Olyatya

Olyatya,

Eindelijk een berichtje uit Afrika. Ik ben veilig aangekomen en voel me hier helemaal op mijn gemak. Dit is wat ik jaren heb gewild en eindelijk ben ik er dan. Na een bijna 10 uur durende vlucht naar Uganda kwam ik ’s ochtends om 6 uur aan. Daar stonden Dominique en Ryon (andere vrijwillliger) op mij te wachten met een handgeschreven bordje. Na de kennismaking stapten we in een taxi (auto), om vervolgens 10 minuten laten in de volgende taxibus te stappen. Een volgepropt volkswagenbusje waar je acuut trombose van zou krijgen zo weinig ruimte, maar we propten ons er gewoon bij en gingen op weg naar Kampala (de hoofdstad).

Onderweg uitgestapt om bij iemand langs te gaan en te regelen dat we ’s middags met de schoolbus naar St Paul Kaaso mee konden rijden. Daarna op een bodaboda gestapt (scooter) die tussen het verkeer doorscheurde om ons Mazoukoes (witte mensen) in de hoofdstad te brengen. Mijn benen zitten er gelukkig nog aan, het verkeer is nogal; chaotisch hier, maar de bestuurder (waarschijnlijk nog geen 16 jaar) reed ons behendig door alle mini kiertjes tussen vrachtwagens en weet ik allemaal wel niet.

Rond 8 uur aangekomen in Kampala. Het ziet er allemaal erg armzalig uit, maar ondanks de armoe zijn de mensen over het algemeen gelukkig.
Ze zijn vrolijk en erg behulpzaam. Geld gewisseld en heerlijk ontbeten, daarna een man van de Rotaryclub ontmoet. De Rotaryclub van Uganda sponsort KAASO, en dat is ook wel nodig ook. Mezelf voorgesteld en een praatje gehouden, daarna was het eigenlijk alleen maar wachten….en wachten. Ben onderhand wel gewend aan Afrikaanse tijd, het betekent vooral wachten…….
Telefoon gekocht zodat ik jullie allemaal kan smsen, want bellen is geloof ik niet mogelijk (de techniek staat voor niets). We moesten ook nog een brommer ophalen en eten halen. Om een lang verhaal kort te houden om 9 uur ’s avonds kwamen we eindelijk aan bij de school. De kinderen stonden te wachten en waren allemaal aan het joelen en gillen. Het was geweldig om te horen. Helaas hadden we geen stroom dus kon ik weinig zien. Het was een zeer warm welkom en de kinderen waren zo enthousiast, echt super.

Alle spullen naar mijn kamer (ziet er keurig uit) gebracht en gegeten. Dominique is de directeur van St Paul Kaaso. Zijn vrouw Rose is de ‘headmistress’. 7 Jaar geleden zijn hun begonnen met de school, 30 leerlingen en een gedeelte van hun huis als klaslokaal. Nu bestaat de school uit 410 leerlingen en er zijn ongeveer 8 klaslokalen. Er is een meisjesslaapgedeelte (veel te klein voor al die meiden), 1 voor de jongens en een voor de jongere kinderen. Veel kinderen slapen op school omdat ze te ver weg wonen. Heel veel kinderen hebben geen ouders meer en ook weinig familieleden om voor ze te zorgen. Gelukkig bestaat de school om ze een goede opleiding te geven en om geborgenheid en vreugde te bieden.

Donderdag heb ik mezelf voorgesteld in alle klassen en alle vragen beantwoord die de kinderen wilden weten. Ze zijn allemaal enthousiast als je de klas binnenstapt, en beginnen te klappen of te lachen. De lesroosters zijn erg strict en goed georganiseerd. De kinderen beginnen om 7 uur met school (sommigen zelfs om 5 uur). Ze krijgen Engels, Luganda (taal die we hier spreken), Science en wiskunde. De schooldag duurt tot 5 uur en de hogere klassen hebben ’s avonds ook nog les tot 9 uur. Elke klas zit propvol en de kinderen delen bankjes en stoelen, ze zijn erg gedreven om te leren en ondanks dat de school niet gesubsidieerd wordt door de overheid is dit een van de beste scholen in de regio. De leraren zijn aardig en open, en werken voor een miniem loontje wat zeker onderdoet voor het goede werk wat ze verrichten.
Ben erg moe ’s avonds, al die indrukken en informatie. Slaap heerlijk onder mijn klamboe…..

