Geduld is een schone zaak

Hallo Allemaal,

Het droogseizoen is al een tijdje geleden begonnen en tot onze verbazing heeft het zelfs een paar keer geregend, wat eigenlijk niet de bedoeling is in het DROOGseizoen. Nu zou het regenseizoen moeten beginnen maar het lijkt alleen maar heter te worden. Kortom geen water en geen heerlijk verfrissende douche onder de kapotte dakgoot. Wel goed voor de lijn want elke dag op en neer (gelukkig nu met mijn nieuwe, rode fiets) naar de waterpomp…snel beneden maar naar boven is toch een hele klim. Water wordt soms gebracht door onze brommervriend en soms halen we het zelf, ja weer op die fiets. Je baddert je in een klein laagje water en elke dag kijk je hoopvol naar de hemel om wat donkere wolkjes te spotten. Dan wens ik soms wel even het regenweer uit Nederland, gewoon een aantal uurtjes regen en dan zijn de watertanks weer vol en kunnen we er weer tegenaan. Misschien zijn de weergoden met vakantie, hopelijk komen ze snel terug. De Ugandesen zelf snappen er ook de ballen soms niet meer van hoe het nou zit met het weer. Normaal gesproken wisten ze precies wanneer ze moesten planten en oogsten maar de laatste twee jaar is er ook wel een klimaatverandering opgetreden hier en iedereen is een beetje in de war. Vele oogsten mislukken omdat er geen regen valt op momenten dat het verwacht word en het plenst wanneer de zaadjes net geplant zijn en spoelen deze net geplante zaadjes weer vrolijk weg. We hebben nu zelf een stuk grond gehuurd en moeten dus ook planten. Eerst moet de hele zaak omgespit worden op de ouderwetse manier met de spade, geen tractor te bekennen hier. Wij wat vrienden opgetrommeld maar is erg zwaar werk dus zijn nu zover dat we de gevangenen op t land laten werken. Hier is dat heel gewoon om de gevangen in te schakelen voor klusjes. Zo verdiend de gevangenis er nog wat aan en de gevangenen zijn “lekker”buiten. Ontsnappen is onmogelijk…allen dragen een geel pak en er staat een meneertje met een jaren ‘70 geweer naast die hopelijk ervaring heeft met zijn wapen want je weet maar nooit.

De laatste tijd is er natuurlijk weer van alles gebeurd. Even alles schematisch weergegeven.

# Ik heb/ had twee vrijwilligers in huis
# Jan en Liselotte genaamd
# Heel gezellig, by the way
# Een “tijdelijk”nieuw kindje in huis, Betty
# Een werkelijke beauty van 2 ½ jaar die we vonden tussen de bananenbomen bij
haar oma
# Betty had wat liefde, aandacht en eten nodig
# Ze was zwaar ondervoed, kon niet lopen en was een triest uitziend meisje
# Liselotte lekker heeft gemoederd over Betty en dit geweldig resultaat heeft gehad
# Ik nog steeds zonder werkvergunning zat
# Ik ben overgestapt naar een andere organisatie omdat ik met mijn eigen
organisatie niet verder kwam
# De mede oprichters van die organisatie geen moer om het hele project gaven en
blijkbaar een slaatje eruit wilden slaan
# Ik me weer eens besef dat ik vrij naïef ben en weer geleerd heb
# Alles goed gaat met de kinderen
# Liselotte ondertussen weer in Nederland is (wat gaan drie maanden toch snel)
# Jan lekker aan het reizen is door Afrika
# Ik weer Remi ben, maar ook even geniet van de rust
# Nouja rust, het is vakantie dus een komen en gaan van kindertjes en andere
bezoekers
# Ik jullie nu ga vertellen, in detail, wat zich nog meer heeft afgespeeld in de
afgelopen twee maanden.

