Olyotya allemaal

Olyotya allemaal,

Het regent het regent……Dus genoeg tijd om even een berichtje te sturen.
Alles gaat goed hier, over het algemeen schijnt de zon en ik krijg nu een beetje regelmaat in mijn leventje hier.
Eigenlijk doe ik niet zo heel veel op een dag. Rond 8uur ontwaak ik uit mijn schoonheidsslaapje en was mij in een teiltje koud water. Even rustig ontbijten (ontbijt bestaat meestal uit popcorn), en dan begint de dag. Eigenlijk doe ik niet zoveel…een beetje kijken in de klassen, leraren helpen met huiswerk nakijken (en dat is heel veel met 50 tot 60 kinderen in een klas), en ‘s middags heb ik mijn creatieve uurtje.
Elke klas heeft een uurtje om lekker te knippen, plakken en tekenen. Ze krijgen dan individuele aandacht en hebben even een moment van rust. De school begint om 6 uur ‘s ochtends voor de oudste leerlingen en om 7 en 8 uur beginnen de opeen volgende klassen. Van de week stond ik om 5 uur naast mijn bedje zodat ik om 6 uur kon beginnen met lesgeven (in het donker).

De kinderen maken lange dagen. Ze hebben ook ‘s avonds nog les tot 9 uur, maar ja wat moet je anders doen. En er is zeker resultaat, de leerlingen spreken en verstaan engels en ze hebben een grote voorsprong op leerlingen van andere scholen.

Als we naar de stad gaan worden we (Ryon en ik) overal nageroepen. Wij zijn Mazoengoes (mensen van andere landen), kortom de “local celebrities”, ik ben de hele dag aan het lachen en zwaaien en voel me soms net de koningin. We hebben 2 andere Mazoengoes ontmoet uit Noorwegen, zij kwamen hier om een scoutinggroep op te zetten. Dus wij mee naar een dorpje en daar wat mannen ontmoet. Ik had er totaal geen vertrouwen in, maar na 4 uur praten was daar het uiteindelijke resultaat. Twee scoutinggroepen dolenthousiast en hun nieuwe begeleiders Ryon en Kim…
Ik heb mezelf benoemd tot Akela. Elke maand gaan we controleren of de scoutinggroep nog wel bestaat en of ze hun scoutregels wel volgen.(????)

Ook waren we uitgenodigd voor een introduction (voorbereiding van een huwelijk).
Ik trouw duidelijk niet met een Afrikaan. Wat een romslomp. Wij kwamen mee met de familie van de bruidegom. Veel te laat (het was al donker) kwamen we aan. Er zaten zo’n 150 mensen al en paar uur op ons te wachten. En wij kregen natuurljk weer de beste plaatsen, want het is geweldig om een Mazoengoe op je introductie te hebben. Het gaat erom dat de families aan elkaar worden voorgesteld en dat de bruidsschat betaald wordt (ik zal je deze dure ellende besparen pap). Het hele dorp was aanwezig en er werd ontzettend veel gepraat voordat de bruid en de buidegom waren goedgekeurd door alle familieleden. Het arme kind zag er afschuwelijk ongelukkg uit. Ze was een wees en ik denk een jaar of 18. De bruidegom (39 en gescheiden) stond ook niet bepaald te springen. Een dag later (de echte bruiloft) bleek oook nog eens dat de familie van de bruid niet tevreden was met de bruidsschat (geit, koe, mais, coca cola en andere troepjes) die betaald was, drama’s natuurlijk. Gelukkig hadden we een goed excuus om niet mee te gaan naar de bruiloft. Deze duren nl. tot de volgende ochtend, en maar feesten.

Uiteindelijk trouwt een vrouw hier om te produceren, het produceren van kinderen is en van de belangrijkste dingen hier. Vaak genoeg wordt mij gevraagd of ik al kinderen heb en als ik dan ‘nee’ antwoord zijn ze erg verbaasd. Ik heb allang de leeftijd bereikt om baby’s te kunnen baren, dus waarom ben ik daar nog niet mee begonnen….(?) Het is dus verschrikkelijk voor de vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen, kinderen hebben betekent status en vrouwen die geen kinderen kunnen produceren worden in de steek gelaten door hun man en soms verbannen door de familie.

