Osoegnesay oebalaba bas sebo nebas njabo (Welkom dames en heren),

Het is nog niet zolang gelden dat ik mijn laatste verslag heb geschreven maar er is weer zoveel gebeurd dat ik jullie even bij moet kletsen.
Mijn matras is weer verhuisd naar het vrijwilligershuis…..(Ja ja pap en deze verhuizing ging erg voorspoedig, te voet met mijn matrasje en dekentje dus geen verhuiswagen en sterke mannen nodig). De reden waarom ik weer ben verhuisd is de baby Babirie. Twee weken geleden hebben we haar moeder weggestuurd. Ze zorgde absoluut niet voor het kindje en gaf haar totaal geen liefde. Dat heeft ook geen zin voor het kind dus HOP, moeder in de bus en wij een kind erbij….
Gaat heel goed, we slapen gezellig samen op een kamer en de rest van de dag sleep ik haar overal mee naartoe. Mijn wekkertje gaat nog steeds om 5 uur. Dan wandel ik in mijn pyama, in het donker naar de boys… Ik heb nu 58 jongens en het gebouw expoldeert bijna van de jongens. ’s Morgens komt mij een heerlijke geur van zweet, windjes en urine tegemoet zodra ik de deur open. Jongens wakker schudden en toezicht houden op het wassen en tandenpoetsen. Half 7, Frank wakker maken, aankleden, wassen en HOP naar de klas. Het gaat heel goed met Frank… soms te goed, dan heeft ie iets te heftig meegespeeld en komt ie weer met een bloedende teen, knie, lip of andere wond naar me toe….Vaak is het dan al donker dus open ik mijn ziekenhuis met een kaarsje en leg handig een nieuw verbandje aan…. it’s easy!

Om 7 uur heb ik alle jongetjes uit het gebouw geschopt. Dan zelf even badderen en het lichaam verwennen met een kopje thee en wat hier wordt genoemd ontbijt (kan varieren van popcorn tot gebakken, gekookt, rauwe banaan en soms brood). Babirie is nou niet de gezelligste ’s ochtends dus even wakker laten worden en alles rustig aan. Zodra ze eten ziet verschijnt er een glimlach en na het eten lekker badderen in het teiltje. Ze lacht heel veel maar voor een kindje van twee loopt ze erg achter in haar ontwikkeling. Van de week een X-ray laten maken want ze kan niet lopen en niet praten. Gelukkig was er niets mis met haar ruggetje, ze moet gewoon wat sterker worden en we moeten elke dag met haar oefenen. Ze brabbelt de hele dag en is eindelijk een happy baby.
Als we dit kindje niet hadden gevonden zou ze nu dood zijn, dus het geeft heel veel voldoening om dit kindje te zien groeien.

De familie Vogel in Afrika is nogmaals uitgebreid. Ik kan jullie het goede nieuws vertellen dat ik er weer een zoon bij heb (het gaat zo snel en dat zonder vent!!!) Zijn naam is Pinto en het is de jongen met de gaten in zijn lichaam (zie foto’s vorige verslag?) Een hele lieve jongen die ontzettend moet wennen. Zijn grootmoeder zorgde voor hem en nog voor 20 andere kleinkinderen. Vaak sterven de ouders en de grootmoeder (ja ja, vaak als enige nog over van de familie) neemt de zorg op haar schouders (heel zwaar, geen geld, niets). We hebben een sponsor kunnen vinden voor Pinto en van de week heb ik ‘m meegenomen naar school. Dus nog een zorgen kindje (heerlijk), maar ik weet zeker dat alles goed komt.
En ja (oma’s en opa) het goede nieuws is nog niet over….. ook deze week komt er een nieuwe telg bij in de familie. Heb geen idee hoe je de naam uit spreekt (Sechetolleko of zoiets) maar het jongetje is door zijn vader aan zijn penis opgehangen omdat hij in bed had geplast (op de dag van zijn moeders begrafenis). Dramatisch verhaal maar waar, afschuwelijke foto van jongetje met benen wijd en penis(je) in verband in de krant. Het ventje is 6, spreekt geen woord Engels, maar is een droppie om te zien. Dus… HOP mee naar school en maar hopen dat ie ’t naar z’n zin heeft. Hij heeft ongeveer een maand in het ziekenhuis gezeten en niemand is hem ooit op komen zoeken. Ik ga meestal 2 of 3x in de week even een kijkje nemen. En op zaterdag neem ik ‘m mee naar de markt en verwen ik hem met lekker eten en veel snoep. Ik denk dat mijn gezin hier dan wel compleet is want als je weet hoeveel was ik nu al heb, niet normaal! Wordt er een beetje depressief van als ik elke dag die wasmand zie. Wassen met OMO en met de hand, 6 teiltjes en maar hopen dat er schoon water is. Van een wasmachine hier nooit gehoord!