Ik huur een pand (ons kantoor) in de stad waar ik elke woensdag naartoe ga om daar de mensen te ontmoeten die komen voor hulp of mensen die we al helpen om te weten hoe het met hun gaat. Onze secretaresse Ruth zit daar elke dag eigenlijk maar een beetje te zitten en haar kind borstvoeding te geven. Ze is erg lief voor de mensen die komen maar verstand van een computer heeft ze niet, hoeft ook niet want de computer is aangevreten door de rat die erg gezellig in huisde, al kon ze wel heel goed kaarten op de computer, mmmmm? Nouja Ruth zit er gewoon een beetje voor de sier en om het alles een beetje professioneel tintje te geven, ze kan ook lekker koken (niet onbelangrijk). Anyway om een lang verhaal kort te maken, meneer de chairman, van onze bijna niet meer bestaande organisatie HULP, kreeg ’t rare idee in z’n bolle hersens om dat kantoor eens te sluiten. Meneer gefrustreerde eikel heeft geen manieren en kwam al schreeuwend en blerend het kantoor binnen, gooide Ruth en kind eruit en schreeuwde tegen alle buren dat niemand dit kantoor mag openbreken en deed er twee nieuwe sloten op en reed toen waarschijnlijk heel tevreden met zichzelf weg. Ik heb geen andere worden voor deze vent dan “lul de behanger”want hij bezorgd me veel problemen. Ik was woest toen Ruth belde met dit nieuws en hij had ook gedreigd het huis waar wij in wonen te komen sluiten. Wat denkt die vent wel niet? Dus ik hem bellen…….meneer de behanger zei dat hij alle rechten had dit te doen en aangezien er een aantal moorden waren gepleegd dichtbij de stad wilde hij niet verantwoordelijk gesteld worden als er iets met mij gebeurde of met de kinderen. Oh en nu maakt ie zich opeens zorgen. De laatste 2 jaar heeft meneer geen donder om ons gegeven en had ie waarschijnlijk nog steeds de hoop rijk te worden via Kim en die hoop is vervlogen omdat ik blijkbaar toch niet zo dom ben als ik lijk. Ik ben hier op eigen houtje heen gekomen en ben verantwoordelijk voor mezelf. De kinderen staan onder mijn naam en niet onder die van de organisatie dus wat voor mooie verhaaltjes vertelt ie nou weer. Hij dreigde het huis te komen sluiten, hij heeft nul rechten volgens onze constitutie maarja lezen is niet zijn beste ding dus hij heeft geen idee waar hij het overheeft. Zijn broer zit in de regering, dikke vriendjes met Museveni, en dat geeft meneer de behanger ook een soort van recht om belangrijk te zijn. De mensen schijten hier in hun broek voor deze lul alleen omdat ie een grote mond heeft en een broer met invloed, nou amehoela……..

Ik naar de politie. Ik ben degene die de huur betaald voor de twee panden en meneer de behanger doet iets tegen de wet, ik wil die deur open….Ja mevrouwtje Muzoengoe u heeft helemaal gelijk, we gaan erachteraan. Meneer de behanger komt ook naar het politiebureau met z’n grote bek maar nu heel lieflijk, oh nee Kim ik wil geen ruzie, ik doe dit uit selfprotection en nog meer blablabla kontenlikkerij. Nou daar stond ik dan want meneer de politieman weet ook geen zak van organisaties of constituties en koos de kant voor meneer lul de behanger. Met een dreiging mijn huis te komen sluiten, geen backup van de politie en een bevel om zo snel mogelijk te regelen dat onze organisatie opgeheveld wordt (terwijl ik er uit ben gestapt, op een legale manier dus ben eigenlijk helemaal niet meer betrokken bij deze flauwekul) kon ik op de brommer naar huis stappen. Boos op mezelf dat ik me zo laat kisten en bang dat we eruit gegooid zouden worden ben ik naar een advocaat gestapt, ja is widt t allemaal niet meer. Deze aardige meneer, met wat missende tanden, schreef een keurige brief naar meneer de behanger om zo snel mogelijk het kantoor te openen anders zou deze zaak hogerop gaan en zelfs kunnen uitlopen tot een rechtzaak. Ik ben niet zo van het dreigen maar was blij dat iemand die de wet kent achter me stond en dat voelde al veel sterker. Tijdens een meeting met onze mede oprichters kwam meneer de behanger achter dat ik een advocaat had ingeschakeld, meneer voelde nu toch wel nattigheid, want broerlief zou het hem niet in dank afnemen als hij slecht in de publiciteit zou komen door t misbruiken van een Muzungu, en liet uiteindelijk wel blijken dat hij niet goed gehandeld had maar hij kon alleen het kantoor openmaken als onze organisatie opgeheveld zou worden en dat was nog steeds mijn taak. Advocaat was meer dan blij ons te helpen maar dan moesten we wel betalen, alledrie netjes ons deel betaald behalve meneer de behanger (altijd blut) dus papieren bleven liggen. We zijn nu 2 maanden verder, het kantoor is nog steeds dicht, lul de behanger houdt zich koest maar ik vertrouw hem niet. Hij bedreigd onze kantoorburen en heeft volgens mij een kronkel in zijn koppie dus ik hou me ook maar gedeisd, om de lieve vrede te bewaren. Maar binnenkort rammen we de achterdeur eruit want ik wil mijn spullen hebben, hij kan dan de pot op met zijn gedreig en mag die organisatie helemaal voor zichzelf hebben en opdoeken want ik heb eindelijk na anderhalf jaar wachten mijn WERKVERGUNNING en kan ie me dus niets meer maken. Alle mensen ik ben echt heel happy. Een tweejarig werkvergunning. Geen zwetende tijden meer op Entebbe airport of geweigerd worden om te vliegen, wat een heerlijkheid. Ja mapje Kim was even kwijt op het immigratiebureau maar gelukkig na anderhalf jaar hebben ze me afgestoft en met wat behulp van een parlementsmannetje ben ik eindelijk legaal. Ik heb me er zo gefrustreerd over gevoeld en het was een last maar nu ben ik een stukkie lichter en kan ik er weer met frisse moed tegenaan. Het kleine stukje geschreven papier is om te lachen, niets computers of technologie in dat immigratiekantoor, nee hoor alles met de hand en alles in hele stoffige mapjes. Weer een stapje verder in Uganda, ja langzaamaan komen we er wel……………………