Elke vrijdag en zaterdag gaan we naar Bikara (een stadje vlakbij). Op de boda boda scheuren we over de gravelwegen naar onze volgende missie. We slapen de nacht bij onze heilige vaders (priesters). Een geweldig voordeel is stromend, warm water. Heerlijk om een keer in de week effe onder een warm, heilig, stroompje water te kruipen.

Op Zaterdag waren we uitgenodigd voor een examenfeestje voor de leerlingen (tussen de 16 en 20 jaar). Daar kwamen we dan (veel te laat) aan en de mis was al begonnen. We hadden een mooi plekje achterin gevonden maar al snel werden we naar voren gebracht en hadden we de beste plaatsen vooraan. Blijf lachen en doe alsof je geinteresseerd bent… zo’n mis duurt nl. 2uur en het is allemaal in Luganda dus je verstaat er ook nog eens geen drol van. Knielen, bidden, staan, zingen, bidden, knielen het is nog een hele workout. Uiteindelijk zou het feest beginnen, maar niet voordat iedereen zijn/haar speech had voorgedragen. Wij worden ongeveer honderd- tachtigduizend keer bedankt voor onze aanwezigheid…. Ja, ja laat ’t feest maar beginnen. De DJ had alles al geinstalleerd maar het zou geen feest zijn zonder eten. Dus eerst nog uitgebreid eten en weer bidden en bedanken….. Na 4 uur begon dan eindelijk het feest en na een uur zijn we ‘m gepeerd. Terug naar ons eigen, gezellige schooltje.

De kinderen zijn geweldig. Ik ga vaak ‘s avonds even in de slaapverblijven kijken en ze weltrusten wensen. Dan zijn ze door dolle heen. Vooral de jongens…die vinden het te gek. We oefenen dan acrobatsche dingen of ik ga ze allemaal kietelen.
De slaapverblijven liggen bomvol en er is te weinig plek. Velen liggen met z’n tweeen in een bed, of op de grond zonder deken. Met de meiden gaan we meestal zingen en praten we over hun leven. Allemaal indrukwekkende verhalen, maar ik moet zeggen dat ik er erg goed mee om kan gaan.

Van de week ook mee op pad gegaan om water te halen. We hebben nl. geen stromend water en vanwege een kapotte generator ook al twee weken geen stroom. Over het algemeen gebruiken we het regenwater en halen we water uit een ‘waterhole’. Ik dacht dat dit een enorm meer zou zijn waar schoon en vers water te halen was. Mijn illusie werd snel verdreven toen we bij een mini slootje aankwamen waar het water was vervuild met van alles en nog wat….. Alle jongens springen enthousiast uit de schooltruck en gaan heftig aan het werk om alle jerrycans en containers te vullen. Van die hele kleine schattige ventjes lopen te zeulen met (veel) te zware jerrycans, maar zo gaat ’t hier en dus waren we binnen een uur bevoorraad met water genoeg voor 1 dag (honderdtachtigduizend wasjes, 400 kopjes thee en water om mee te koken), dus morgen mogen we weer. Voor de jongens is het een uitje. Even weg van school. Regelmatig komen we aapjes tegen onderweg…. maar ook van die hele kleine hummels (die 10 kilometer verderop wonen) en door hun ouders erop uitgestuurd worden om vervolgens een hele dag onderweg te zijn om wat water te halen.

Ben begonnen met dansles geven. Wat een drama….60 kinderen schreeuwen, jongens die niet naast meisjes willen staan en andersom, sommige begrijpen niet wat ik zeg en natuurlijk proberen ze me uit. Uiteindelijk een docent erbij geroepen die wat orde kan houden en me helpt met uitleggen. De helft van de lessen is niet doorgegaan vanwege geen stroom of gewoon andere dingen. Ik heb hier geleerd om niet te plannen want van die planning komt niets. Go with the flow….

Soms help ik met strijken, maar na een aantal dagen een megastrijk te hebben weggewerkt tot het donker was, heb ik ’t nu wel even gehad en zoek een goed excuus om ’t te ontlopen. In deze strijkbouten gaan kolen, en ze strijken echt alles….tot de onderbroeken van baby Prima. Die eigenlijk geen onderbroek nodig heeft want ze hebben hier geen pampers, dus piest ze mij (de strijkkampioen van de region) regelmatig onder…..

