House visits op de Boda

Ola amigos,
(heb spaanse vrienden op bezoek…..mijn spaans gaat met sprongen vooruit ☺)

Eindelijk na 7 maanden een nieuwe update. Met schitterend uitzicht op Lake Victoria, een heerlijk zondag namiddag zonnetje en een kopje thee ben ik er klaar voor om te schrijven over alle mooie dingen die hier gebeuren. Druk is wel de juiste omschrijving om mee te beginnen. Ik heb amper tijd om even op de heuvel te zitten of mijn sociale contacten bij te houden. Druk met van alles en nog wat. Jeroen helpen met be-more vrijwilligers, het gezin, mensen die langskomen, mensen die aan de deur komen voor hulp, maar vooral met het opzetten van de afdeling voor ondervoede kinderen. In mijn vorige verslag had ik geschreven dat mijn vriendin uit Schotland (Kirsty) een proposal zou gaan schrijven zodat we een project kunnen starten om ondervoede kinderen te helpen… hier het vervolg…

In april was ik weer in Nederland om Koninginnedag te vieren en iedereen te zien. Ik moet toegeven dat de eerste twee weken zwaar waren. Huilen, om wat, ik kon het niet zeggen. Weer de meisjes niet mee, alle emoties en indrukken die je het hele jaar wegstopt en eruit komen als je alleen bent, een relatie die was geëindigd en merken dat je bepaalde dingen wel heel erg mist. Wat heelijk om mijn vriendinnen te zien en erachter te komen hoe fijn en makkelijk het toch is om even een bakkie te gaan doen en je verhaal kwijt kan op elk moment van de dag. Dat zijn echt momenten die ik erg mis hier, een uitlaatklep, een hart onder de riem en soms weer even met twee benen op de grond worden gezet. Wel vond ik het moeilijk om mijn draai te vinden. Het is zalig dat je in een supermarkt alles kan kopen wat je nodig hebt en dat je met de trein zo van hier naar daar bent. Dat je je fietsje kan pakken en zonder heuvels op en af je van de ene naar de andere plek kan verplaatsen, heerlijke etentjes kan hebben, dronken kan worden en even niet gezien wordt als de “rijke” blanke die fungeert als lokale bank.
Het is een maatschappij waarin (naar mijn gevoel) je veel moet en ik kan daar niet allemaal aan voldoen. Internet mobieltjes met touch screen, een agenda vol met afspraken, op tijd komen en veel sociale verplichtingen. Ik had ook zo’n leven in Nederland en heb ervan genoten maar nu ik het simpele leven hier gewend ben vond ik het moeilijk om me aan te passen. Na twee weken was ik weer aardig ingeburgerd en klaar om te genieten.
Op Koninginnedag hebben we in het zonnetje vele kettingen aan de man gebracht en ‘s middags natuurlijk een biertje op de haven om oude bekenden te zien en uiteindelijk lallend op het fietsje naar huis om daar de roes uit te slapen.

Ik heb scholen bezocht die acties hadden gehouden voor Kim in Afrika om even de leerlingen/docenten te bedanken en te vertellen hoe het reilt en zeilt in Oeganda, erg leuk om te doen. Familie en vrienden bezocht, naar Spanje gevlogen waar vrienden zitten die hier zijn geweest en een organisatie zijn gestart en waar we zelfs op tv zijn geweest (zie YouTube) en een dag in Schotland geweest. Kirsty had een belletje gekregen om het proposal te komen toelichten en twee staan sterker dan een, dus op naar Schotland. Wat gaaf om zoiets te mogen doen. Heerlijk om vol overgave over je plan te kunnen praten, zonder dat je hoeft te leuren want al krijg je het geld niet, dat project komt ooit van de grond, als je er maar in geloofd. Deze meneer had niet veel overtuiging nodig. Ik was nog geen uur terug in Nederland en hij had zijn toezegging al gegeven. We hebben 25.000 euro gekregen voor de komende 3 jaar om het project voor de ondervoede kinderen op te starten en er een succes van te maken, ongelooflijk!!! Het duurde wel 5 maanden voordat ik een Oegandese bankrekening kon openen om het geld op te storten, maar ja dat is een kleine bijkomstigheid, we kunnen beginnen…
Ik was al een tijdje bezig met huisbezoeken in mijn regio en zie dat er een groot tekort aan kennis is over goede voeding en dat er veel jonge, ongeschoolde moeders zieke kinderen hebben. Het is een enorme uitdaging al deze problemen in kaart te brengen en met behulp van lokale mensen een goedlopend project op te zetten. Ik heb op dit moment al heel wat schrijnende gevallen gezien en je vraagt je af hoe moeders/verzorgers het zover kunnen laten komen. Die vaders hier vertrekken met de noorderzon en geven geen moer om hun gezin, moedertjes die geen school hebben afgerond en geen weet hebben van HIV, TB of andere ziektes en het kan allemaal maar kinderen krijgen. Ik zeg niet dat het niet mag maar ze denken niet na over de consequenties. Wat dat betreft zijn wij westerlingen daar toch veel beter op voorbereid en natuurlijk geschoold. Frustrerend ja, dus ook aan mezelf de taak om te accepteren dat je niet iedereen kan helpen en dat je deze zaken niet door westerse ogen moet bekijken.

