Het Ugandese nachtleven

a daar zijn we weer…
Ik zag dat mijn laatste verslag bijna 2 maanden geleden is geschreven dus hoog tijd voor een update van de avonturen van Kim in Uganda……

Er is weer heel wat gebeurd in de afgelopen tijd dus ik zal proberen om het allemaal een beetje in te korten anders wordt dit wel een heel lang verslag. Ik hoop dat iedereen mijn post heeft ontvangen en ik wil iedereen bij deze bedanken voor alle lieve kerstkaarten en geweldige donaties zodat ik in ieder geval nog even kan doorgaan hier….

Eindelijk zijn we geregistreerd in Uganda!!!
De organisatie HULP (help, understanding, learning and progress) is eindelijk officieel in Uganda na het omkopen van meerdere personen om het proces wat te versnellen ( ja ja het duurde alsnog 7 maanden). Nu het grote werk, fondsen werven en registreren in Nederland zodat we ook daar (super) bekend worden. Er is een website in de maak en voor de rest gaat alles nog steeds polla empolla (langzaam).

Kerst was gezellig en heerlijk zomers. We hadden wat kadootjes voor elkaar gekocht en lekker gekookt. Lekker rustig zonder (verplichte) familiebezoekjes en aan het eind van de dag heerlijk de heuvel op om te spelen en limonade te drinken. De halve ochtend met de familie Vogel aan de telefoon gehangen en gedichten voorgelezen zodat ik er toch een beetje bij was (bedankt!) Oud en nieuw was nogal (voorzichtig uitgedrukt) saai. We hadden de oma van Rosah uitgenodigd met wat kinderen. De arme schatjes zijn gewend om 9 uur naar bed te gaan dus toen de film om kwart voor twaalf stopte waren ze gesloopt en gingen ze naar bed. Ik vraag me af of ze wel begrepen dat om 12 uur het nieuwe jaar begon. Kortom een rustige en stille jaarwisseling met mijn gedachten bij alle geweldige mensen die me steunen….

Na een paar dagen op naar Kampala om informatie te krijgen over een operatie voor Frank (verbrand door zijn vader voor het stelen van koffiebonen). Hij heeft plastische chirurgie nodig maar de afgelopen keer dat we de dokter bezochten eindigden we in een gevecht met Frank. Het was wel duidelijk dat ie er nog niet klaar voor was. Na een hoop uitleg en praten hadden we hem zover gekregen om nog een keer de dokter te bezoeken. Op maandag naar het ziekenhuis en daarkregen we het nieuws dat hij op donderdag geopereerd kon worden… Super natuurlijk, maar het hele gezin moest naar Kampala verhuizen en drie weken in een hotel verblijven totdat Frank naar huis mocht.
Het ziekenhuis waar Frank werd geopereerd is geweldig. De operatie was gratis en daardoor kunnen er heel veel kinderen en volwassenen geholpen worden. Polio, hazenlippen, kinderen die nog nooit hebben gelopen en na de operatie (en maanden revalidatie) weer kunnen lopen, je kan het zo gek niet noemen of ze kunnen het opereren. De operatie verliep prima, ze hebben wat pezen doorgesneden zodat hij zijn vingers en arm weer geheel kan strekken en ze hebben wat huid van zijn bovenbeen gehaald om dat weer netjes terug te plakken op de arm.
Na drie weken en moe van het leven in een hotel mochten we eindelijk naar huis. Heerlijk terug naar het dorp en de rust. Frank gaat ondertussen weer naar school en de wonden helen goed. Over een weekje terug om te zien wat de dokter ervan vind. Natuurlijk blijft Frank een ondeugd en vind het helemaal niet zo interessant om een uur per dag oefeningen te doen, hij gaat liever voetballen…….