Ik heb hier eindelijk al mijn zusjes gevonden (voor degene die het niet weten: ik wilde altijd vier zusjes zodat we de Dolly Dots konden spelen). Iedereen loopt hier te zeulen met baby Prima, en dat gaat allemaal goed. We hebben hier geen spenen of babyspeeltjes en dat is ook helemaal niet nodig, al die luxe en onzin. Het gaat heel natuurlijk als t kind honger heeft, gaat het huilen en wordt t aan de tiet gelegd. Waar dan ook, in de klas waar de kinderen bij zijn, in de kerk en soms zelfs achterop de brommer.

Afgelopen zondag heerlijk met de meiden getut. De helft van de kinderen woont te ver weg of hebben geen ouders meer en verblijven het gehele schoolseizoen op school. Ik had al mijn kleren uitgestalt en de meiden mochten in een groepje kleding en sieraden uitzoeken die ze leuk vonden en dit showen in een modeshow. Geweldig, het enthousiasme van de meiden, ze vonden het helemaal super. Zodra ze waren omgekleed, liepen ze het klaslokaal in en de rest van de meiden begon met gillen en lachen van plezier. Het was erg leuk om te doen en er zitten zeker een paar talentjes tussen. Moest aan het einde van de voorstelling wel constateren dat ik een ketting kwijt was, uiteindelijk werd deze geretourneerd. Het is ook wel logisch, ze hebben helemaal niets en wie wil er nou geen ketting hebben… was dus niet boos ofzo, zei alleen heel duidelijk dat ze dat nooit meer moest doen. Ik heb nu wel door dat mijn goede vertrouwen soms wordt misbruikt, en ik kan er soms ook wel om lachen hoe ze me in de maling nemen. Domme Mazoengoe…..

Ben erachter gekomen dat ik mijn beroep ben misgelopen. Ik heb van de week op het voetbalveld Ryon z’n haar geknipt en moet eerlijk zeggen dat dat me heel goed afging. Daarna heb ik zijn koppie lekker kort geschoren totdat er helemaal geen haar meer over was…Staat hem veel beter. Heb net even een deal gesloten om voor nog geen 5 euries mijn haar te laten vlechten tot op mijn kont (lekker warm).

De kinderen zijn blij met alles. Ik wil jullie vragen om kaartjes en foto’s te sturen.
Alle spullen zijn welkom. Een klein briefje met een foto zou geweldig zijn. De jongens zijn hier gek van voetbal dus stuur ook voetbalfoto’s, kalenders, plaatjes.

Hier een lijst met alle dingen die geweldig zouden zijn om te ontvangen:

kaarten van Nederland, foto’s, potloden, puntenslijpers, tekeningen, posters, wol, veel stickers, pennen, schuursponsjes, schoonmaakdoekjes, wereldkaarten, bestek, afwasborstels, kerstartikelen/cadeautjes, spelden, naalden, garen, kleurtjes, krijtjes, gummetjes, pennen, bestek, kralen, schoenen, kleding, slippers, onderbroeken, noem het maar op en ze zijn er blij mee. Het kan ongeveer 2 maanden duren voordat het er is, maar alle gezichten krijgen een blijde glimlach en er wordt geklapt en gezongen als we een pakketje ontvangen.

Deze spullen zijn allemaal te vinden in mijn favoriete winkels: Wibra, Zeeman, Action, Euroland…. of kijk wat er thuis gemist kan worden.

En natuurlijk vind ik het ook altijd leuk om post voor mij persoonlijk te krijgen.

Stuur pakketjes voor de school naar:
The Rotary Club of Muyenga
C/o Rt. Sam Mwanje
P.O box 10419
Kampala, Uganda, East Africa

Stuur persoonlijke kaartjes en pakketjes naar:
St. Paul KAASO Primary School
P.O box 212
Kyotera, Uganda, East Africa

Even een kleine moeite, maar zoveel blije kindertjes……

Liefjes, laat me weten hoe het met jullie gaat. Vind het leuk om het gastenboek te lezen en mailtjes te ontvangen. Heel veel liefs en een Dikke kus uit Afrika

Welaba
Kim