Op dit moment doen we veel house visits, op de boda van hutje naar hutje, advies en voedsel verstrekken, ik kan op dit moment meedelen dat de patientjes de goede kant op gaan en dat is heel fijn om te zien. De te zieke kinderen worden opgenomen in het ziekenhuis. In de ruimte die voor dit project zou worden vrijgemaakt worden nog steeds aan de lopende band bevallingen gedaan en dus zijn we aangewezen op kleine privé kamertjes, maar ja, je moet toch ergens beginnen.
Afgelopen week kwam er een moeder met een heel ziek kind naar ons huis. Oma had kleine sneetjes gemaakt in haar opgezette voetjes om daar kruidenmedicijnen in te stoppen met de hoop dat de toestand zou verbeteren. Er geen idee van hebben dat kruiden geen wondermiddel zijn voor ondervoeding en de wonden uiteindelijk waren gaan infecteren. Moeder en kind zijn naar Masaka gebracht, een afdeling waar we mee samenwerken omdat ik die verantwoordelijkheid nog niet aandurfde in ons mini kliniekje.
Langzaam aan komt er routine in het project en ook concrete plannen maar ook dit gaat allemaal op z’n Afrikaans. In november komt Robin (oud be-more vrijwilligster) voor onbepaalde tijd bij ons wonen en werken, ik kijk er enorm naar uit, heel fijn om het samen te kunnen doen. Ook de vrijwilligers die op het be-more ziekenhuisproject werken helpen me fantastisch met van alles en nog wat en brengen ook een hoop gezelligheid, twee vliegen in een klap. De Schotten komen over een paar weken langs om te controleren of alles verloopt als gepland… nou, er moet nog heel wat administratie bijgewerkt worden maar we kunnen altijd het “Afrikaanse tijd” excuus gebruiken☺

De kippetjes doen het helaas niet zo goed en ik denk dat we ze gaan verkopen voor de kerst, dan krijg je er nog een goede prijs voor. De start was al dramatisch, 600 kuikens, we waren er helemaal klaar voor. Binnen tien minuten 250 beestjes dood en Kim in paniek. Stress, kippen zijn nogal stressgevoelig. Ok, een stuk of 300 nieuwe kuikens bijgekocht…. helaas we hebben geen kippengeluk, een vervelende ziekte heft ervoor gezorgd dat we er nu nog maar 270 over hebben waar er minstens 70 niet van leggen maar wel elke dag gevoed moeten worden. Dure business dus en we maken eerder verlies dan winst. Nog even uitzingen met deze kippetjes en dan de hele handel in de kerstpan voor het einde van het jaar. Daarna natuurlijk weer heerlijk overnieuw beginnen, moet nog even niet denken aan de slapeloze nachten☹
Na anderhalf jaar geduld hebben (Afrikaanse tijd, daar is ie weer) kreeg ik eindelijk eind mei het verlossende telefoontje. De paspoorten van de kinderen waren klaar!!!! Fantastisch… en nu maar hopen dat ze een visum krijgen en in april /mei eindelijk de westerse wereld met kaas, echte chocolade, de Efteling, ontbijtkoek, heel veel appelstroop, opa en oma, vrienden en familie kunnen bezoeken.

Frank en Saige gaan goed op school, de kerstvakantie staat voor de deur en dat betekent de kids voor drie maanden thuis. Druk, gezellig en handig om een paar extra handen te hebben die de afwas kunnen doen, melk kunnen halen, de geiten buiten brengen maar bovenal heel fijn om weer even compleet te zijn want ik mis ze wel. Frank gaat tegenwoordig in de vakantie een paar dagen naar zijn familie en heeft goed contact met zijn vader. Heel fijn dat die familieband is aangehaald, ondanks dat zijn vader hem verschrikkelijk heeft mishandeld, heeft Frank zoveel zelfvertrouwen gekregen dat hij hem kan vergeven en dus nu weer deel uitmaakt van zijn eigen familie.
Saige krijgt op dit moment creatieve therapie van Nadine, die hier voor 4,5 maand is voor haar stage. Ik hoop op die manier toch meer informatie te krijgen over zijn gedrag en handvaten hoe ik met hem om kan gaan. Hij is nu 12 jaar en zit in groep 4 maar komt niet goed mee met zijn leeftijds genootjes en is totaal niet sociaal. Hij vind het heerlijk om de hele dag met Rosah in de roze prinsessentent te spelen met de barbies en om de auto van Jeroen te wassen (al heb je nog maar een druppel water over in de watertanks) en de fietsen weer te laten glimmen. Over auto’s gesproken, we hebben een busje gekocht. Een te gek gave donatie, alleen nu moet ik nog gaan durven rijden en niet vergeten om aan de linkerkant te blijven. Ik twijfel in Nederland regelmatig of ik wel aan de goede kant van de weg rij (ja zelfs op de fiets) dus dat wordt goed opletten aangezien de Oegandezen een andere rijstijl op na houden (keihard, inhalen voor een bocht/heuvel, doorrijden na een aanrijding, groot licht/geen licht en minimum aantal van passagiers 8 in een 4-persoonswagen… onmogelijk om een foto van te maken als je bedolven bent door dikke billen en blij bent dat je kan ademen) Op dit moment wordt er flink aan de bus geklust, we zullen het busje soms verhuren om de kosten te dekken en het is heel fijn dat we nu het hele gezin (veilig) kunnen vervoeren, kippen eten zelf kunnen halen en voor noodgevallen mobiel zijn.

Yoga op de heuvel schiet er (te) vaak bij in en ‘s avonds roept het bedje rond 9 uur… Voor ‘t slapen gaan nog even naar de prachtige sterrenhemel kijken en mezelf rijk prijzen dat ik elke dag van dit mooie land mag genieten en de lokale mensen mag helpen (al is het een druppel op een gloeiende plaat) en dat ik (als efficiënte, geen tijdverspillende, controlefreak mzungu) toch eens zal moeten gaan accepteren dat hier altijd alles op z’n “Afrikaanse tijd” zal gaan… Maar dat heeft ook z’n charme…

Tot de kerstkaarten!
Kim