Met de kids naar Nederland

Het is 11 uur ‘s avonds, ik zit in de keuken en heb zowaar nog puf om de computer op te starten en even iedereen weer op de hoogte te brengen van het wel en wee in de bush. Vandaag officieel de vakantie begonnen en alle kids weer thuis. Jee, wat worden ze groot. Frank de baard in de keel en Saige die lekker uitdijt We waren naar het zwembad gegaan om de vakantie in te luiden en op de weg terug zaten we samengepakt in de auto… even een geniet momentje zo het hele gezin bij elkaar.

Het is alweer augustus, las net mijn update van april (om niet in herhaling te vallen), toen stond ik op het punt om naar Nederland te gaan. Het was heerlijk om de meiden bij me te hebben, ik voelde me compleet. En het was zo fijn om eens even echt met z’n drietjes te zijn. Normaal gesproken zit ik in Nederland wel even in een dipje, de teleurstelling dat ze weer niet mee konden en alle dingen verwerken waar je hier geen tijd voor hebt. Geen traan gelaten, nou ja… in het vliegtuig dan wel, om weer afscheid te nemen van alle lieve vrienden en familie, maar voor de rest enorm genoten. We zijn hartstikke verwend en ik voel me schuldig dat we niet iedereen hebben kunnen zien. Een avondje benen op de bank zat er niet in. Gelukkig wilde mijn ouders graag oppassen in de avonduren zodat ik toch nog even mijn sociale contacten kon bijhouden. Wat heerlijk dat het tot 10 uur ‘s avond’s licht was en al die lekkernijen in de supermarket… Babirye en Rosah keken hun ogen uit.
Ze waren vooral verbaasd over al die verschillende hondjes en dat mensen met honden aan een riem liepen, honden mee in de auto en op de fiets namen. Ieder waterkraantje in de toiletten werd uitgeprobeerd op vol volume en dus had menig mens een nat vloertje als de dames het toilet verlieten. Een grote knop en kleine knop om door te spoelen (hier hebben we niet eens een doortrek wc) en dus zo vaak mogelijk uitproberen. Iedere ochtend een warme douche/bad, Babirye was er niet onderuit te krijgen. De winkels waar op ieder product een prijsje staat en waar je niet hoeft af te dingen. Ik niet word na geroepen als ik door de straten loop en er wordt niet 30 keer gevraagd of het mijn kinderen zijn en als ik dan ja zeg, er gezegd wordt “Maar dat kan niet jij bent blank en hun zijn zwart”.
Vrij zijn, overal kunnen gaan en staan waar je wilt, de makkelijkheid van het in Nederland wonen waar alles geregeld is en iedereen voor je klaar staat.

We zijn een paar dagen naar vrienden in Spanje geweest. Als ervaren passagiers stapten ze in en met turbulentie! Als ik dacht dat ons einde naderde, bleven de twee dames heerlijk doorslapen. Gelukkig zijn ze heel wat gereis gewend in volgepropte busjes waar je je stoel deelt met drie anderen en met z’n vijven op de brommer zit. Anderhalf uur in de trein was peanuts en zelfs toen we de laatste dag een drama reis moesten maken vanaf Antwerpen, met uiteindelijk 6x overstappen, waren ze nog steeds vrolijk (ik niet meer).

Spanje was heerlijk, zon, zee, strand en vrienden die wel van wijntjes en lekker eten houden. De meiden ontdekten grote ijsjes en genoten van alle aandacht die ze kregen. Het meest fantastisch vonden ze misschien nog wel de lift in het appartementen complex, op en neer, met z’n tweeën giebelen, ze kregen er niet genoeg van. Heerlijk aan het strand gezeten waar Rosah bang was van iedere golf en Babi regelmatig een slok zoutwater naar binnen kreeg. Even weg van de drukte in Nederland al hoewel er ons weinig rust gegund was aan de Costa Brava. We hebben veel mensen gezien. De Spanjaarden hebben een stichting voor ons opgezet in Spanje en velen zijn erg enthousiast, dus werden we van hot naar her gesleept om te netwerken en even gedag te zeggen. Na drie dagen “Ola en Adios” zeiden we echt adios en zaten we weer in het vliegtuig terug naar Hollanda. Oma blij om het hele spul weer thuis te hebben Piet zag de waterrekening alweer stijgen.

