Goede voornemens

Op de valreep …… maar toch nog te laat voor de januari editie ……………….

Een van mijn goede voornemens van de afgelopen twee jaar is weer gaan schrijven op mijn website. Het schijnt dat men het nog steeds leuk vind om over onze avonturen en belevenis-sen te lezen in Oeganda. Ik kreeg zelfs een telefoontje in december van een van de sponsors, of het wel goed met me ging want ik had al zolang niet meer geschreven….. wat ontzettend attent en meelevend, dus hier voor iedereen weer een update uit de bush bush.
Ik zal proberen de verhalen kort te houden en kleine stukjes te schrijven want iedereen heeft het al druk genoeg als ik zo de berichten uit Nederland hoor….

Nou, hier vervelen we ons ook niet hoor. De kinderen, vooral de puber jongens, hebben ons afgelopen jaar goed bezig gehouden. Zo heeft Rosias het 16 jarige buurmeisje bezwangerd en van de week kwam het tienerstel trots hun baby Felix showen bij ons thuis. Een happy end en ze leefden nog lang en gelukkig zal er wel niet inzitten, zo geeft Rosias al toe maar hij erkend zijn kind en is er trots op. Frank en Pinto zijn van school gestuurd. Nadat zelfs een gesprek met de directeur niets meer uithaalde mocht ik ze op komen halen. Veel bezittingen hadden de heren niet meer, ze hadden alles verkocht. Boos, verdrietig, teleurgesteld…. ja dat was ik wel maar ze zitten nou eenmaal niet in de makkelijkste leeftijds fase. Ze zijn naar familie gegaan en konden even in hun eigen soep gaarkoken. Toch gaat het moederhart weer spreken en dus zijn 2 vrienden ze op gaan zoeken. Pinto was inmiddels getrouwd (hier ook wel samenwonen) en denkt er met geen haar op zijn hoofd over om terug naar school te gaan. Hij was ook een beetje vebaasd waarom we hem nog opkwamen zoeken. Hij heeft het helemaal voor elkaar, huisje, boompje, beestje en straks natuurlijk 6 kinderen. Hij heeft onder het mom van “Kim heeft geen schoolgeld betaald” zijn oma voorgelogen en haar land verkocht. Het enige wat we nu nog konden doen is oma ervoor behoeden dat ze straks helemaal niets meer heeft. En dus zijn we naar de lokale burgermeester geweest (deze moet altijd aanwezig zijn en tekenen als er land overdracht wordt gedaan) en hebben gevraagd of hij ervoor kan zorgen dat dit niet meer zal gebeuren. Deze meneer was het helemaal met ons eens en we vertrouwen er maar op dat hij zich aan zijn woord houdt.

Voor de rest is het druk en ik zal niet alle oude koeien uit de sloot halen want dan wordt het een ellenlang verhaal. We gaan gewoon lekker verder in het nieuwe jaar. Een jaar waar we hopelijk weer veel patientjes kunnen verzorgen op de afdeling voor ondervoeding en een jaar waar het landbouw project eindelijk wat zelfstandiger moet gaan draaien.

Mijn droom voor dit jaar: Een nutrition information center/koffietentje beginnen in Kyotera (de dichtstbijzijnde stad). Deze plek moet natuurlijk ook gaan bijdragen aan het verschaffen van informatie over voeding voor de lokale bevolking en geld opbrengen om zo de afdeling draaiende te houden. Ik zie het al helemaal voor me. Over twee jaar krijgen we geen geld meer van het Schotse fonds die op dit moment de boel draaiende houdt in het ziekenhuis (salarissen, rekeningen etc). Het zou geweldig zijn als ik niet op zoek hoef naar nieuwe fondsen omdat je uiteindelijk wilt dat de projecten zelfstandig kunnen draaien. Nou ja, dromen komen soms uit… we zijn al op zoek geweest naar leuke pandjes en wie weet zit er wat bij.

Het wordt het jaar van de kinderen. Nu ze groter en zelfstandiger worden besteed je er niet zoveel tijd meer aan maar dit jaar moeten ze weer even op het prioriteiten lijstje. Zo wil ik voor ieder kind een stuk land kopen. Dat is een goede investering voor de toekomst. Dan hebben ze iets van zichzelf en kunnen daar zelf hun huis laten bouwen en voedsel planten om van te eten. Inmiddels hebben we voor Noe en Betty al een mooi stukje op de kop weten te tikken. Totdat de dames groot genoeg zijn om het zelf te onderhouden plant hun oma daar nu extra voedsel voor al haar kleinkinderen. Voor Frank en Rosah hebben we ook een stuk gekocht dus dat gaat de goede kant op.

Nu de adoptie van Oegandese kinderen door blanken (Mzungu’s) in Oeganda een halt wordt toegeroepen omdat er teveel fraude en illegale adopties hebben plaatsgevonden komt de tijd voor mij om een beslissing te maken. Gelukkig heb ik goed contact met de lokale jeugdzorg en zij proberen de zaak af te handelen voordat de nieuwe regel echt ingaat. Nu ik er zo over moet denken veranderen mijn gedachten continue…
Waarom niet gewoon pleegouder blijven?
Is het wel eerlijk tegenover de kinderen?

Hier in Oeganda is een kind van iedereen. Waarom wil ik dan zo graag dat ze van mij zijn? Kortom, twijfels en onzekerheid. Dit jaar zal het jaar van beslissingen worden en gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken maar gewoon duimen dat alles goed blijft gaan en zo loopt zoals het lopen zal…

Graag wil ik ook elk verhaal afsluiten met een stukje over een van de kinderen die we helpen of hebben geholpen. Vorige week nog stond opeens Paulina van 6 jaar voor mijn neus op de markt. Soms vergeet ik dat we ook die kinderen hebben geholpen in het verleden en het is geweldig om te zien hoe goed het nu met ze gaat en dat komt zeker mede door de fantastische Oegandesen met een heel groot hart en die de zorg van een extra kind op zich nemen.

Dus hierbij het verhaal van Paulina…
Er was eens een baby die achter was gelaten in een ziekenhuis. Daar was op dat moment ook een vrouw die voor een patient zorgde en besloot om dit babietje mee naar huis te nemen. Ze was dolgelukkig met dit kindje maar had niet genoeg middelen om voor het kindje te zorgen. Melk, dekentjes, muskietennet, natuurlijk sleepten we het allemaal mee naar hun huisje nadat de vrouw bij ons aan de deur was geweest met haar verhaal. We gingen regelmatig kijken en zagen dat er zoveel liefde was voor dit kind, daar wordt je blij van. Want van liefde wordt je groot (en natuurlijk van onze pindakaas). Na een half jaar kon het kind mee eten wat de pot schaft dus onze verantwoordelijkheid hield hierbij op, heerlijk. Natuurlijk betaalden we nog weleens een ziekenhuis bezoek of brachten we kleding langs maar het gezin draaide en Paulina was niet heel erg gecharmeerd meer van de bezoekjes van de blanke dame. Dat kan ik me ook wel voorstellen, we zijn soms toch een beetje eng voor kleine kinderen. Nu 6 jaar verder staat ze ineens voor mijn neus op de markt met haar trotse moeder. Ze gaat beginnen op school, geweldig! Wij zorgen voor het uniform en de schoenen want dat is een kleine moeite voor alles wat deze mooie mensen hebben gepresteerd.
Hulde aan Mama Paulina deze keer!
Als er hier lintjes bestonden dan zou zij er zeker een verdienen!