De kettingen waren een super succes

Alle mensen wat vliegt de tijd en wat gaat mijn geheugen achteruit. Het is alweer drie maanden geleden dat ik een update heb geschreven dus hoog tijd voor wat nieuws uit Oeganda. Sommigen van jullie zijn al persoonlijk op de hoogte gebracht van alle avonturen en gebeurtenissen door mijn bezoekje aan ons kikkerlandje. Wat was het heerlijk om iedereen weer te zien en om lekker theetjes te drinken en ‘s avonds gewoon lekker aan tafel te schuiven bij iemand en verwend te worden, want ik ben wel verwend hoor. Wat zalig om weer te kunnen kletsen en lachen en om over onzinnige dingen te praten. Hoe makkelijk het is om even te douchen (2x) of op de fiets even naar de supermarkt te gaan. Ik moet bekennen dat ik gewoon weleens even de supermarkt binnenstapte om daar gewoon rond te neuzen en het zo heerlijk vond om vlees (gesneden) in pakjes, koude, verse melk en echt chocolade te vinden. Ik kon soms geen keuze maken want er was teveel……..goddelijk al die luxe. Ja het eerste commentaar wat ik kreeg toen ik thuis kwam in Oeganda was toch wel dat mijn kont groter was geworden, fijne binnenkomer……..

De kettingen waren een super succes en natuurlijk gaan we door met de verkoop. Maureen en Teddy sprongen een gat in de lucht toen ze ontdekten hoeveel ze hadden verdiend met hun zelfgemaakte kettingen. Maureen kan volgend jaar naar school en ze is zo blij, ik wat minder want Maureen is mijn grote steun en toeverlaat en zo iemand als zij is moeilijk te vinden. Ik gun het haar van harte dat ze weer naar school gaat maar ik zal haar erg missen. Per januari 2010 komt de vacature vrij voor deze avontuurlijke baan dus wie een beetje flexibel is en ervan houdt om in vrij primitieve omstandigheden te komen werken en wonen is meer dan welkom om zijn/ haar CV te sturen. Er zullen vast veel mensen solliciteren dus wees snel en inventief……………

Zo… even terug in de tijd… waar was ik de laatste keer ook alweer gebleven. Oja de Flair, half maart stond mijn verhaal in de Flair (met veel dank aan Sylvia). Wat raar om ons in zo’n blad te zien maar ook wel bijzonder en ik kreeg veel lieve en leuke reacties van bekenden en onbekenden. Wat ik heel fijn vond is dat mensen schreven dat ze de kindertjes er gelukkig uit vonden zien, dat deed me goed dat betekent dat de kids het uitstralen en dat het niet altijd zielige kindertjes hoeven te zijn met vliegjes en dikke buikjes voordat de boodschap overkomt. De kinderen vonden het leuk om zichzelf in een magazine te zien staan en waren wel trots. Op hetzelfde moment stond ik ook in de REVU dus twee vliegen in een klap.

In de tussentijd was Jan, onze nieuwe vrijwilliger, gearriveerd. Een gezellige en sociale jongeman (20) die bij ons in huis kwam wonen voor 6 maanden maar nu heeft besloten om langer te blijven (ja zo gezellig is het). Hij heeft een keyboard voor de kinderen aangeschaft en hij leert ze te spelen op het ding. Tureluurs word je op een gegeven moment van Vader Jacob en Happy Birthday maarja ze vinden het leuk. Ook die knopjes dat je zelf een nummer kan kiezen zijn erg populair (vooral bij Roos) dus La Koekaratsja schalt op vele manieren (piano, viool, drum) door het huis en hoe vaker de herhaling, hoe beter……..

Jan kijkt zo hier en daar een beetje wat hij voor ons kan doen. Hij heeft bijvoorbeeld een varkenshuis gesponsord en gebouwd met de locals voor een van de mensen die wij helpen. Ook wij hebben thuis nu een mooi varkenshuis voor onze vier overgebleven stinkende biggen gebouwd door de sterke mannen in huis. Als er een probleempje is en ik heb geen tijd dan gaat Jan met Sunday op pad en zo wordt het toch nog opgelost. De kinderen zijn dol op hem en hij heeft volgens mij z’n plekje wel gevonden. Hij gaat zijn gangetje en geniet van zijn tijd hier……

