Een ziekenhuis voor ondervoede kinderen

Hallo allemaal,

Zo daar zijn we weer een half jaar later. De tijd vliegt en ik kon mezelf er niet toe zetten om te schrijven. Er is veel gebeurd en schrijven is altijd een zelfreflectie maar ook een emotioneel gebeuren dus het duurde even, maar hier is dan een frisse update vanuit de bananenbomen.
De samenstelling in huis is veranderd, Maureen is terug naar school en op dit moment is Ivan degene die mij helpt met alle huishoudelijke sores. We hebben Ivan gesponsord op de middelbare school, nu hij klaar is wil hij geld verdienen zodat hij uiteindelijk naar de universiteit kan gaan om te studeren.
Eind december hebben we 450 (ééndag) kuikens aangeschaft om een kippenboerderij te beginnen. Julius is bij ons komen wonen om te helpen met dit project. We hebben hem een maand als securityguard gehad en het klikte wel, nadat hij bij een bedrijfsongelukje zijn vingertopjes eraf had geschoten heeft hij het baantje opgezegd en is bij ons ingetrokken. Wat een gedoe zeg, die kuikens hebben 24 uur toezicht nodig. Omdat ze klein zijn hebben ze veel warmte nodig en gaan ze lekker op elkaar zitten om elkaar warm te houden waardoor het onderste kippetje geplet word en stikt. We zetten grote potten met kooltjes neer die hun warmte geven maar die ook een groot gevaar kunnen vormen. De eerste nacht hadden de mannen (Sunday, Ivan en Julius) in huis aangeboden om bij de kipjes te slapen. Prima dan kon ik door-slapen, Om 6 uur ‘s ochtends werd er zachtjes op de deur geklopt Ivan stond te wiebelen op z’n benen en kon nog net zeggen dat het niet helemaal goed ging in het kippenhuis. Als ‘n speer naar het kippenhuis gerend waar Sunday lavenloos op z’n matrasje lag. Koolmonoxidevergiftiging, Julius was ‘s nachts al knock out gegaan en Sunday en Ivan waren er ook slecht aantoe. Het kipppenhuis was zo afgesloten van frisse lucht, dat de giftige rook van de kooltjes de jongens bedwelmde. Gelukkig waren we er op tijd bij maar het feest van slapen bij de kippen was voorbij. Elk uur een van ons eruit om eten, drinken en nieuwe kooltjes te geven, slopend maar nu na 5 maanden hebben we 380 kippen over die elke dag een ei leggen en we dus business kunnen gaan doen. De vraag naar eieren is groot en we hebben een aardig handeltje op kunnen zetten (en… elke dag ei op het menu). De kippen zullen anderhalf jaar zeer productief zijn en dan gaan ze in de verkoop, als het zo door blijft gaan willen we de volgende keer 1000 kippen nemen en dan lokale mensen in dienst nemen om te helpen en een demonstratieboerderij te worden voor de community.

Gesproken over de community, mijn plan om voor hun wat op te zetten breidt zich uit. Over 2 jaar hoop ik mijn huidige woning te hebben omgetoverd tot een ziekenhuis voor ondervoede kinderen gerund door de lokale bevolking. We willen een geitenboerderij beginnen voor het vlees en melk. De mensen kennen hier geen geitenmelk terwijl het ontzettend voedzaam is, dat moeten we even introduceren.
We willen koeien aanschaffen voor melk, een grote bananen-, aardappelen- en andere groentenplantage beginnen zodat we genoeg voedsel voor het ziekenhuis in de buurt hebben. Het opleiden van de lokale bevolking zal wel even duren maar het zou fantastisch zijn als zij dit kunnen gaan runnen want uiteindelijk wil ik toch een keer terug naar Nederland (ja echt!) en wil ik graag een opleiding voor verpleegkundige gaan volgen. Als alles goed loopt zullen Rosah en Babirye met mij meekomen dan zijn ze nog jong en hoop ik dat ze kunnen intergreren en wennen aan een hele nieuwe cultuur en omgeving.

