Wat betekent “Bivamuntuyo”?

Druk, druk, druk…………………..

Het ziet ernaaruit dat de komende updates vooral ‘s nachts worden geschreven. Dat is blijkbaar de enige tijd om in alle rust te schrijven en zo kom ik ook de nachtdienst weer produktief door. Tata Simon (vader van Simon) ligt luidt te snurken en Charles geeft regelmatig een jengel maar over het algemeen is het een rustige nacht.
Eigenlijk sinds ik ben teruggekomen uit Nederland is het druk geweest. Nederland was heerlijk, fijn om iedereen te zien, op de bruiloft van een vriendinnetje te zijn, babies van vriendinnen eindelijk te kunnen knuffelen en weer even bij te tanken.
Bij terugkomst in Oeganda was mijn vriendin Kim uit Kampala mijn buurvrouw geworden in de bush en stond worldmapping op de stoep. Werk aan de winkel dus…
De garage moest verbouwd worden tot eetzaal en de slaapzalen (omgebouwd kippenhok) moesten (natuurlijk) op het laatste moment nog worden geschilderd en ingeruimd. Een week later 22 jongeren uit Nederland die het hele huis in beslag nemen en een beetje komen proeven van het leven in de bush. Eerste schrik is vaak al de latrine, gat in de grond, ook wel een toilet hier genoemd. Wat me opvalt is dat velen met het idee komen dat het hier allemaal zielig en arm is, logisch want dat is wat we zien op de tv. Ik hoop dat de worldappers, na twee weken Oeganda ontdekken. naar huis gaan met een hele mooie ervaring en met een positiever beeld van Oeganda, want het gaat over het algemeen heel goed met het land en ook met ons kleine project proberen we bij te dragen aan betere leefomstandigheden voor de lokale mensen maar uiteindelijk moeten de mensen het hier zelf doen en dat kunnen ze!

Kortom een aantal weken een gezellige chaos thuis waarbij nul tijd is voor opruimen of aandacht voor kids en hondjes maar die kregen ze wel genoeg van de worldmappers. In het ziekenhuis gaat het ook redelijk goed. Het was erg fijn dat de “mini-afdeling” gewoon doordraaide toen ik in Nederland was. Ok, het ging natuurlijk niet altijd zoals graag gewenst maar het personeel heeft z’n best gedaan en het was fijn dat het ook draaide zonder mijn aanwezigheid. Afgelopen week wel even een rotweek gehad. Als er dan een zwaar patientje binnenkomt en die haalt het uiteindelijk niet, ja… dan baal ik. En dat wil verpleegkundige worden, nou dan moet je wel tegen een stootje kunnen, dus ik heb nog een lange weg te gaan. Het is vooral frustratie, de manier waarop het personeel hier met noodgevallen omgaat en vooral hoe lui het personeel kan zijn.

Op het land gaat het goed maar er moet nodig regen vallen. Onze watertanks thuis zijn bijna leeg en dus moeten we het watergebruik minimaliseren wat niet makkelijk is nu tijdens de vakantietijd alle kids thuis zijn. Allemaal badderen, kleding wassen en eten koken, uiteindelijk verbruik je een hoop water. Op het land zijn we nu bezig om zoveel mogelijk watervoorzieningen te installeren zodat als de regen valt we alles op kunnen vangen en bewaren voor het droge seizoen. Binnenkort een jubileum van het project. De vrouwen hebben de naam Bivamuntuyo gekozen wat betekent “ Het komt van zweet” wat ook wel klopt, want deze vrouwen werken zich 3 dagen in de week in het zweet om het project te laten slagen.
Het is mooi om een deel van zo’n team uit te mogen maken. Altijd een glimlach of een vriendelijk woord van de dames en je ziet dat het gezin profiteert van het geld wat ze verdienen voor het werk. Binnenkort een 1-jarig jubileum. We hopen de vrouwen mee te nemen naar een demonstratieboerderij en naar een workshop zeep maken, wat ze erg graag willen leren.

Voor de rest eigenlijk weinig nieuws te melden. Kim en ik zijn een blog begonnen want niet iedereen zit te wachten op die ellenlange verhalen van mij op mijn website en daar staan dan regelmatiger avonturen in Oeganda op. Kijk op http//:kimkimblog.tumblr.org

Truste