Een nachtdienst in het ziekenhuis

Zo, voor het eerst een nachtdienst in het ziekenhuis. Helaas hebben we nog niet genoeg personeel en dus moet je soms even zelf inspringen. De diensten duren hier 12 uur dus genoeg tijd om even de administratie, sociale contacten en website bij te werken Op dit moment liggen er drie patientje op de afdeling voor ondervoeding. Vorige maand hebben we een grote meeting georganiseerd met lokale klinieken en ziekenhuizen in de buurt om het project te promoten en nu druppelen de patientjes langzaam binnen en zijn we echt van start gegaan. Spannend, frusterend, ontroerend en tijdrovend maar zeker de moeite waard. Op dit moment liggen er drie verzorgers heerlijk te ronken en om de zoveel uur maak ik ze wakker om te voeden. We slapen met het licht aan, gelukkig is er stroom vanacht anders is het echt aarde donker. Blijkbaar durven ze toch niet, zelfs met licht, die paar meter naar de wc buiten te lopen en wordt er gewoon in een teiltje voor mijn neus gepiest. Laten we het dus maar niet hebben over de hygiene hier…!
Grace krijgt over tien minuten een klein beetje pap. Ze ligt al 6 weken in het ziekenhuis en al weet ik dat het niet goed is om je te hechten, ze heeft een special plekje. Uitgemergeld en helemaal uitgedroogd kwam dit hummeltje van een jaar met haar lieve oma naar het ziekenhuis. Moeders had haar die dag gedropt bij oma en was ‘m gepeerd. Zo’n zwak kindje is moeilijk te behandelen, nog geen 4 kilo maar blijkbaar een hele sterke wil. We zijn nu al 6 weken aan het pappen en nathouden en elke keer als het weer wat beter gaat, dan is dat maar voor even. Ze heeft geen reserves en nu het gebleken is, dat ze ook HIV-positief is, wordt het een zware klus voor dit kleine meisje om de heftige medicatie te accepteren en weer een levendig en blij kind te worden.
Ook al zijn we nog in de begin fase van dit project, ik denk dat het een grote kans heeft van slagen, al vraag ik me soms af, dat als ik morgen het loodje zou leggen, of het project de volgende dag nog draait, want wie zit er nou te wachten op zo’n Mzungu die graag wil dat je op tijd op je werk bent, communiceert als er gecommuniceerd moet en niet enthousiast kan zijn als je drie dagen voor vertrek meldt dat je een andere baan hebt maar of je dan toch stiekem part time mag blijven werken? Soms wordt ik er zooooooo moe van, maar ja… niets gaat zonder slag of stoot dus vooral positief blijven en weten dat het ooit een keer goed komt.
Niet te vergeten je aanpassen aan de cultuur en dus geen haast hebben, niet teveel verwachten, blij zijn als je van de 4 dingen op je “to do” lijstje voor vandaag er eentje hebt kunnen verwezelijken, je lekker nog een keer omdraaien in bed als je de regen op de golfplaten hoort kletteren en eigenlijk weet dat het tijd is voor de kids (en dus ook jezelf) om op te staan maar ook weten dat geen enkele leraar zich door de regen waagt (want dan smelten ze) en dus gerust zonder schuldgevoel nog een uurtje langer kan blijven liggen zonder dat de school of jij je er druk om maakt, ja het regenseizoen heeft zeker zijn voordelen 🙂
Heb opeens trek in een bruin broodje kaas, waar komt die gedachte nou weer vandaan? Waarschijnlijk droom ik daar regelmatig van maar omdat ik nu wakker moet blijven voel ik letterlijk de drang naar een lekker pistoletje oude kaas. Nog twee maanden wachten en dan kan ik de Albert Heijn plunderen en naar hartelust alle heerlijkheden naar binnen werken tijdens gezellige afspraken met jan en alleman. De meiden komen dit jaar niet mee, te duur en ze missen teveel van school. Graag willen ze volgend jaar Sinterklaas zien en Kerst beleven in Nederland. Wie weet komen we dan de kou opzoeken.