Gelukkig heb ik ook zo mijn “me” time zoals ik het noem. Ben met de dokter op pad geweest. De dokter, collega’s en wat medische studenten (van een christelijke organisatie) hadden besloten om gratis medische hulp te verlenen in een klein dorpje. Dus ik als zuster Klivia natuurlijk mee. Wij HOP, 7 uur in een (deze keer niet zo volgepropt) busje naar Mbale. Geweldige, hobbelige tocht. Heb veel geslapen want heb chronisch slaaptekort hier. Had een heerlijk kamertje (met wc en warme douche) zonder schreeuwende en energievretende jongens. ’s Avonds zijn we in het ziekenhuis gaan kijken. Dramatisch veel te veel kinderen (vooral babies) met malaria en diarree. Malaria is de grootste “killer” in Afrika, heel veel mensen maar vooral kinderen sterven door deze verschrikkelijke ziekte. Bedjes volgepropt met kindertjes, moeders die geen plek hebben om te slapen en heel veel gehuil. Ik even alle kinderen een ballon gegeven (was de zuster erg blij mee,NOT!) en ook een kijkje genomen op de volwassenen afdeling. Hartverscheurend maar al deze zieke mensen maken er geen probleem van om even met je te praten of je een glimlach te geven. Breek hier alsjeblieft geen been want dan lig je voor minimaal 3 maanden met een gekanteld bed en een touw + lood aan je been, heup, arm, nek weet ik veel wat nog meer in het ziekenhuis. Er is een zuster voor de gehele afdeling (zo een met zo’n schattig ouderwets hoedje) en het arme mensje loopt de benen uit haar lijf om iedereen zijn medicijnen, injecties en andere troep te geven. Eten wordt verzorgd door de familie, die zijn buiten in het donker met wat brandhout of parafine rijst of banaan aan het preparen.
Erg indrukwekkend, je voelt je zo ontzettend machteloos als je dit ziet. Ik kan nou eenmaal Afrika niet in mijn eentje redden.

De volgende dag (natuurlijk 3 uur later dan gepland) wij met z’n allen naar het dorpje. Daar zaten al wat mensen te wachten. We hebben een ziekenhuis geïmproviseerd in het mini kerkje en zo rond een uur of 12 waren we klaar voor de start. Dit was de eerste keer dat de organistie dit deed dus er waren wat startproblemen maar in de loop van de dag ging alles redelijk goed. De mensen uit het dorp bleven maar komen. Voelde me net Caroline Tensen voor de “Postcodeloterij op pad”. Het is echt zoals je op de tv ziet. Mensen staan in rijen te wachten en hebben zoveel geduld. Wist in het begin niet zo goed wat ik moest doen dus verplaatste ik mij naar de kindertjes… lekker gezongen, gedanst en daarna kleertjes uitgedeeld. Was heel leuk om te doen en die heerlijke bekkies van die kinderen maken het hartje vrolijk. Na een snelle lunch (heerlijke matoke (banaan) met jus) even een kijkje wezen nemen bij de prikjes. Hup iedereen met de billen bloot en een flinke naald met medicijnen. Veel mensen hier hebben syfilis. Mannen gaan hier nl. vreemd bij het leven en geven het dus lekker door aan vrouw en kinderen. De naalden waren niet aan te slepen en het personeel werd lekker bezig gehouden. Er was een tekort aan personeel bij de medicijnentafel, er stond een rij van hier tot aan Albert Heijn dus ik met een van de meiden achter de tafel. Paracetamol, diarreepillen, malariamedicijnen, vitamine B complex en weet ik veel wat voor troep ik heb t allemaal netjes in zakjes gestopt en aan de patienten meegegeven. was heel leuk om te doen en voelde me eindelijk nuttig.
Heb een heerlijke dag gehad. Dit soort dingen zijn heel belangrijk. De mensen uit deze dorpjes kunnen geen dokter betalen en de stad is te ver. Dit is ontzettend nuttig werk en ik heb heel veel respect en waardering voor deze mensen die dit belangeloos doen. Ik heb ze een donatie gegeven om hun werk te kunnen voortzetten en ik nog meer van deze tripjes kan maken. En ondanks dat ik Jezus nog niet in mijn hart heb gelaten (wat me de hele dag werd gevraagd) waren ze toch blij met mijn hulp en mag ik volgende keer weer mee (jippie!)

Waterhuishouding van het lichaam was even van slag (heb je daar ook verstand van Tes?), maar is nu weer op peil. Heb chronisch vieze voeten en moet nodig naar de kapper. Van de week met oma (ze lijkt wel 150 jaar oud) op de boda gezeten. Mensje werd gesandwiched door de chauffeur en mij, maar vond ze blijkbaar geen probleem. Gisteren feestje gehad. De ouders kwamen de kinderen opzoeken en de directeur vierde zijn diploma uitreiking. Ongeveer 400 Afrikanen in fleurige jurken, eten, drinken en natuurlijk dansen. Werd vanmorgen op 7 uur wakker (ja kon eindelijk uitslapen) en de muziek was nog bezig en de mensen waren nog steeds aan het dansen. Was een geslaagd feestje.

Sorry, sorry, sorry voor iedereen waar ik de verjaardag van vergeten ben (Miranda, Marielle….) de dagen vliegen voorbij en ik kijk eigenlijk nooit in mijn agenda. De zon schijnt, dus ik ben gelukkig. Ondanks alle drukte voel ik me prima en geniet van elke dag. Ik stuur jullie allemaal een dikke kus en veel liefs uit Afrika.

Madame Kimoe