Ik weet niet meer precies wanner ik mijn laatste verslag heb geschreven maar wilde hierbij iedereen bedanken voor de lieve smsjes, belletjes, kaartjes en mailtjes. Ik heb iedereen teruggesmst maar blijkbaar zijn geen van mijn smsjes aangekomen want ik kreeg daarna nul respons. Ja jongens ik ga op naar de 30 en ik voel me nog net zo als dat ik 22 ofzo was. Je bent je wat bewuster van dingen. Ik heb menig zelfhulpboek hier liggen want ik wil nu eens wat meer over mezelf leren en er is menig issue wat me dwars zit en waar ik van vind dat ik daar nu maar eens me overheen moet zetten (altijd dat lijf, de liefde, onzekerheid en andere dingen die helemaal niet zo belangrijk zijn als ze lijken) want het is zo zonde van de tijd. Ik probeer te genieten van het moment, van mediteren op die mooie heuvel naast de deur is nog weinig gekomen, de dagen vliegen en we moeten zoveel. Er is altijd wel weer een kind ziek, mensen zonder eten of andere troubles. Wij in de westerse wereld moeten altijd productief bezig zijn, hier hebben ze die drang absoluut niet, eerder andersom. Daar kan ik me enorm druk om maken maar kan me ook aanpassen en een guldenmiddenweg vinden……Mijn leven is de laatste twee jaar zo veranderd. Heb me nooit kunnen voorbereiden op een baby of überhaupt een groot gezin, het was er opeens gewoon…Nu besef ik dat allemaal pas en de verantwoordelijkheid en dat ik nooit meer terug naar het leven kan gaan wat ik hiervoor leidde. Dat afscheid nemen van bepaalde periodes, van mensen en van dingen van mezelf vind ik moeilijk maar doe mijn best.

Ook merk ik dat mijn gedachten elke dag bij de mensen in Nederland zijn. Mijn keuken is behangen met foto;s van vrienden en familie, mijn sociale leven speelt zich nog steeds in Nederland af dat komt door ’t feit dat ik hier geen sociaal leven heb. Ik heb nu gelukkig wat nieuwe vrijwilligers in de buurt en hun coördinator woont een uurtje bij mij vandaan dus soms even gezellig naar Jeroen om te spuien en bij te kletsen.

Pas heb ik met een vrijwilliger (Willy) ’s avonds Brigitte Kaandorp (neem geen kind) nog zitten luisteren…..oh mensen wat klopt t toch wat dat mens vertelt. Ik wordt namelijk gek van al die poep en pies. We verbruiken meters wc papier en wij hebben nog papier. Betty spendeert minstens een kwart van de dag op t potje (arme billetjes) Rosah is al zindelijk en haalt gelukkig zelf het potje maar dat draagt ze dan zo heerlijk boven haar hoofd en soms is t dus nog niet geleegd dus Betty’s pies lekker over Roos, ach wassen moeten we toch, wel onhandig als we geen water hebben. Babirye gaat nu zelf naar de wc maar dat grote gat in de grond blijft toch wel eng dus dan maar snel in het gras ohja en dan moet dat wc papier weer gehaald worden. Ogelooflijk dat we net 5 minuten zitten te eten en dan begint het poep en pies festijn want als de een begint ja dan is het einde zoek. Rosah chanteert mij er ook mee, als ze niet haar zin krijgt schreeuwt ze gewoon “mama pottie” ja en dat moet je dan wel serieus nemen want doe je dat niet is de stoel weer onder gepiest maar geef je toe dan weet ze dat ze aandacht krijgt en volgens mij lacht ze me diep van binnen dan uit zo van “zie je wel mijn moeder trapt overal in”. Maar goed het gepoep en gepies is dus een hele dagtaak wat een respect voor alle papa’s en mama’s die hun kinderen zindelijk hebben gemaakt!

