Regen, regen en nog meer regen….

In Kampala op dit moment waar het regent, regent en regent. Het verkeer is totaal ontregeld en ik heb net 2 uur in een taxi gezeten om van de ene plek naar de andere te komen, wat een half uurtje had moeten duren, maar we zijn nou eenmaal in Afrika en dus gaat het nooit zoals verwacht. Er was een droogte voorspeld tot eind mei en daar schrok ik wel van. Vele mensen lijden onder de droogte, de voedselprijzen stijgen en als de oogst mislukt zal het voor velen een zware periode worden. Maar nadat het bericht was verspreid begon het direct te regenen en met regen zijn we blij. De plantjes groeien weer en de plantages hadden heel wat water nodig om ons weer van nieuwe bananen, bonen, ananassen en aardappelen te voorzien. De watertanks zijn weer vol, de mensen zijn weer hun tuintjes aan het harken en de koetjes hebben vers gras, heel fijn.

Oh mensen wat gaat de tijd snel, bijna tijd om naar Nederland te komen. Ook deze keer weer zonder mijn meisjes. De paspoorten kwestie is nog steeds niet over en je zou bijna het bijltje erbij neergooien na al die frustraties en energieverspilling maar we blijven geduld hebben…

Het gaat goed met de familie, de kipjes, de varkens, de hondjes en de poezen. Ik ben druk bezig met de plannen voor het ondervoedde kinderen project en denk dat we na mijn bezoekje aan Nederland van start kunnen gaan. Twee lokale verpleegkundigen zullen een training gaan doen in het ziekenhuis waar ze al een afdeling hebben voor ondervoedde kinderen. Mijn vriendin Kirsty uit Schotland gaat een proposal schrijven en hoopt daarmee genoeg geld binnen te halen. dat we de komende drie jaar vooruit kunnen. Ik heb er enorme zin in en weet zeker dat het project goed zal lopen. Er zijn veel ondervoedde kinderen, vooral kinderen met HIV die geen gevarieerd dieet hebben gaan snel achteruit, moeders zijn ongeschoold en hebben er soms geen idee van hoe je een kind moet voeden.

We zijn al begonnen met de housevisits. Een kindje van 3 maanden die 3 kilo weegt, moeder (19) kan geen borstvoeding geven, vader natuurlijk nergens te vinden. Elke week gaan we langs om het kind te wegen en om advies te geven, melk te brengen, kleertjes en andere materialen. Na 4 weken is er een duidelijke vooruitgang en kunnen we beginnen met trainen zodat de moeder goed voor haar kind kan zorgen. Er zijn ook 3 kleine ventjes met enorm opgezette buiken, dit komt omdat ze te weinig eten en als ze eten, eten ze altijd hetzelfde. Het moedertje verdient 3 euro per maand met het verkopen van matten en kan zich geen extra’s permiteren laatststaan medische zorg. De heren (7, 5 en 3 jaar) zien er ongezond uit en hoesten er lekker op los. Het is niet makkelijk om zo’n gezin te helpen, omdat je wilt dat ze het met hun eigen (lokale) middelen doen maar op dit moment zijn er veel vitaminen, proteïne en koolhydraten nodig om ze te laten groeien. Dit alles doen we heerlijk op de brommer (met Roni onze vaste chauffeur), tussen de bananenbomen door, de kinderen die onderweg “mzungu, mzungu” schreeuwen, de vele vogels en het prachtige landschap (vooral aan het eind van de middag met een ondergaande roze zon) onderweg met een missie, wat voelt dat fijn dat je anderen mag en kan helpen en wat is het geweldig om te zien, dat er ook echt een verandering plaatsvind.

Afgelopen movember Spaanse vrienden over de vloer gehad die een hoop gezelligheid brachten en een hoop hulp. Fietsen die gerepareerd moesten worden, dakgootjes werden aangelegd, varkenshuizen gebouwd, lekker gekookt en veel gedronken. Zo fijn om wat hulp in huis te hebben. In die periode hebben we ook een kinderkamp gehad. Alle kinderen van de gezinnen die we helpen komen een weekendje popcorn eten, oudhollandse spelletjes spelen en even genieten van kind zijn. Was erg gezellig en alle kinderen gingen met een zelfbeschilderd krukje op zondag voldaan naar huis. De Spanjaarden kwamen met een camera van de Spaanse televisie. Het schijnt dat het programma 2 weken geleden is uitgezonden in Spanje en ik heb al aardig wat reacties gehad…. ben dus nu beroemd in Spanje!

Kerst hebben we bij ons gevierd dit jaar, volle bak… oma met haar hele gezin (zo’n 10 man), Jeroen met aanhang en dus hadden we de garage weer omgebouwd tot eetkamer en hebben we heerlijk aangebrande rijst en kleefpasta gegeten. Mocht de pret niet drukken. Kerst met een heerlijk zonnetje, vrienden en familie om je heen. Al verlang ik soms wel eens naar zo’n witte, koude winterdag met een strak blauwe hemel… maar dan 1 dagje daarna weer zonneschijn.

Het is druk en ik wil soms even wat tijd voor mezelf. Zo dachten nog twee anders vriendinnen en zo zijn we begonnen met yoga. Ik (bijna) elke dag op de heuvel (met schitterend uitzicht) met een dvd’tje de downward dog aan het oefenen en als ik in Kampala ben een lesje. We hebben een leraar aan de haak geslagen die ons één keer in de maand privéles wil geven. Heerlijk, 3 uurtjes je uit de naad yogaen en daarna weer met een hoop energie het dagelijks leven in. Ik mis het dansen, yoga is een goede vervanging en het maakt je bewust van je lichaam en geest. Ja, de 30-crisis vervaagd langzaam en ik krijg wat meer rust in mijn kont.

Alles gaat z’n gangetje hier. Babirye, Rosah en Betty zijn drie mooie dames waar je urenlang van kan genieten, Frank doet het goed op boardingschool en heeft het naar z’n zin. Saige gaat wat minder en heeft duidelijk professionele hulp nodig. Resty en Betty wonen niet meer bij ons… lang verhaal… we hebben nog wel contact en het gaat niet goed met Resty. We proberen een oplossing voor de situatie te zoeken, maar die is niet zo makkelijk te vinden. Sunday woont in Kampala en doet een cursus webdesign, het werkte gewoon niet meer tussen ons maar we hebben nog wel regelmatig contact. Afgelopen week een kuikendrama gehad. We hadden net 550 nieuwe kuikens ontvangen en binnen een uur waren er 250 dood. Waarschijnlijk vanwege stress en oververhitting, maar ik was totaal in paniek toen ik ze een voor een het loodje zag leggen. Op dit moment 300 nieuwe kuikens aangeschaft en dat betekent slapeloze nachten maar dat heb ik er graag voor over, als ze over 4 maanden maar heel veel eieren gaan leggen.

De periode voordat ik vertrek is altijd emotioneel en chaotisch. Veel zin om mijn Hollandse vrienden en familie te zien, weinig zin in rennen, hollen, vliegen en mijn gezin hier achter te laten. Ik vlieg via Caïro maar op dit moment gaan er geen vluchten die kant op. Natuurlijk breng ik een hoop kettingen mee en kom gezellig bij iedereen theetjes drinken en bijkletsen.

Tot snel!
Kim