Een paar weken na Jan z’n komst kwamen Helmi en Esther, moeder en dochter en allebei verpleegster. Aangezien ik interesse heb in de medische zorg vond ik het heerlijk om hun allemaal medische vragen te stellen en het was fijn om zusters in huis te hebben. Er moest een kleine verbouwing plaatsvinden thuis om zoveel vrijwilligers te huisvesten maar uiteindelijk hadden we een kleine maar gezellige kamer gemaakt waar we (Sunday en ik) met al de kinderen in sliepen en ja ook nog konden lopen, gewoon een beetje creatief zijn. Helmi en Esther wilden graag in het ziekenhuis helpen en natuurlijk wat van het land zien. Helaas bleek er in het ziekenhuis niet zo heel veel te doen als verwacht en als ze dan eens een project hadden en netjes om 8 uur ‘s ochtends voor de deur stonden werd hun zo rond 11 uur meegedeeld dat het project toch niet doorging maar dat het bijna wel zeker was dat het morgen zou plaatsvinden, ja dat is even balen en je kan dus nergens van op aan, welkom in Oeganda. Als je het plan maakt om zeker vijf dingen op een dag te doen en af te maken dan mag je in je handjes knijpen als je het voor elkaar krijgt om een ding gedaan te krijgen en geloof me daar ben je dan ook blij mee.

Helmi en Esther hebben wel een aantal projecten gedaan bijvoorbeeld het HIV testen in een vissersdorp voor 3 dagen. Korte samenvatting:

* Vissersmannetjes gaan ‘s nachts vissen
* Komen ‘s ochtends terug
* Verkopen hun waar
* Hebben geld voor mooie dames
* Verspreiden zo vrij en blij het virus en bezwangeren een hoop mooie dames
* 1 op de 3 wordt positief op HIV gestest
* Natuurlijk geen ziekenhuis + medicijn in de buurt
* Vraag? Heeft dit zin?
* Ja, want misschien is ere en van de honderd die je aan zijn verstand kan brengen dat deze ziekte dodelijk is en als hij een beetje om zijn medemens geeft voortaan een condo0m gebruikt of zich de rest van zijn leven onthoudt van sex (wat bijna onmogelijk is). Met die ene mag je nog een keer in de handjes knijpen want je hebt die dag wel meer als een ding gedaan (honderd mensen getest) en hopelijk wat meerdere mensen/ kinderen behoedt voor deze afschuwelijke ziekte.

Het waren “feestelijke” dagen voor Helmi en Esther in dit vissersdorp. Ze sliepen in een soort van varkensstal waar er niet één haakje of uitsteeksel was om hun muskietennet op te hangen dus gratis en voor niets malaria opgelopen. De hele dag amper eten en/ of drinken, ‘s avonds om half 8 lunch krijgen en dan om 10 uur diner, rare gezichten opgezet worden als ze voor het diner bedanken omdat ze net hun lunch hebben weggewerkt en graag naar hun gezellige en stinkende varkensstal willen om daar te proberen een oog dicht te doen. Dat ze vooral niet hoopten ‘s nachts te moeten plassen in het gat buiten minstens 20 meter bij hun varkensstal vandaan. Ze toch bijna geen oog dicht gedaan hebben vanwege alle geluiden en zoemende beestjes. Ik ze heel groot gelijk gaf toen ze na twee dagen hun boeltje pakten en na een barre brommertocht van anderhalf uur weer bij mij voor de deur stonden en blij waren om zich te kunnen wassen met een teiltje water en weer lekker in hun eigen bedje onder een klamboe konden slapen.

In de tijd dat ik in Nederland was is er een van de mensen die we helpen overleden. Het gaat om Nasejje, ze was pas 26 jaar We hadden een stalletje voor haar huis laten bouwen zodat ze tomaten, uien, brood etc kon verkopen, dit liep aardig maar omdat ze vaak ziek was (ze leed aan AIDS) kon ze niet iedere dag werken. Mentaal was ze niet helemaal stabiel en ze zorgde ook nog eens voor haar zoontje van 7 jaar en haar dochtertje van anderhalf. De jongste zag er altijd slecht uit. Het haar groeide niet goed en ze was duidelijk ondervoed. Het zoontje ging wel naar school maar zag r ook niet goed uit. Vele mensen die HIV hebben raken in een depressie en zien geen weg meer terug. Ze hebben geen geld om naar het ziekenhuis te gaan waar ze de AIDS medicijnen maandelijks uitdelen en zo raken ze in een sociaal isolement en gaat hun gezondheid snel achteruit. Dat was ook het geval met Nasejje, nadat haar dochtertje afgelopen jaar was overleden werd ze nog meer depressief. Toen Sunday haar vond heeft hij haar naar het ziekenhuis gebracht. Daar weigerde ze medicijnen en voedsel waardoor ze nog meer verzwakte. Uiteindelijk is ze gestorven en ik vind het erg dat ik haar niet meer gezien heb en haar geen waardige begrafenis heb kunnen geven