De jongens Pinto en Frank zitten in groep 8 en dat is een belangrijk jaar… Citotoets en heel die rataplan. Hier is presteren heel belangrijk en dat legt een grote druk op de kinderen. Nou hoeven ze van mij ook weer niet het bijltje erbij neer te gooien maar het programma is erg zwaar. Om 5 uur het bed uit en leren tot ‘s avonds 8 uur. Natuurlijk hebben ze wel pauze en wat relaxtijd maar eigenlijk niet genoeg. Het schoolsysteem in Oeganda bevat heel veel lesmateriaal, stof wat ik pas in de 3-Havo voorgeschoteld kreeg. Het is vooral stampen, stampen, stampen en hopen dat er wat blijft hangen. Frank voetbalt liever dan dat ie in de klas zit en het is moeilijk om hem te stimuleren en wijs te maken dat het belangrijk is voor zijn toekomst. Pinto gaat goed vooruit, is serieus en heeft potentie om naar een goede middelbare school te gaan, dus duimen en maar het beste ervan hopen. De heren zijn nou eenmaal in hun puberteit en hebben andere intresses dan leren. Van Saige weten we dat hij nooit hoog met cijfers zal presteren maar sociaal gaat hij er erg goed op vooruit en de juf is tevreden, dus wij ook. Tegenwoordig heeft hij zelfs wat vriendjes en dat is bijzonder voor Saige want delen en spelen met een ander zat er een lange tijd niet in. Het ziet er nu naar uit dat hij goed in z’n vel zit en dus ook wat socialer is. We zullen het zien, met pasen komen ze allemaal even thuis, volle bak, gezellig.
Pas mijn tas met laptop op de hoedenplank in de taxi laten liggen. Ik was nog wel zo blij met de taxichauffeur die een normale snelheid aanhield en de auto niet vol had gestampt met nog 10 passagiers (we zaten maar met z’n vijven, luxe hier). Helaas was ik te voorbarig, na 10 minuten stopten we (natuurlijk) toch om de auto als nog vol te stouwen en reden we full speed richting Masaka. Eindelijk verlost van mijn “acute trombose” houding en onderweg naar de plek van bestemming realiseerde ik dat ik mijn tas in de taxi had laten liggen. In volle vaart op de brommer richting taxipark om de taxi te zoeken met hopelijk mijn tas nog op dezelfde plek. Helaas, geen taxi, geen tas. Nou zijn er heel wat taxistandplaatsen en mannetjes die al die taxi’s in de gaten houden en bonnetjes geven dus geen nood aan de man. Volgens een van die mannetjes zou de bewustte taxi gevonden gaan worden. Ik kreeg een prachtig plekje op een bankje in de schaduw, was het onderwerp van gesprek en vele taxichauffeurs waren in rep en roer om de taxi te zoeken. En ja hoor, na een uurtje of anderhalf wachten kwam daar de taxi aanrijden… met mijn tas op de hoedenplank. Wat een service! Daar kan de NS klantenservice nog wat van leren… al moet ik nu wel met de reputatie van ‘de Mzungu die haar tas vergeten was’ leven en daar word ik regelmatig aan herinnerd als ik weer in een taxi stap (ons kent ons).
Op het land wordt heel hard gewerkt, de mais is geplant en nu nog 450 koffiebomen en 40 kg pinda’s de grond in. Het is heerlijk om 3 dagen in de week fysiek bezig te zijn en we hebben vandaag onze eerste oogst naar de maismolen gebracht. Een aantal zakken meel voor de kinderen en verzorgers in het ziekenhuis om van te eten en de rest voor de verkoop om weer nieuwe zaden van te kopen of om workshops te organiseren. Ongelooflijk hoe hard de vrouwen werken en hoe sterk ze zijn fysiek, ja… ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoeveel respect ik heb voor de dames. Ben bezig met een aanvraag bij de Nederlandse ambassade voor een pindakaas project… ja… wie is er niet groot mee geworden? Ik hoop dat we ‘t gaan redden, tussen alle andere aanvragen, maar het zou fantastisch zijn als de lokale vrouw leert om een lokale voedzame pindakaas te maken, waardoor ondervoeding voorkomen kan worden of waarmee we ondervoede kinderen een boost kunnen geven, zodat de situatie niet verslechtert…. duimen dus!
Ja, voor de rest eigenlijk niet meer zoveel te melden… er heeft een gezinsuitbreiding plaatsgevonden met 6 puppies en 7 biggen. Het leven blijft een groot avontuur hier en ik probeer er elke dag weer van te genieten…

Liefs Kim