Ik maak me regelmatig zorgen om Saige maar weet niet zo goed wat ik aan de situatie moet doen. Van de week liepen we gewoon langs de buren, we hadden een hele gezellige dag gehad. De buurkinderen riepen iets en blijkbaar heeft Saige geantwoordt met “Fuck your mother” in het Oegandees dan. Wist ik veel mijn Oegandees is nog steeds beperkt tot “Hou je kop en ga slapen”. Zoals een goede ouder betaamd zijn wij rond de tafel gaan zitten met de jongen en hebben uitgelegd dat wij die taal niet zo leuk vinden en dat je dat niet zomaar zegt. Wij vroegen ons af van wie hij die woorden had geleerd want ik kan soms weleens schelden maar meestal is dat in het Nederlands en dan zeg ik nog niet zulke dingen. Wat blijkt Saige z’n vader was nogal grof in de mond. Wat we eigenlijk al wisten aangezien hij heeft gezegd dat hij Saige z’n hoofd zal afhakken als hij dat jong ooit nog ziet en hij Saige zijn moeder heeft doodgeslagen. Saige gaf toe dat hij die woorden van zijn vader had geleerd en dat zijn vader ook elke dag zei dat Saige lelijk was. Nou snap ik waarom hij altijd zijn foto’s bekrastte en zijn hoofd onzichtbaar maakte, het arme jong. Hij is zo’n mooi jongetje maar met zo’n achtergrond is ’t niet makkelijk om in de maatschappij mee te draaien. Wij met een ananas als verzoenmiddel naar de buurtjes maar Saige wist bij aankomst al niet meer wat hij nou moest zeggen, ohja sorry…… Gelukkig weet de buurvrouw dat wij de Flodders niet zijn maar waarschuwde hem wel dat als hij die taal tegen anderen zou gebruiken ze hem zeker zouden straffen. We willen nu door middel van kleuren en praten achterhalen wat Saige allemaal meegemaakt heeft. Het zal lang duren maar we houden vol.

Ojee het is wel weer een lang verslag geworden. Ik zal jullie niet langer ophouden en eindigen met een Wist je datjes. Super bedankt voor alle steun, ja ik ga schrijven……..ooit, maar`dat zegt niet dat ik niet aan jullie denk nu.

Wist je dat:

* Ik in oktober alweer 3 jaar in Oeganda verblijf
* Ik niet bruiner ben dan een week Griekenland
* Ik dus nog steeds gek word van dat Mazoengoe geroep
* Je op alles kan afdingen
* Ik nu een afdingexpert ben geworden
* Je zelfs kan afdingen op de electriciteitsrekening (6 euro)
* Rosah het woordje “nee” heeft ontdekt
* En dat dat haar nog ondeugender maakt
* Frank gezellig in de puberteit is
* Er ’s ochtends net een goeiemorgen uit kan persen
* Babirye als honing achter mijn kont aan loopt
* Ik zo blij ben dat ze volgend jaar naar school gaat
* Ik het dan waarschijnlijk weer te stil vind thuis
* Altijd wel weer een kind tussen de bananenbomen kan oppikken en verzorgen
* Ik het straks moeilijk ga vinden om Betty terug te brengen
* Maar jullie kan verzekeren dat mijn familie zo groot genoeg is
* Vooral met het verbruik van wc papier
* Saige en Babirye verslaaft zijn aan het spelletje Memory
* Ze zelfs beter zijn dan ik
* En mij elke keer weer uitlachen
* Ik eindelijk mijn werkvergunning heb (ja ja heb ik al verteld)
* We nu werk gaan maken van de adoptie
* Wij de theetjes die jullie sturen heerlijk vinden
* Er soms een potje appelstroop tussen mag zitten
* Of misschien wel een ontbijtkoek
* Als t kan ook een patatje mayo met een kroket
* Ik weer een heleboel kettingen bij mama Yvonne heb laten bezorgen
* Jullie heel veel mooie sieraden kunnen kopen
* Altijd leuk voor een verjaardag
* Of voor je vriendin, moeder, oma
* De kettingen zelfs fashion zijn bij mannen
* We allemaal een mooie fiets hebben aangeschaft
* Ik fietsen leuk vind zonder heuvels en gravelwegen
* Dat hier alleen maar heuvels en gravelwegen zijn
* Ik toch stug doorfiets langs de bananenbomen
* Men hier verbaasd is dat een blanke kan fietsen
* Ik er nu echt een eind aan ga breien
* Omdat ik naar de winkel moet voor wc papier en melk
* Ik jullie allemaal een dikke kus stuur
• En natuurlijk liefde want de wereld draait om/op liefde