Veel mensen vroegen aan mij in Nederland wat doe je nou eigenlijk met het geld wat we storten. Ik merk dat er een behoefte is van de mensen om te weten waar hun geld heen gaat, heel logisch want er zijn vele organisaties waar een hoop geld aan de strijkstok blijft hangen en ik wil wel laten zien dat we het geld goed besteden. Mijn goede voornemen is om drie keer in het jaar een nieuwsbrief te maken waarmee duidelijk wordt waar het geld aan wordt uitgegeven en hoe de dingen ervoor staan. Ook zijn we bezig met een website waar straks op te vinden is wat we precies doen en wie we helpen, natuurlijk is deze er niet heel snel want ik ben gewend te werken op de Oegandese (langzame) manier, we doen ons best………………….

Op dit moment helpen we zo’n dertig gezinnen met de donaties. Ook moeten we zelf eten, huur betalen, schoolgeld, medische kosten en transport. Ik moet bekennen dat ik ook weleens een paar nieuwe schoenen koop of een reep chocola aanschaf want op z’n tijd mag ik ook aan mijzelf denken. Ik ben enorm blij en dankbaar voor al de steun die ik krijg en wil laten zien en weten dat het geld wordt besteed aan de lokale mensen die de hulp goed kunnen gebruiken.

Oh er is eigenlijk zoveel te schrijven maar in Nederland hebben we het nou eenmaal wat drukker en wat minder tijd dus ik hou het kort. Met de kids gaat alles goed, ze hebben me gelukkig wel gemist en ik heb hun ook wel erg gemist hoor. Hoe fijn ik het ook in Nederland vond ik was blij dat ik weer lekker naar huis kon en mijn meisjes kon knuffelen en zoenen en de jongens weer kon kietelen en plagen. Zonder Sunday en Maureen had ik nooit naar Holland kunnen gaan, ze hebben prima opgepast en ik kon met een gerust hart mijn gezin achterlaten en genieten van mijn familie en vrienden.

Ondertussen zitten Helmi en Esther weer prinsheerlijk in Nederland en hebben we onze nieuwe vrijwilligster Liselotte mogen ontvangen. Ik had haar al in Nederland ontmoet dus wist ik naar wie ik uit moest kijken op het vliegveld. Een lieve meid die nog een beetje op zoek is naar projecten waar ze aan mee kan werken.

Van de week hebben we Maureens en Frank zijn verjaardag gevierd. Met z’n allen op de brommer richting oma want daar is het veel gezelliger om het te vieren. Onze vriend Emma de DJ had zijn mega computer en speakers weer achterop zijn brommer gebonden en kwam voor ons draaien. Gewoon een heel gezellig feestje met een klein clubje midden tussen de bananenbomen en niet te vergeten bananenbier…………..

Ach ja het leventje hier gaat eigenlijk gewoon weer verder. Het wekkertje gaat weer om 6 uur en de dagelijkse dingetjes staan op het menu, ook zoals de banana en rijst. Ik heb mijn telefoon in het hotel van het vliegveld laten ligen dus het duurt even voordat ik die terug heb, jullie mij en ik jullie weer kan bellen/smsen, vind het ook wel lekker zo zonder telefoon.

‘t Afscheid viel zwaar en daarom is het fijn dat het gewoon een stille aftocht is geweest. Gezellig met broer Ed in de trein naar Schiphol, mijn laatste broodje kaas en een flesje verse, koude melk voordat ik mijn reis begon.

Ik heb me ook wel weer veel dingen gerealiseerd en ben ook weer helemaal opgeladen om er weer een jaar positief tegenaan te gaan. Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte en wil graag door jullie ook op de hoogte gehouden worden van alle heerlijke verhalen van poepluiers tot nieuwe lovers en mooie andere avonturen.

Geniet van elke dag!
Kim