Maart roert zijn staart

Zo we zijn weer een maandje verder. In Nederland zeggen we “maart roert zijn staart” nou zo is het hier ook wel een beetje. Een paar dagen heel warm en daarna een verfrissende regenbui waar we flink gebruik van maken om te onder te douchen. Iedereen is ‘s ochtends weer op het land aan het werk, omspitten, nieuwe zaadjes planten en hopen dat de weergoden ons goed gezind zijn dit seizoen. Ik ben inmiddels flink aan het trainen voor de marathon in juni, 10 Kilometer wil ik gaan rennen om geld in te zamelen voor de afdeling voor ondervoede kinderen.

Stond ik vorig jaar nog de lopers aan te moedigen en te bedenken dat ik dit nooit van mijn levensdagen zal gaan doen..ren ik nu om de dag over de rode zandwegen en zie ik de zon opkomen in dit prachtige land. En ik heb er nog plezier in ook! Onderweg kom ik veel kinderen tegen die op weg zijn naar school en de rood aangelopen, bezweette allebehalve sexy Mzungu (blanke) zien rennen. Niet gek dat ze denken dat wij niet helemaal sporen. Ugandesen houden niet van lopen als t niet hoeft dan liever niet. Vooral het heuveltje op valt tegen maar het gaat steeds beter en vandaag heb ik nog een paar mooie sportschoenen op de kop getikt want op mijn gympen ga ik ‘t niet redden. De afdeling is de afgelopen 4 jaar gesponsord door een Schots fonds, dit fonds trekt zich de komende twee jaar langzaamaan terug. Dit jaar krijgen we 80% van het benodigde budget en volgend jaar 50%. Omdat de afdeling steeds meer patientjes krijgt en het personeel ook betaald moet worden voor het werk wat wordt verricht zou t zonde zijn als dit allemaal in elkaar stort na al dat harde werken. Ik probeer nu op een andere manier geld bij elkaar te brengen zodat de afdeling kan blijven draaien zonder teveel afhankelijk te zijn van fondsen. Het zou geweldig zijn als er meer mensen willen komen rennen dit jaar of volgend jaar voor t goede doel en er daarna misschien een welverdiende vakantie aan vastplakken om al het moois wat Oeganda te bieden heeft te komen verkennen. Dit jaar heb ik besloten me meer te focussen op de kinderen, sommigen zijn klaar met school (Peter) anderen gaan volgend jaar naar de middelbare school (Veronica), de adoptie van Babirye en Rosah, het aankopen van een stuk land voor ieder kind en de toekomst van hun allen….Rosah gaat door een moeilijke periode, ze gaat vragen stellen over haar biologische moeder en wat er nou precies allemaal is gebeurd. Dit kleine meisje heeft heel veel woede in zich en dat uit zich met het heel hard dichtslaan van deuren, de vooruit eruit slaan, woede aanvallen en heel hard schreeuwen dat ik haar moeder niet ben. Nou hoor ik van andere vriendinnen dat hun dochters ook regelmatig hun moeder zouden willen ruilen voor een ander exemplaar terwijl dit we hun biologische kinderen zijn dus dat stelt me wel een beetje gerust. Maar Rosah heeft recht op de waarheid en moet daarop voorbereid worden want niemand is het fijn om te horen dat je bent achtergelaten door je moeder. We hebben inmiddels een lieve psycholoog gevonden die dmv speeltherapie achter Rosah haar boze dromen komt en die probeerd te verwerken met haar. Ik neem het er ook maar gelijk van en boek een sessie voor mezelf erachteraan. Het leven hier gaat me blijkbaar niet in mijn koude kleren zitten, je ziet en ervaart veel oneerlijkheid, angst is een slechte raadgever, het overlijden van een aantal dierbaren, een overval dat hakt er toch meer in dan ik had verwacht. Gelukkig hebben wij de mogelijkheid om naar iemand te gaan die luistert en kan helpen. Zoveel mensen hier kunnen dat goed gebruiken maar krijgen niet de kans. Dus we zitten lekker in de mallemolen☺ Om de update af te sluiten wil ik graag het verhaal vertellen over Tom. Deze keer staat Tom in de schijnwerpers omdat Tom voor mij het voorbeeld is van “Ik heb niets maar ik ben