Tijdens mijn verblijf in Nederland (afgelopen april) is het allemaal een beetje op me afgekomen. Normaal gesproken plan ik 6 afspraken op een dag en ren ik van hot naar her. Sorry voor alle mensen die ik niet meer gebeld heb of waar ik niet meer ben langsgeweest. Ik had eindelijk wat tijd voor mezelf en een vriend had aangeboden dat ik zijn huis kon bewonen zolang ik in Nederland was. Wat heerlijk, echt even een plekkie voor mezelf en alleen zijn. Het was ook een hele confrontatie en ik heb over veel dingen nagedacht. Natuurlijk ook over de adoptie… doe ik er echt wel goed aan? Het is een vrij egoistische beslissing, in het begin riep ik “Maar alles is toch beter in Nederland!” Nu ben ik ervan overtuigt dat het niet zo is, ja medisch gezien zeker maar ik merk ook dat we erg materialistisch zijn en nog maar weinig tijd voor elkaar hebben. De kinderen hebben hier alle vrijheid en leven in hun eigen cultuur tussen hun eigen volk. Ze hebben het prima. Moet ik degene zijn die dat gaat verstoren?
Nou ja. genoeg denkmateriaal en dat kwam allemaal wel even op me af en daardoor ik had eigenlijk niet heel veel zin om af te spreken en heb ik ook wat tijd voor mezelf genomen.
Het was ook een hele teleurstelling dat mijn meisjes er niet bij waren. Alles was geregeld en het stond (bijna) vast dat het stel mee naar Nederland zou komen voor een bezoekje. Totdat de meneer van Immigratie de paspoorten niet op tijd klaar had en er met het geld vandoor was gegaan, erg frustrerend. Het hele proces om alle handtekeningen te krijgen voor deze paspoorten was een drama. Altijd maar Ja en Amen zeggen, lief blijven lachen en doen wat men zegt. Er waren dagen bij dat ik zo graag even wilde schreeuwen tegen meneer de politie-officier die me weer eens voor Jan lul had laten kome, maar ja, dan hoef je nooit meer medewerking te verwachten. Ik heb zo’n hekel aan die afhankelijkheid, hier thuis ga je naar het gemeentehuis en alles wordt geregeld (vaak nog binnen een week), hier ben je minstens vier weken bezig met het krijgen van 4 handtekeningen, ach ja we blijven doorgaan.