Babirye groeit als kool en heeft vele praatjes (in het Engels en Ugandees. Het potje is een ware hype en ze vind het maar wat fijn om er een plas of poep op te doen. Deze dame heeft ook haar drama buien en ze zou een prima actrice zijn. De hele dag zingen en dansen we en wel honderd keer per dag hoor ik “Mama want…..(water, milk, food)”.
Ze is heel lief voor Rosah maar toch ook een beetje jaloers. Over Rosah gesproken, wat is het heerlijk als een kind slaapt tijdens de nacht. Eindelijk heft mevrouw het door dat de nachten zijn voor slapen en niet voor krijsen. Omdat ik nu ook wat meer rust krijg ben ik stukken minder gestressed en heb ik geen radeloze huilbuien meer. Rosah is nu bijna 6 maanden en lacht de hele dag. We gaan regelmatig naar haar oma die altijd blij is om ons te zien en voor ons dan heerlijke thee maakt en ons daarna overlaad met een lekkere maaltijd. Ik vind het belangrijk dat Rosah contact heeft met haar familie, zij heeft tenminste een familielid die om haar geeft en dat moeten we koesteren. De anderen hebben niemand die zich voor hun interesseert wat ik toch wel zielig vind. Dus Rosah’s oma is de oma voor iedereen in ons huis en ze vind het heerlijk.

Ik ben een nacht het Ugandese nachtleven ingedoken. Een met vloerbedekking beklede dansvloer en alcoholische drankjes voor een eurie. Aangezien ik hier amper een (lekker) wijntje kan vinden moest ik eerst de bar bezoeken voordat ik mijn kunsten op de dansvloer kon vertonen. Na twee Smirnoff’s was ik aardig teut en had ik het lef om tussen de Ugandese dames en hun soms net te strakke minirokjes en mannen met een bierbuikje en net te strakke truitjes (met zonnebril) te dansen. Als Mazoengoe kreeg ik een hoop mannelijke aandacht (altijd fijn) maar geen geschikte kandidaat hoor, ik heb immers al een vriendje. Terwijl de reggae muziek uit de boxen schalde vermaakte ik me prima bij het zien van al deze mensen uitgedost voor een avondje dansen. Stelletjes die heel intiem dansten, oude Mazoengoe mannen die losgingen met 20 jarige Ugandandese meisjes om daarna wat geld te betalen voor een leuke avond waardoor de meisjes weer hun schoolgeld kunnen betalen en vooral de arme zielen die met zichzelf in de Spiegel aan het dansen waren. Een stelletje heeft zichzelf de hele avond in de spiegel staan bekijken of ze wel goed samen konden dansen (echt geweldig om te zien) een rastaman vertoonde zijn danskwaliteiten aan zichzelf in de spiegel en had niets anders nodig om hem te vermaken. Na mijn derde drankje ging mijn lichtje uit… dus lekker aangeschoten op de brommer terug en de volgende ochtend weer vroeg op…..

Alles gaat zijn gangetje weer hier…. school is begonnen dat betekent dat het wekkertje om 6 uur gaat om de boys wakker te maken. Het huis schoon maken, afwassen, babies wassen en koken. Gelukkig heb ik Maureen die me helpt. Met elke vrije minuut die we hebben proberen we onze kettingen ( ja ja hele mooie) business op te zetten. We maken hier kettingen die ik naar Nederland stuur en daar verkoop. De opbrengst wordt gebruikt voor de organsatie (dus….KOPEN!!!) Elke dag ga ik naar school om daar mijn geweldige zuster-kwaliteiten te showen. Geen wond te gek voor mij en ik heb zelf nu een halve apotheek in huis dus medicijnen voor ieder pijntje. De kids vinden het heerlijk om die aandacht ( en kus na behandeling) te krijgen dus lopen ze met de meest kleine schrammetjes die ik natuurlijk liefdevol schoonmaak en er na afloop een mooie pleister op plak. Rond 5 uur komt iedereen thuis dus rush hour…..voetballen, spelen, kleuren, huiswerk maken, sraffen, praten en natuurlijk eten. Ja dan is het alweer 9 uur en moet het hele spul tandenpoetsen en naar bed en ben ik blij als Rosah rond een uur of 11 haar oogjes sluit en ik ook naar bed kan.
Het is best moeilijk om alles onder controle te houden. De jongens zijn stouterts en hebben de laatste paar dagen een hoop stoute dingen gedaan. Voor mij is het moeilijk om een geschikte straf te vinden want ik heb wel begrepen dat praten niet altijd helpt en dat ze me uiteindelijk niet meer serieus nemen en me niet meer respecteren. Kortom ik ben de baas in huis en er moet naar me geluisterd worden…..( ja ja makkelijker gezegd dan gedaan).

