35 pubers op bezoek

Het is april, april betekent naar Nederland vliegen en Koninginnedag vieren. Een dag waar ik altijd naar uitkijk, gezellig kettingen verkopen op de Hoogstraat en daarna naar de haven voor de nodige wijntjes en oud bekenden tegenkomen. Dit jaar helaas geen Koninginnedag in Holland. Ik kreeg eind maart eindelijk te horen dat mijn werkvergunning is verlengd. De autoriteiten hebben besloten de werkvergunningen van vele mensen niet te verlengen, dit omdat ze willen dat er meer werkgelegenheid wordt gecreëerd voor de lokale bevolking. Heel logisch en daar ben ik het mee eens, maar ik doe geen business in Oeganda en werk op vrijwillige basis en deze maatregel geldt vooral voor Indiers en Chinezen die hier zaken doen. Kortom het systeem was druk met mensen weigeren en naar huis sturen en na driekwart jaar kwam dan alsnog het verlossende telefoontje. Dat zegt niet dat ik mijn paspoort al in handen heb. Iemand van het parlement helpt mij met deze zaken en daar ben ik heel blij om, alleen deze man is natuurlijk ook heel druk met allemaal parlementszaken, dus geduld hebben. Ik hoop deze week weer de trotse eigenaar te zijn van mijn eigen paspoort met een werkvergunning voor de komende 3jaar. Joepie, ik kan blijven en het project voortzetten, altijd weer een opluchting en ik kan gaan uitkijken om naar Nederland te komen…..met de meiden!!!

Deze week is druk met het verkrijgen van alle handtekeningen en documenten. Maandag richting Nederlandse ambassade in Kampala voor de visum aanvragen en dan duimen…..ik vind het allemaal spannend en hoop dat het gaat lukken.
In de tussentijd komen er nog 35 pubers op bezoek uit Holland. Worldmapping is een organisatie die groepen jongeren begeleid naar landen zoals Oeganda, Malawi of Zuid Afrika om daar vrijwilligerswerk in combinatie met reizen te gaan doen. Vorig jaar zijn er al twee groepen bij ons thuis langsgeweest, heel gezellig en deze kinderen hebben weer een hele andere, verfrissende kijk op de dingen die zich hier afspelen.

Kippen met kerst de deur uit, alle kinderen begin februari weer naar school. Na een lange kerstvakantie (3maanden) was het me daar toch heerlijk rustig toen iedereen de deur uit was, schoolgeld was betaald en alle andere benodigdheden die hier nodig zijn om te studeren waren geregeld. Bepakt en bezakt brachten we ze allemaal naar school waar sommigen voor de komende 3 maanden wonen (boardingschool) Rosah en Betty, de twee kleintjes die tot nu toe nog thuis waren zijn ook naar school, dus het werd echt stil thuis. Ik hoef niet te bedenken wat we tussen de middag eten en geen billen meer af te vegen.
Genoeg tijd om aan het ondervoede kinderen project te besteden en het stuk land dat we hebben gekocht plantklaar te maken. Dit doe ik natuurlijk niet allemaal in mijn eentje, ik heb een fijne groep mensen die ik kan vertrouwen en waar ik mee kan samenwerken. Natuurlijk gaat het op z’n Afrikaans wat menig frustratie teweeg brengt, maar zo langzaam aan gaan we vooruit.

Regelmatig staan er moeders aan de deur met ondervoede/zieke kinderen. Maakt niet uit welk tijdstip of welke dag, hun kind is ziek en ze hebben hulp nodig. Om te voorkomen dat iedereen maar aan komt waaien wanneer het hun uitkomt gaan we proberen samen te werken met de lokale klinieken in de buurt. Als er ondervoeding wordt geconstateerd dan noteren zij de gegevens en wij gaan dan op zoek naar de familie.