De ochtenden sliepen we uit, we waren moe, later bleek dat dit deels door de bilharzia kwam die we blijkbaar toch hadden opgelopen op onze “doen we nooit meer” vakantie in december. Buikpijn en moeheid, dacht er niet gelijk aan dat die verdomde larf al zoveel schade kon aanrichten maar het is een hardnekkig ding. Bij terugkomst in Oeganda gelijk laten testen en we waren allemaal positief getest, pilletje en het ging snel al beter. We spraken veel Nederlands en het was grappig om de meiden te horen praten. In Oeganda ging het alledaagse leven ook door, Maureen en Sunday hadden het allemaal onder controle en we skypten regelmatig. Ondanks dat Nederland heerlijk was waren we er na 6weken wel weer klaar voor om ons te wassen in een teiltje water, de wasmachine achter te laten en alle lieve mensen die zo goed voor ons zijn gedag te zeggen voor een nieuw jaar vol avonturen in Oeganda. BEDANKT iedereen in Nederland die ons weer met een warm hart heeft ontvangen!!

Terug in Oeganda is er weinig tijd om stil te zitten, er is een hoop werk aan de winkel. Dit keer 60 pubers die een kijkje komen nemen in ons leven, het community project en het ondervoede kinderen project. Vrienden die langskomen, beesten die verzorgd moeten worden, wachten op beslissingen die genomen moeten worden, vooral veel wachten en proberen om alles een beetje gestructureerd (dat word komt hier nauwelijks voor) te laten lopen. Ja, we zitten weer in het ritme. Administratie die bijgewerkt moet worden en waar ik gewoon helemaal niet aan toe kom. Heb al 3weken mijn mail niet gecheckt, gewoon geen tijd… terwijl we hier toch vaak zeggen “ Wij hebben de klok, de Afrikanen de tijd”.
Nu vakantie en wil even quality time met de kinderen hebben en er voor hun zijn. We hebben een nieuwe telg erbij en ik was bijna bezweken voor nog een baby in huis.

Veronica is 12 jaar, haar ouders zijn al vroeg overleden en ze woonde bij haar oma. De afgelopen 4 jaar hebben we haar schoolgeld betaald totdat we er pas achterkwamen dat ook haar oma niet meer in het huis woonde en Veronica alleen was. In overleg met “jeugdzorg” mag ze bij ons wonen, ze gaat naar boardingschool en is in de vakanties hier. Babi helemaal blij, nog een zus erbij. Het is een lief meisje en doet haar best op school, gezellig hoor nog een “dochter”.
De baby was maar tijdelijk. Sylvia (8 maanden), was in december gevonden in de bosjes door een vrouw die een paar dorpen verderop woont. De vrouw heeft een zwangere puberdochter en nog twee kleine jongetjes en toch nam ze de zorg van deze baby ook op haar ondanks dat ze niets hebben en ik een kamertje van 2 bij 2 wonen met z’n vijven.
De baby was zwaar ondervoedt en dus hebben we haar doorverwezen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis waar ze drie weken gebleven zijn. Wij brachten ondertussen elke week genoeg eten naar de achtergebleven familieleden en hebben een deal kunnen sluiten met iemand die zijn huis wel wilde verhuren. Voor 70 euro voor een jaar hebben we het huis gehuurd voor het gezin met de hoop dat de vrouw bij ons community project kan komen werken en volgend jaar met haar eigen verdiende geld de huur kan betalen. Na drie weken was Sylvia helemaal opgeknapt en een dot van een kind. Helaas is het de laatste tijd weer bergafwaarts gegaan en was Sylvia weer ondervoedt. We hebben haar een paar dagen in huis gehad omdat de vrouw zelf niet thuis was en haar tienerdochter de verantwoordelijkheid van drie kleine kinderen en intussen haar eigen (ondervoede) baby niet aankon. Wat gezellig zo’n baby en vooral omdat ze weinig huilde en gewoon zo schattig was in het teiltje wat diende als maxi cosi. Natuurlijk zijn we heel blij dat de vrouw graag voor haar wil zorgen en dat ze opgroeit in een Oegandees gezin. Op dit moment doen we dagelijks controle of het eten klaar is, komen we wat kleding en voedsel brengen en proberen we het gezin psychisch te ondersteunen met een therapeut.
Er zijn vaak veel problemen in gezinnen en dan even wat persoonlijke aandacht, iemand die naar je verhaal luistert en misschien een uitweg kan bieden in al die misère is dan toch wel fijn.

Ja… dat was het voor nu zo wel weer een beetje. We gaan gewoon lekker door en nu het regenseizoen is aangebroken hopen we snel te kunnen beginnen op het land. De afdeling starten in het ziekenhuis verloopt niet erg soepel en alles duurt (natuurlijk) erg lang. Net de sollicitatiegesprekken afgerond en hopelijk hebben we straks gemotiveerd en geschoold personeel. Elke dag is weer een nieuw avontuur en dat houdt het zeker spannend…
Ik hou jullie op de hoogte.

Truste
Kim