Opnieuw is de familie uitgebreid…..
Rosias is zijn naam en hij kwam met een prima (zielig) verhaal om onze harten te laten smelten en om hem een kans te geven bij ons te wonen. We zijn er nu wel achter gekomen dat er niets waar was van het verhaal (verhaal: Mama dood, papa dood, stiefmoeder een kreng heeft de jongen alleen gelaten in het huis voor een maand, uiteindelijk waren alle dakpannen gestolen en het schatje wist niet meer wat hij moest doen. Het werkelijke verhaal is dat papa leeft met de stiefmoeder (echt waar een kreng) maar deze mensen het schatje misbruiken en er niet voor terugdeinzen om hem zelfs te doden (vraag me niet waarom). Toen we onderzoek deden naar dit verhaal (miss Marple on the road tussen de bananenbomen en over stoffige wegen) bleek wel degelijk dat dit kind hulp (HULP) nodig heeft want de stiefmoeder dreigde zelfs toen wij erbij waren om hem te doden….. De echte moeder leeft ook maar is niet in staat om voor het kind te zorgen. Na een flinke preek en een hoop spijtbetuigingen hebben we besloten om Rosias op te nemen in onze (snel groeiende) familie.

Helaas heb ik ook een keer “nee” moeten zeggen tegen een kindje… Nou niet zozeer tegen het kind maar tegen de politie. Er was een babietje gevonden vlakbij mijn huis. De moeder had het 6 dagen oude hummeltje op kerstavond achtergelaten in “the swamp” (een sort sloot van heel vies water). Bij de tijd dat mensen haar vonden waren de oogjes al aangevreten door insecten maar het kind was levend. Het arme zieltje werd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis geloost en daar achtergelaten voor de zusters die voor haar zorgden. Ik natuurlijk even een kijkje genomen in dat wiegje maar geloof me ik ben er totaal niet klaar voor om nog zo’n schreeuwlelijk in mijn huis te hebben en het vooruitzicht van nog 4 maanden slapeloze nachten maakt me al moe….. Ik heb bedankt voor dit aanbod. Gelukkig kwam de oma na een paar weken tevoorschijn en bood aan om voor de schat te zorgen…eind goed al goed….

Ja dat was het geloof ik wel weer……hier nog wat berichten die over de radio worden verteld. De radio is hier het medium om al het nieuws goed en heel slecht over te brengen. Ik sta er soms versteld van wat de mensen hier elkaar aandoen en heb soms het gevoel dat een mensen leven hier niets waard is….

Nieuws van 8 uur……
5 minderjarige jongens hebben ingebroken in het huis van een middelbare vrouw….
Na het stelen van al haar geld en bezittingen hebben ze haar een voor een verkracht…alsof dat nog niet genoeg was hebben ze haar daarna vermoord en in stukjes gehakt.
‘t Is toch niet te geloven he? In Kenia slachten ze elkaar af vanwege een politieke kwestie en als we niet oppassen kunnen we hier overvallen worden en vermoorden ze je voor minder dan een tientje. Daarom hebben we nu een echte securityguard in huis genomen…. Afende noemen we hem, een gepensioneerde politieman die nog in de bush heeft gevochten voor Museveni. Hij lijkt wel 90 jaar oud en gebruikt zijn pijl en boog (ja echt waar) en zijn mega mes om ons veilig te houden. De kinderen vinden hem geweldig en ik geloof dat ik deze wel kan vertrouwen ( na mijn vorige securityguard die de jongens alcohol liet drinken en hen vertelde dat hij de dames in mijn huis weleens even zou verkrachten en Maureen bezwangert achter zou laten…..). Kortom het gaat hier z’n gangetje en ik geloof wel dat we een soort van happy family zijn. Voor nu even genoeg kids… Eerst administratie en financieele dingen op een rijtje krijgen want dat is toch wel belangrijk.

Uiteindelijk is het verslag ( natuurlijk) langer geworden maar nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte. Schatten voor allemaal een hele dikke kus uit Uganda en voor degene zonder vakantieplannen…..Er is genoeg plek hier!!!

Welabah
Kimoe