Met de kinderen gaat het allemaal goed. Frank is heerlijk aan het puberen en wil graag volgend jaar naar Boardingschool (daar blijft hij slapen en komt dan in de vakanties thuis). Hij wilde zijn familie gaan bezoeken dus wij hop op de brommer naar zijn dorp. Zijn opa en tante herkenden hem niet meer. Hij stond erbij als een verlegen jongetje en na 10 minuten wilde hij weer naar huis. Prima, ik was al beretrots op die jongen dat hij het thuisfront wilde bezoeken. Tijdens mijn verblijf in Holland is hij een week bij zijn familie geweest en heeft hij sinds 3 jaar ook zijn vader weer gezien. Ik had verwacht dat het een behoorlijke shock zou achterlaten maar wat blijkt, Frank is er ok mee en hij heeft er geen moeite mee om contact te hebben met zijn vader (die hem in de brand heeft gestoken). Ik hoop dat dat zo blijft want we stimuleren het wel om contact te hebben met familieleden van de kinderen.
Zo stond ook de moeder van Babirye van de week voor de deur. Na drie jaar kwam ze haar kind halen, ik werd even gek… Maar begreep daarna wel dat deze dame niet zomaar haar kind mee kan nemen. De lokale burgermeester kwam te hulp en ook de oma van Rosah kwam assisteren bij het gesprek. Ja we zijn nog steeds in Afrika en alles is mogelijk hier.
Hier even kort een mogelijkheid waarom Babi opgehaald werd. Babirye is een van een tweeling. Haar tweelingzusje is overleden door ondervoeding en haar jongste broertje is door de moeder in het toilet gegooid en daarna overleden. Tweelingen kunnen vloeken uitspreken over familieleden die hun slecht gedaan hebben. De moeder van Babi kwam met het verhaal dat zij problemen heeft, niets lukt meer in haar leven en zelfs met koken brandt alles aan. Normaal gesproken moeten er dan verschillende rituelen worden uitgevoerd op een kind en dat kan zelfs zover gaan dat het kind geofferd moet worden. Kortom we vreesden voor Babirye’s veiligheid en ja ik hou ook heel veel van dat meisje en ik wil haar niet zomaar kwijt raken. Toch, zij is haar biologische moeder en ik geloof dat iedereen een tweede kans verdient. De lokale burgermeester was bemiddelaar en vertelde de moeder dat ze Babi niet zomaar mee kan nemen en dat er andere (kruiden) middelen zijn om van haar problemen af te komen.
De mensen die bij het gesprek aanwezig waren vertelden me dat ze een mooi stukje acteerwerk had neergezet en dat ze puur uit eigen belang het kind komt halen en niet om Babirye een goede toekomst te geven. Ze heeft Babirye wel gezien en Babi weet dat Nalongo ook haar moeder is, daar zijn we open over, maar je kan een kind niet dwingen om op commando “lief, leuk en aardig” te zijn tegenover iemand die ze amper kent. Ik vind het een moeilijke situatie (ik heb nooit iemand zijn kind af willen pakken) en sta er met een dubbel gevoel in, ze is haar biologische moeder maar wat gaat er gebeuren met Babirye als de moeder slechte bedoelingen heeft en kan ze het financieel aan? Op dit moment sta ik in mijn recht en ben ik op papier de “legal guardian”. Natuurlijk hoop ik dat Babirye bij ons kan blijven maar aan de andere kant vind ik dat een vrij egoistische gedachte… Ik hou jullie op de hoogte.

Saige heeft het helemaal naar zijn zin op zijn nieuwe school. Hij heeft zijn 3kg suiker (bedoeld voor 3 maanden) al binnen twee weken opgepeuzeld en verkoopt al zijn andere lekkernijen aan zijn klasgenoten. Hij wordt groot en ik ben heel blij dat hij meedraait met het sociale gebeuren op school. Hij is de slechtste van de klas maar dat kan me niets schelen, zolang hij maar sociaal mee kan doen. Hij is toch wel zwaar getraumatiseerd en ik vond het eng om hem los te laten maar hij vermaakt zich en gedraagt zich als een goedgemanierd jongetje als we de juf mogen geloven.
Rosah is een enorme dondersteen maar krijgt steeds meer lieve trekjes. Bij Rosah is afgelopen maart tuberculose geconstateerd. Ik schrok ervan maar was blij dat we eindelijk een diagnose hadden voor al die hoestbuien en haar slechte trek. Ze moet
8 maanden aan de medicijnen, het gaat al stukken beter en ze hoest veel minder.
Het is een klein, pittig meisje die iedereen thuis wel even laat weten wie er de baas is, haar favoriete plekje op dit moment de garage die fungeert als “naughty corner”, hoera voor de supernanny!

Nog elke dag waardeer ik dat ik hier mag wonen en dat ik mijn droom mag leven. Natuurlijk is het soms moeilijk maar dit werk geeft veel voldoening en het is ongelooflijk hoe je hier met kleine dingen de mensen kan helpen en hoe dankbaar ze daarvoor zijn. Er zijn nog vele andere verhalen te vertellen over de afgelopen 6 maanden, die bewaar ik voor mijn volgende verslag.

Bedankt voor alle steun op welke manier ook!

Geniet van elke dag en waardeer de kleine dingen die je gelukkig kunnen maken……