederland was en de weken dat ik terug was in Oeganda was Pinto (een jongen die niet bij mij woont maar waar ik voor zorg) in het ziekenhuis. Hij kwam in het ziekenhuis met een onstoken wondje in zijn knieholte (zoals hij als hij al meerdere malen met een wondje aan zijn voet en zijn hand kwam en bijna een voet- en handamputatie moest ondergaan. Deze jongen heeft langer in het ziekenhuis ‘gewoond’ dan dat hij naar school is geweest). Kortom na 7 weken ziekenhuis, wond beetje beter maar weerstand nul komma nul, mocht hij naar huis. Na drie dagen was de jongen zo ziek dat we dachten dat hij dood zou gaan en ik was erg bezorgd. Als we hem naar een ander ziekenhuis wilden brengen ( 1 ½ uur hiervandaan) moesten we voor transport zorgen en iemand vinden die in het ziekenhuis voor hem kon zorgen want hier in Oeganda krijg je niet netjes om de paar uur je eten aan bed bezorgd dus moet er zelf gekookt, gewassen en andere dingen gedaan worden. We wisten dat hij een oma had, geen idee van een naam of adres maar een kleine schatting waar ze eventueel kon wonen. Dus Sunday met de securityguard op pad met foto van Pinto…..na een lange zoektocht door modder en een hoop regen vonden ze mevrouw vlakbij de grens van Tanzania. Ze had er eigenlijk helemaal geen behoefte aan om voor haar kleinzoon te zorgen dus soort van onder zachte dwang meegedeeld dat als zij niet voor hem zou zorgen hij wel degelijk het loodje zou leggen.
Toen we in het ziekenhuis aankwamen kon de jongen amper ademen en de dokter was erg bezorgd. Wat bleek de jongen had een verschrikkelijke longinfectie en hadden we nog 24 uur gewacht dan was dat zijn dood geweest. Ik was zo blij dat we op tijd waren en ondanks dat de dokter niet echt optimistisch was, was er een redelijke kans dat alles goed zou komen. Nu 5 weken later lacht Pinto weer en ziet hij eruit als een gezonde jongen. Hij heeft plastische chirurgie gehad en is aan het revalideren. Oma is het ziekenhuis nu wel zat en probeert elk excuus aan te grijpen om maar ontslagen te worden. Hopelijk mogen ze over twee weken naar huis. De 5 weken ziekenhuis inclusief plastische chirurgie hebben me tot nu toe 30 eurie gekost en dan natuurlijk geld voor transport ( we bezoeken ze 3x per week en eet- en leefgeld voor oma en Pinto, dus ik kan vertellen dat het geld dat jullie schenken zeker een leven heeft gered…en zelfs andere mensen heel blij kan maken.
Even kort….ik was in het ziekenhuis…..kwam een meisje naar me toe…vertelde dat haar broertje door haar stiefmoeder in de brand was gestoken……nul geld, zij haar kleren verkocht en Pinto’s oma was zo lief om haar eten met hun te delen…….. schat van een jongetje van 4 (Bright) met een verbrand armpje en beentje ( ja hartje smolt)……nu ontslagen uit ziekenhuis maar een ziekenhuis rekening van 5 eurie (die voor hun onmogelijk te betalen was) en geen geld om naar huis te gaan…….nou dan denk ik geen twee keer. Heb de rekening betaald en heb haar geld voor transport, eten en nieuwe kleren gegeven (20 euro). Dus iedereen bedankt…..ze zeggen hier wel “God bless you” tegen mij maar ik kan deze mensen niet helpen als ik niet zoveel steun van jullie zou krijgen.

Eind mei is een ander vriendinnetje uit Schotland overgekomen met een vriendin. Kirsty was vorig jaar vrijwilligster op dezelfde school als waar ik was en het klikte zo geweldig dat ze niet kon wachten om terug te komen en om te zien hoe het met de kinderen gaat. Gezellig twee meiden in huis en heel fijn om wat extra hulp te hebben. We hebben het hele huis grondig (muren boenen, ramen zemen, meubilair naar buiten en alle bedmuggen gekilled) schoongemaakt wat heel hard nodig was maar ik al moe werd als ik eraan dacht. Eindelijk hebben we ‘s avonds de tijd om individueel met de kinderen te zitten en leren. Om te kijken welk niveau ze hebben en waar ze problemen mee hebben. Na het eten splitsen we ons op in verschillende kamertjes en studeren we met de kinderen voor een half uur tot een uur. Het resultaat is fantastisch en het is zo fijn voor het kind om even een moment alleen te hebben en zich te kunnen concentreren want het is eigenlijk altijd een soort van gekkenhuis hier. Tussen 6 en 9 is het ‘rush hour’, eten, badderen, huilende kinderen, schreeuwende jongens en een hoop, ik kan het toch wel noemen, choatische gezelligheid. Daarom is het heel prettig om na het eten even dat speciale momentje voor het kind te hebben en we zien zeker een vooruitgang in de studie.