En wordt vrijdagochtend wakker van de warmte. Ik drijf bijna mijn bed uit. De temperatuur is heerlijk hier en zeker niet te heet, maar zo in die slaapzak is het behoorlijk warm. Vandaag is de dag van het feest. Ryon was donderdag jarig en dat moet gevierd worden (Ryon is 20, komt uit Amerika, ben erg blij dat hij er is, hij leert me veel en is erg gezellig), en dit zal mijn welkomstfeestje zijn. ’s Ochtends niet zoveel gedaan. We krijgen rond 9 uur ontbijt (casave, popcorn, alles behalve mijn favoriete crusli met joghurt, maar het smaakt prima), om 3 uur gaan we lunchen (rijst, vis, irish potatoos, matoki, spagetti, kortom veel keus) en om 9 uur ’s avonds eten we weer warm (rijst, spagetti, matoki, aardappelen, kip enz). Tussen de midag een lekker dutje gedaan en daarna begonnen aan de decoratie van de zaal (klaslokaal).
Dit feest kost de school een fortuin, alle docenten moeten een kleine bijdrage leveren, met dit geld kunnen ze ongeveer voor een maand eten kopen. Ik voelde me nogal bezwaard, maar toch wilden ze dit doen. Na het versieren van de zaal, werden er enorme boxen naar binnen gebracht, de DJ was gearriveerd. Het eten werd gebracht en het feest kon beginnen………..

Ik heb nog nooit zo’n feest meegemaakt, het was geweldig. Er werd gezongen maar natuurlijk veel gedanst. Heerlijk dansen op reggea muziek (die je na 4 uur ook wel zat bent). Gelukkig had Ryon z’n laptop meegnomen en Shakira opgezet (my hips don’t lie), de kinderen gingen compleet los. Het is hun favoriete nummer en we hebben ons helemaal het leplazurus gedanst. Alle kinderen mochten op het feest aanwezig zijn, dus je kan wel bednken hoe druk t was. Lekker dansen met de kinderen en genieten. Dit was pas een feestje. Rond een uur of een mijn mandje ingedoken en heerlijk geslapen.

Volgende week zal ik een beetje gaan lesgeven en meehelpen in de klassen. Mijn Luganda gaat langzaam vooruit, maar ik verwacht dat ik het na een aantal weken toch wel vloeiend zal spreken (met mijn geweldige talenknobbel).

De school is absoluut niet rijk. Ze kunnen van alles gebruiken. Potloden, pennen, schoonmaaksponsjes, ballonnen, krijtjes….noem t maar op. Ik heb aardig wat geld ingezameld en daarmee kan de school even vooruit. Het geld wordt vooral gebruikt voor de nieuwe jongensslaapzaal, die slaapplaatsen puilen uit en er is dringend behoefte aan meer ruimte. Het zou super zijn als jullie misschien wat pakketjes met spullen op kunnen sturen. Geen enorme dingen. Puntenslijpers, stickers, theedoeken, handdoeken. Je kan het zo gek niet noemen, maar ze hebben hier niets…

Brieven en kaartjes kan je sturen naar:

(edit: orgineel adres verwijderd. situatie 01-12-2020)
Kyotera Medical Centre
Attn. K. Vogel
PO Box 48
Kyotera
Uganda

Ik vind het hier super en hoop dat het zo blijft. Iedereen een dikke kus en veel liefs

Welaba (wee-la-bah) Doei