Samenwerken dat moeten we gaan doen, want mijn hoofd zit bomvol ideeen, dingen te doen, administratieve rompslomp en andere zorgen en ik kan het niet allemaal alleen regelen daar ben ik wel achter gekomen. Een paar weken toch wel wat flinke dipmomenten gehad en me alleen gevoeld en afgevraagd wat ik hier toch in hemelsnaam aan het doen ben. Even de weg kwijt zijn en overal een hekel aan hebben. Geen zin hebben om iets te doen of uberhaupt iemand te zien. Klinkt als opkomende burn out/depressie en dat kunnen we er niet bij hebben. Ik moet dingen uit handen gaan geven. Help, een controlfreak als ik vind dat doodeng. Kim, de Oegandesen zullen nooit het werk doen op de manier en de snelheid die jij graag zou willen zien maar geef ze een kans en laat ze het op hun manier doen, het komt allemaal goed… Ja, op een gegeven moment wil ik toch terug naar Nederland en dan zou het fijn zijn als het project blijft draaien, dus schouders eronder en op zoek naar lokale mensen die willen bijdragen in de verbetering van hun community.

Ik ben bezig om een rapport te maken voor het fonds uit Schotland die ons de donatie heeft gegeven voor het project. Als ik ergens niet voor geboren ben zijn het dat soort administratieve gedoetjes wel en ik heb zo’n hekel aan die computer. In november kregen we bezoek uit Schotland, ik was best nerveus en had nog snel van alles in mekaar geflanst. Er werd uiteindelijk nergens om gevraagd en er was begrip voor het feit dat nog niet alles op orde was, omdat we ons in het beginstadium bevinden.

Ik hoop dat bij iedereen de kerstpost uit Oeganda door de brievenbus is gekomen en dat de kerstengel in de boom heeft mogen hangen. Ik heb niet alle kerstkaarten op tijd afgekregen en ben nog bezig het karweitje af te schrijven. Zoals velen van jullie gezien hebben op de foto, is onze bus klaar om over de Oegandese dirtroads te sjezen. Ik heb al een aantal keer in de Bolide gereden en moet nog wel wennen aan het rijgedrag van de Oegandesen. De grote bussen scheuren langs je heen en als je niet uitkijkt ram je zo een brommer of een fiets in de berm. Saige is dolblij met de bus,hij kan naar hartelust de bus schoonpoetsen en is dan helemaal in z’n element. We zijn zelfs een paar dagen op vakantie geweest, welgeteld drie en we doen het nooit meer…………
Op naar de Sse eilanden, ‘s ochtends vroeg de bus inladen met alle tassen (lijkt wel of we een half jaar weggingen) kinderen, tenten en andere zooi. Om half 12 op de boot richting eiland, mooi overtochtje, eenmaal aangekomen op de campsite kregen we commentaar… ”Gaan we hier slapen? In tenten? Nou ik wou dat ik was thuisgebleven… Zo… sfeer verziekt, nog twee dagen te gaan. Het hele gezin op tijd eten geven en voorschotelen wat ze lekker vinden is bijna onmogelijk op een eiland waar geen stroom is en waar maar 3 dingen op de menu kaart staan, het was pappen en nathouden dus. Heerlijk gezwommen in water (Lake Victoria) met allemaal bilharzia larfjes die lekker in je lichaam kruipen op een onbewaakt moment. In de toekomst kunnen die larfjes ernstige klachten veroorzaken in de organen dus binnenkort maar even testen en waarschijnlijk aan de medicatie aangezien het hele spul bijna drie dagen in het water heeft gelegen (inclusief mezelf)! Na dag drie hadden we allemaal wel een keer ruzie gehad of werd er helemaal niet meer gepraat, hoogste tijd voor de terugtocht. We hadden net zo goed een dag bij het zwembad kunnen spenderen met lokaal eten (op tijd), geen enge larfjes in het water en maar een uurtje rijden van huis.

Had een hoop frustratie gescheeld maar ik heb nu wel heel veel respect voor mijn ouders die met deze afschuwelijke puber zaten opgescheept in hun zomervakantie en die hun soms tot waanzin dreef en een ritje terug naar Vlaardingen om mij daar te droppen en zelf nog een beetje te kunnen genieten van een welverdiende vakantie. Pa en ma …respect!!!

Ja jeetje er is nog zoveel te schrijven. Zoveel mooie verhalen over zieke kinderen die na twee weken niet meer te herkennen zijn omdat ze zo zijn opgeknapt. Het geeft zo’n heerlijk gevoel te kunnen helpen en om verandering te zien. Elke dag is weer een avontuur en het gaat soms niet in de koude kleren zitten maar het positieve overheerst nog altijd en dus blijven we nog even.

Hopelijk tot snel in Nederland!!!