Voor de rest gaat het leven hier rustig door. Rosah groeit hard, stopt alles in haar mond en probeert te staan en te lopen. Ze heeft de meest mooie lach die haar twee schattige tandjes blootgeeft. Deze dame heeft heel wat temperament en je kan haar echt niet vertellen wat ze moet doen, ze is een enorme driftkikker en doet alles op haar manier.

Babirye is gek op haar zusje en heeft hele gescprekken met haar. Babi kletst de hele dag de oren van mijn hoofd (om soms gek van te worden en ze vraagt dingen niet 1 keer nee wel 6 keer achter elkaar) en wil met alles helpen.

Met Frank teruggegaan voor een review naar het ziekenhuis en hij heeft eind augustus een mini operatie nodig om de laatste pees van zijn arm een knipje te geven zodat hij hem volledig kan strekken (als hij genoeg oefent want Frank vind het allemaal niet zo nodig) dus weer een uitje naar een ziekenhuis.

Saige is nog steeds een speciaal geval. Ik vraag me nog steeds af of hij niet een beetje autistisch is. Soms is hij ver weg van aarde en kan zijn geweldige gedrag omslaan in een boos jongetje die donders goed weet dat wij dat gedrag niet tolereren. En ander moeilijk punt met Saige is dat we erachter zijn gekomen dat hij sex wil hebben met Babirye. Saige is 7/8 jaar en Babi is 3. Maureen hoorde Saige praten over sex (wat niet de eerste keer was) tegen Babirue en vroeg hem wat hij daarmee bedoelde. Hij kon haarfijn uitleggen wat het word sex inhoud omdat hij dat waarschijnlijk meerder malen thuis bij zijn vader heeft moeten/kunnen aanschouwen. We konden hem niet bestraffen want dat werkt averechts bij Saige. We hebben erover gepraat en uitgelegd dat zijn schunnige taal en de voorstellen aan Babi niet gewenst zijn en niet normaal zijn. (ik sta altijd open voor adviezen). Kortom we kunnen hem nooit alleen met de meiden laten en dit terwijl hij de meiden adoreert (ik bedoel zijn denk- en belevingsniveau komt meer met die van Babirye overeen dan dat van een kind van 7/8 jaar). Ogen en oren open (wat weinig zin heeft voor mij want ik versta geen Ugandees) maar altijd alert en hem blijven begeleiden.

Rosias en Frank zijn heerlijk aan het puberen en dus krijg ik regelmatig gemene blikken en natuurlijk zeur ik teveel. Het valt soms niet mee en ik vraag me soms echt af waar ik aan begonnen ben…..uiteindelijk wanneer ik ‘s avonds mijn bedje in duik en iedereen vredig zie slapen dan voel ik me bevoorrecht dat ik dit werk mag doen en dat alles tot nu toe goed gaat. Daarna stap ik gespannen en bang mijn bedje in, als mijn securityguard er niet is, slaap ik met de hamer als mijn partner, staan het mega mes en pijl en boog naast mijn kussen klaar om gebruikt te worden en doe ik bijna geen oog dicht omdat ik dan natuurlijk altijd rare, ongebruikelijke geluiden hoor of, als mijn securityguard er wel is, ik moe maar voldaan mijn bedje in stap, het net red om een pagina uit mijn boekje te lezen en daarna compleet in een slaapcoma val om de volgende ochtend weer om 6 uur fris en fruitig een nieuwe dag te beginnen.

P.S.
Er is een, ik mag toch wel zeggen, geweldige flyer en dvd met informatie en beelden over mijn leven hier in omloop. Om mijn werk voort te kunnen zetten ben ik op zoek naar een groep mensen die een bedrag van 5 of tien euro per maand willen storten. Zo ben ik verzekerd van een vast bedrag per maand voor mijn vaste lasten en kan ik sparen voor de toekomst en voor onvoorziene kosten.
Ook ben ik nog bezig met kettingen maken om die te verkopen in Nederland en zo wat inkomsten te hebben.
Ze zijn te koop voor € 5,- bij moeder Vogel en natuurlijk kunnen er bestellingen gedaan worden maar houdt wel rekening met Afrikaanse (langzame) levertijd.

Iedereen enorm bedankt voor de support en natuurlijk is iedereen van harte welkom!!!!!

Dikke kus Kim