wel happy”. Zo’n drie jaar geleden waren we op huisbezoek bij een gezin toen de oma van Tom kwam vragen of we ook even bij haar kleinzoon wilden kijken. We vonden een jongen van 18 jaar die eruit zag als 12 jaar lekker op z’n blote kont zitten buiten voor hun kleine huis. Hij kon niet lopen, had bruin haar en opgezwollen benen en voeten door de ondervoeding. We kunnen niet heel veel doen voor gehandicapte kinderen, er zijn zoveel achterliggende oorzaken die hier moeilijk te behandelen zijn (hart problemen, malaria die niet goed is behandeld etc) Toch namen we Tom mee naar het ziekenhuis om in ieder geval iets te doen aan de ondervoeding. Een heerlijke knul die zijn nieuw verworven radio om 6 uur ‘s ochtends op volume 100 zette zodat iedereen wist dat hij wakker was en dat het tijd was om op te staan. Omdat we maar een kleine afdeling zijn en geen gespecialiseerd personeel hebben werd hij na drie weken en geen positief resultaat overgebracht naar een ander ziekenhuis. Daar kwamen ze erachter dat hij tot de nok (maag) toe vol zat met ontlasting en werd hij eindelijk ontlast met een darmspoeling, dat was een hele opluchting. Nu komen we elke week even langs om Tom te ontlasten dmv een darmspoeling, gewoon achter het huisje met een zelfgefabriceerde po stoel. In de tussentijd hebben we heel wat kleding vergaard en zit ie er puik bij. Eigenlijk helemaal niet handig voor Tom want hij kan niet naar de wc lopen dus piest ie in zijn broek en zit de hele dag in het nat. Dat is weer zo’n typische Mzungu gedachte dat het toch fijner is voor die jongen om een broek aan te hebben. Tom heeft een maaltijd op een dag en ik vind het moeilijk als ik om 3 uur langskom te horen dat hij nog niets heeft gedronken of gegeten. Oma is vorig jaar overleden, die twee waren een mooi stel. Oma altijd klagend over pijntjes en het gebrek aan suiker voor de thee en Tom die het gewoon heel fijn vind om bij familie te zijn. Nu woont Tom zijn vader in het huis en soms een broer of twee. Ik kan niet van hun verwachten dat er om 10 uur een lekker ontbijtje voor Tom zijn neus staat want ze hebben zelf ook weinig te eten en zijn aan het werk overdag. Ik kan daarover gaan klagen of zelf eten gaan brengen naar Tom maar daar heb ik alleen mezelf mee. Ik ga dat ook niet redden om Tom te verzorgen en het is al heel fijn dat hij bij familie kan zijn en onderhouden wordt. En hij blijft uiteindelijk een verantwoordelijkheid voor de familie zodra je dat uit handen neemt komt er geen einde aan en maak je het de familie erg gemakkelijk. We vinden hem nooit in een verwaarloosde staat, hij wordt gewassen en krijgt te eten. Tom is het gewend om alleen thuis te zijn en op een matrasje op de grond te slapen. Zouden we een bed voor hem neerzetten dan kan hij zichzelf niet in een zit houding zetten en zal hij uit bed vallen terwijl er niemand in de buurt is om hem dan weer omhoog te helpen. Veel handiger dus om ‘t op de Oegandese manier te doen. Ik heb Tom nog nooit verdrietig gezien, hij is denk ik tevreden met wat hij heeft en vind het natuurlijk heerlijk om even extra verwend te worden met wat lekkers als we langskomen. Ondanks dat Tom geen engels spreekt en ik weinig Ugandees hebben we lol en ik vind het fijn om bij Tom langs te gaan. Ik besef ook goed dat mocht ik niet meer in staat zijn om Tom te bezoeken zijn gezondheid achteruit zal gaan want niemand zal die verantwoordelijkheid en kosten op zich nemen om Tom te blijven bezoeken. Dan ben ik toch blij dat we hem de afgelopen jaren hebben kunnen helpen en zijn buikpijn hebben kunnen verzachten meer kan je soms niet doen. Tom zet mij weer even met twee benen op de grond en dan realiseer je je weer dat je niet veel nodig hebt om happy te zijn. Vandaar dat ik deze keer Tom in het zonnetje zet want hij is een zonnetje in dat kleine huis ergens in the middle of nowhere!