Een onverwachte nachtdienst

Een onverwachte nachtdienst zorgt ervoor dat ik weer in de gelegenheid kom om te schrijven. Elke dag spelen er verhalen om te vertellen door mijn hoofd maar de tijd vliegt en verhalen vervagen……
Esther, ons patiëntje van 5 jaar, gaat op dit moment niet lekker. Ik schiet dan gelijk in de stress want de afgelopen twee weken hebben we twee patiëntjes verloren waarvan ik had gedacht dat ze wel beter zouden worden. Zulke gebeurtenissen zetten me aan het denken, zal ik nog met de afdeling doorgaan, zijn we te onervaren en is dat mede oorzaak waardoor toch over het algemeen teveel patiëntjes (naar mijn mening) overlijden? Ik word daar een beetje moedeloos van en ik merk ook ongemotiveerd. Ik heb even geen doorzettingsvermogen en heb een wondertje nodig om in te zien dat de afdeling wel duidelijk zin heeft en dat we ook echt helpen.
Esther, heeft ernstige oedeem (tekort aan proteïne waardoor het hele lijf opzwelt), haar huid staat zo strak dat het scheurt waardoor open wonden ontstaan waardoor weer sneller infecties optreden, ze heeft heftige diarree waardoor de kans op uitdroging erg groot is en levensgevaarlijk en ze heeft geen eetlust wat het niet makkelijker maakt om haar te voeden en dus krijgt ze nu sonde voeding. Potverdorie, en kind van 5 hoeft helemaal niet ondervoedt te zijn, het is soms zo frustrerend en het enige wat we kunnen doen is voeden en medicatie geven. Er zijn natuurlijk ook andere factoren waardoor haar lijf op dit moment zo zwak is maar door gebrek aan onderzoek, kennis en de juiste uitrusting weten we daar nooit het fijne van en wordt er soms maar een beetje gegokt. Gek word ik er soms van… wij zijn altijd op zoek naar antwoorden. “Hoe kan het dat opeens het lijf zwakker wordt, hoe kan het dat haar eetlust verdwijnt, hoe kan het dat ze ernstige diarree heeft”? Met onze westerse, geavanceerde technologie kan er zoveel uitgezocht en uitgelegd worden, hier is het vaak Gods wil en daar mag je het mee doen. Bah, ik voel me altijd schuldig voor de dood van een patiënt en zoek vaak de schuld bij de behandeling, toezicht of medicatie maar moet me er soms ook bij neerleggen dat patiëntjes soms te ziek binnenkomen en niet te redden zijn.
Maar voor Esther ga ik mijn best doen, laat haar even het wondertje zijn waardoor ik weer een schop onder mijn kont krijg en inzie dat we het wel kunnen. Dat we haar over 3 maanden thuis bezoeken en Esther ons begroet met een glimlach… wat zou dat mooi zijn.